Στα 24 της κανείς δεν περίμενε η Λίζα Κοξ(Lisa Cox) να καταφέρει να επιβιώσει αφότου υπέστη εγκεφαλικό ενώ στεκόταν στο αεροδρόμιο της Μελβούρνης το 2005. Η Λίζα τελικά θα αναρρώσει, αλλά η ζωή της δεν θα είναι ποτέ η ίδια.
Το πόδι της θα ακρωτηριαστεί, θα μείνει μερικώς τυφλή, θα υποβληθεί σε εγχείρηση καρδιάς ενώ θα χάσει εννέα από τα δάχτυλά της. Ο καιρός πέρασε και 19 χρόνια αργότερα, η Λίζα ζει την καλύτερη ζωή της ως συνήγορος αναπηρίας, μοντέλο και εκπρόσωπος του χώρου των αναπήρων.
Τώρα μπορεί να προσθέσει και τη δημιουργία podcast (δημιουργία εκπομπής με τη χρήση του διαδικτύου) στη λίστα των επιτευγμάτων της. Η Cox φιλοξενεί την εκπομπή με τον υπέροχα στοχευμένο τίτλο:
Αυτό ήταν απρόσμενο (That Was Unexpected) για την Αυστραλιανή φιλανθρωπική οργάνωση Youngcare. Είναι ενθουσιασμένη που παρουσιάζει μια εντελώς νέα πλευρά στην κοινότητα των αναπήρων, για την οποία κανείς δεν ακούει. «Είναι απλοί, καθημερινοί άνθρωποι που ζουν τη ζωή τους, πηγαίνουν στο γυμναστήριο, πηγαίνουν για ψώνια. Είναι πολύ ωραίο να μιλάμε για αυτό» λέει η Cox σε πρόσφατη συνέντευξη της.
Ανυπομονεί επίσης να αναδείξει το επιπλέον επίπεδο δυσκολίας που έχουν αυτές οι καθημερινές ζωές. «Υπάρχουν τόσα πολλά διαφορετικά μικρά κομμάτια στη ζωή μας που ούτε καν τα συνειδητοποιούμε», εξηγεί.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
«Η κοινότητα των ατόμων με αναπηρίες είναι τόσο πολύχρωμη και όλοι είναι διαφορετικοί». Η Λίζα είναι το τέλειο άτομο για να ανοιχτούν οι καλεσμένοι της, σχετικά με αυτές τις προκλήσεις, έχοντας μοιραστεί τόσο ευρέως τις δικές της εμπειρίες για τόσο καιρό.
Είναι μοναδικά τοποθετημένη, έχοντας γνωρίσει τη ζωή χωρίς αναπηρία μέχρι τα 24 της χρόνια και μετά τη ζωή με αναπηρία. «Έχω και ορατές και αόρατες αναπηρίες, αλλά για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, η αόρατη αναπηρία μου, ο χρόνιος πόνος, είναι πολύ πιο δύσκολος από ένα αναπηρικό αμαξίδιο και το προσθετικό μου πόδι».
Έχει βρει σκοπό στο έργο της εκπροσώπησης , χρησιμοποιώντας τη φωνή της για να βελτιώσει τη ζωή των Αυστραλών με αναπηρίες. «Γι’ αυτό μου αρέσει να δουλεύω με τους νέους, αισθάνομαι προνομιούχα στο ότι μπορώ να δώσω μερικές συμβουλές.
Έχω παρατηρήσει τις λανθασμένες υποθέσεις που κάνουν π.χ. ότι για να γίνει ένας χώρος εργασίας προσβάσιμος για τους ανθρώπους της κοινότητάς μου πρέπει να ξοδευτούν 100.000 δολάρια σε ράμπες».
Ο μύθος ότι όλες οι διευκολύνσεις είναι πάντα δύσκολες και ακριβές, είναι ένας μύθος που προσπαθεί σκληρά να καταρρίψει. «Είναι οι κοινωνικές συμπεριφορές μόλις μπεις μέσα. Ξέρω από φίλους μου σε αναπηρικά αμαξίδια και με διαφορετικές αναπηρίες ότι οι άνθρωποι συχνά τους μιλούν σαν να έχουν διανοητική αναπηρία.
Λες και είμαι ένα πεντάχρονο παιδί. Πρέπει να προσπαθήσω τόσο πολύ για να μη γελάσω. Ξέρω ότι συνήθως έχουν τις καλύτερες προθέσεις, όμως είναι επίσης απίστευτα απογοητευτικό.”
