Γιατί οι γυναίκες προσπαθούν τόσο απεγνωσμένα να μοιάζουν με 25αρες; Γιατί τρέχουν στους πλαστικούς χειρουργούς, γιατί γεμίζουν το πρόσωπο τους υαλουρονικο, γιατί παγώνουν τις εκφράσεις των συναισθημάτων τους με Botox;
Τελικά ποιος είναι λόγος;… Ρεύμα της εποχής; Ανάγκη για την τελειότητα της “ομορφιάς” ή μήπως τρομακτική εσωτερική ανασφάλεια;…
Όπου κι αν κοιτάξω, παγωμένα βλέμματα χωρίς συναίσθημα, πρησμένα χείλη τοσο δυσανάλογα, πλαστικότητα σε όλες της τις μορφές. 55αρες ντυμένες σαν 20αρες με μούτρα τραβηγμένα, πρησμένα και παγερά…
Ψεύτικα μαλλιά, ψεύτικες βλεφαρίδες, ψεύτικα φρύδια, ψεύτικα χείλη, ψεύτικα ζυγωματικά, ψεύτικα στήθη, ψεύτικους γλουτούς..
Κι αναρωτιέμαι.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Γιατί τόση ανασφάλεια;… Γιατί τόση αλλοίωση; Γιατί τόσο μίσος απέναντι στην αλήθεια του εαυτού μας, στα χρόνια μας, στις όποιες μας “ατέλειες”, στην πραγματική ομορφιά μας;…
Ναι στην περιποίηση, στην βελτίωση, στην φροντίδα του εαυτού μας το 2021, χίλιες φορες ναι!… Αλλά αυτό που βλέπω γύρω μου δεν είναι βελτίωση… Είναι αλλοίωση. Παραμορφωση… Μίσος και απέχθεια σ’αυτο που είμαστε και προσπάθεια να αλλάξει με κάθε τρόπο, με κάθε κόστος…
Η ομορφιά αγαπημένοι μου, πηγάζει από μέσα μας, δεν εξαρτάται από ρυτίδες ή ατέλειες. Αντανακλά μέσα απ’ τα μάτια μας, ελευθερώνεται στον αέρα μας, εκκρίνεται από την καλοσύνη της ψυχής μας, από την ίδια την προσωπικότητα και το περιεχόμενο μας.
Παίρνει την μεγαλύτερη της ισχύ μέσα από την αγάπη των δικών μας ανθρώπων, από την αποδοχή του συντρόφου μας, από τον πόθο του για εμας. Γι’αυτό και αν όλα αυτά εκλείψουν τότε αναπόφευκτα ανοίγει ο ασκός του Αιόλου…
Σκεπτόμενη όλα αυτά βασανίζω καιρό το μυαλό μου να βρω μια απάντηση γι’αυτό που αντικρίζω γύρω μου και καταλήγω πάντα στην ίδια σκεψη…
Η κρίση της σημερινής εποχής αγαπημένοι μου δεν είναι μονο οικονομική, δεν είναι μόνο κρίση αξιών κτλ, αλλά κυρίως συναισθηματική.
Η αγάπη, ο έρωτας και η αποδοχή τελικά, περνάει την μεγαλύτερη και την πιο επικίνδυνη κρίση στην εποχής μας. Και η έλλειψη τους από την ψυχή του ανθρώπου είναι η αρχή όλων των δεινών.
Η αγάπη και η αποδοχή των γύρω μας συνθέτουν το χαλί κάτω από τα πόδια μας, την σιγουριά και την αυτοεκτίμηση μας. Ο συνεχής πόθος του συντρόφου της ζωής μας για εμάς, θρέφει την συναισθηματική μας ασφάλεια.
Την συναισθηματική μας αυτοπεποίθηση και σταθερότητα.
Η αποδοχή των ανθρώπων μας απέναντι στην όποια μας ιδιαιτερότητα, στην όποια μας “ατέλεια”, μας εδραιώνει απέναντι σε κάθε είδους ανασφάλεια. Μας χτίζει γερά ώστε να αγαπήσουμε τον εαυτό μας πραγματικά και να πορευτούμε στην μετέπειτα ζωή μας έχοντας γνώση της αξίας μας. Έχοντας εφόδια για να αντιμετωπίσουμε την απειλή της όποιας ανασφάλειας.
Ανασφάλεια… Λέξη ορόσημο της εφηβείας μέχρι χθες…
Όμως σήμερα άπλωσε τα δίχτυα της και στην ενήλικη ζωή μας, μεταδίδεται γοργά σαν επικίνδυνος ιός προσβάλλοντας κάθε ηλικία, κάθε κοινωνική τάξη, κάθε ψυχή…
Από το μικρό κορίτσι σωστό μπουμπούκι, όμορφες νεαρές κοπέλες, ολοκληρωμένες υπέροχες γυναίκες, μέχρι σταρς του θεάματος και ανθρώπους της τηλεόρασης.
Όλοι μπλεγμένοι στα δίχτυα της ανασφάλειας και της ματαιοδοξίας, να παλεύουν πολεμώντας με μανία τον χρόνο, να προσπαθούν απεγνωσμένα να “βελτιώσουν” (αποτυχημένα) τα χαρακτηριστικά τους, το κορμί τους, όλο τους το “είναι” αν ήταν δυνατόν! Κι αυτό γιατί η αγάπη και η αποδοχή στην ζωή τους, πιστέψτε με, είναι σε έλλειψη.
Αντί να ομορφαίνουν παραμορφώνονται, πρήζονται, ασχημαινουν… Στην ουσία διψούν για αποδοχη, αποζητούν απεγνωσμένα την αγάπη… Αυτή την αγάπη την δίχως όρους, δίχως προϋποθέσεις ομορφιάς, νεότητας ή εξωτερικής τελειότητας.
Αγάπη απλά γι’αυτό που είναι μέσα τους, που τελικά οι ίδιοι πιστεύουν πως δεν είναι αρκετό!
Γιατί τον εαυτό μας αγαπημένοι μου τον αγαπάμε με βάση την ποσότητα της αγάπης που μας έχουν. Η αποδοχη των άλλων προς εμας, είναι ο καθρέφτης της δικης μας αποδοχής προς τον εαυτό μας από την μέρα που γεννιομαστε. Έτσι χτίζεται το εγώ μας, έτσι εδραιώνεται το “είναι” μας.
Όσες ρυτίδες λοιπον κι αν εξαφανίσεις γύρω απ’ τα μάτια σου, αν δεν νιώσεις πραγματικά ευτυχισμένος και ασφαλής αυτά τα μάτια δεν θα λάμψουν ποτέ, ο,τι κι αν κανεις.
Όσο τέλειο και αν φτιάξεις το κορμί σου στο κρεβάτι του καθε πλαστικού χειρουργού, αν εσύ ο ίδιος δεν αγαπας άνευ όρων τον εαυτό σου δεν θα καταφέρει να σ’αγαπησει άνευ όρων ποτέ κανείς.
Η τελειότητα της αληθινής ομορφιάς μας, πιστέψτε με, δεν αποκτάται με υαλουρονικο, botox ή νυστέρι…Δεν είναι το στήθος μας που πρέπει να μεγαλώσει, αλλά η ψυχή μας πρωτα.
Η τελειότητα της ομορφιάς μας βρίσκεται μέσα μας! Και είναι πάντα εκεί! Διαφορετική, μοναδική και υπέροχη!…
Γι’αυτό αστην να λάμψει αγάπη μου…
Είσαι όμορφη άνευ όρων, κοίτα! Με ρυτίδες η χωρις… Παχιά η αδύνατη… Κοντή η ψηλή, ξανθιά η μελαχρινη, νέα η ωριμη! Είσαι εσύ και όμοια σου δεν υπάρχει..!
Όσο κι αν ψάξεις σ’αυτο τον κόσμο σαν και εσένα δεν θα βρεις…
Γι’αυτό αν θες να βελτιώσεις κάτι κάντο. Μα καλή μου μην αλλοιωθείς….
Από τη Μαρία Τουτουντζή
πηγή : Mary’s Diary