Θέλει επίσης να κατανοήσουν περισσότεροι άνθρωποι ότι τα δικαιώματα αναπηρίας, μας αφορούν όλους. «Η πλειονότητα των ανθρώπων θα βρεθούν σε κατάσταση αναπηρίας έστω και αν αυτό είναι σε μεγάλη ηλικία. Αυτή όμως η λανθασμένη αντίληψη, ότι δεν θα συμβεί ποτέ σε μένα», το τονίζει, «εννοώ ότι ήμουν μια αδύνατη, υγιής 24χρονη γυναίκα, ποιος το περίμενε;». Η Λίζα ελπίζει επίσης να γίνονται λιγότερες λανθασμένες υποθέσεις για τους Αυστραλούς με αναπηρίες, που δημιουργούν επιζήμια στερεότυπα.
«Μερικές φορές βλέπω ανθρώπους να με κοιτούν από απόσταση, ίσως να θέλουν να έρθουν και απλά να μου μιλήσουν και βλέπω τον τρόμο στα μάτια τους». Μπορεί το έργο της υπεράσπισης των δικαιωμάτων της αναπηρικής κοινότητας να είναι σημαντικό για εκείνη, το ίδιο όμως είναι και η φροντίδα του εαυτού της. «Προσωπικά πρέπει να πάρω λίγο χρόνο μετά, είτε είναι ο χρόνιος πόνος, είτε είναι η κούραση, που με πιάνει πραγματικά».
Αυτό περιλαμβάνει περιόδους εγκεφαλικής ομίχλης – το φαινόμενο brain fog – ένα γενικό αίσθημα κόπωσης και θολών συναισθημάτων. «Και πάλι, χωρίς να προσπαθώ να μιλήσω για όλους, αλλά τα άτομα με αναπηρίες εργάζονται σε συγκεκριμένες ώρες, επειδή αυτή είναι η πιο παραγωγική τους στιγμή. Πέρασα μερικά χρόνια όπου στις 3 το πρωί ήταν η ώρα της δουλειάς μου. Το μυαλό μου ήταν ανοιχτό. Αλλά για οτιδήποτε μετά το μεσημέρι, ήμουν εκτός».
Η ζωή της Λίζας είναι η ζωή όλων μας.
Συνήθως σας μεταφέρω ιστορίες που έχουν ένα κεντρικό μήνυμα, ένα στοχευμένο σκοπό ή κάποιο συγκεκριμένο επίτευγμα. Όταν διάβασα τη συνέντευξη της, αναγνώρισα σε κάθε λόγο της, το πόσο ταιριάζει με το βασικό στόχο της αρθρογραφίας μου. Ξεκαθαρίζει το πως όλοι είμαστε εν δυνάμει ανάπηροι, πως η αναπηρία είναι κάτι που μας αφορά όλους, χθες, σήμερα ή αύριο. Όταν προσπαθώ μέσα από τα κείμενα μου να τονίσω τη σημασία της αναγνωρισιμότητας του αναπηρικού κομματιού της κοινωνίας μας. Να μιλήσουμε για την αξία που έχει η πρόσβαση σε όλα τα κτίρια, για όλους μας, όχι μόνο για τα άτομα με αναπηρίες.
Είναι μια προσπάθεια να σπάσουμε τα ταμπού, τη λάθος εντύπωση πως η αναπηρία είναι κάτι για λίγους και μετρημένους. Μιλάμε για το 15% του πληθυσμού και με αυξανόμενο ρυθμό κάθε δεκαετία.
Στο μέλλον όλοι θα έχουμε κάνει ένα επεμβατικό χειρουργείο, θα πάσχουμε από κάποια ανίατη ασθένεια, που όμως με τη βοήθεια της επιστήμης θα μπορούμε να ζούμε με αυτήν. Όσο και αν η ιατρική προλαμβάνει προγεννητικά ένα ποσοστό ανάπηρων εμβρύων πριν γεννηθούν, η επίκτητη αναπηρία δε θα σταματήσει ποτέ.
Ατυχήματα, αρρώστιες και απρόβλεπτες καταστάσεις θα μας οδηγούν σε μια άλλη πλευρά της ζωής. Σε αυτή που τόσα χρόνια παριστάνεις ότι δεν υπάρχει και δεν τη βλέπεις.
Ο φόβος στα μάτια των ενήλικων, η απορία στα μάτια των παιδιών, το άγνωστο που μας φοβίζει. Και αντί να το αντιμετωπίσουμε, να το γνωρίσουμε και να το αγκαλιάσουμε, απλώς στρουθοκαμηλίζουμε. Η ζωή της Λίζας έχει τόσες δυσκολίες και ας ζει σε μια από τις πιο προηγμένες χώρες, ειδικά στον τομέα της αναπηρίας και των υπηρεσιών. Φανταστείτε να συνέβαινε κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα. Μια εκπροσώπηση δυνατή στα μέσα επικοινωνίας, μια παρουσίαση όχι για προκαλέσει τον οίκτο ή το θλιμμένο ενδιαφέρον. Αλλά μια παρουσία αντικειμενική, που θα έδειχνε τις ζωές των ατόμων με αναπηρίες σε μικρές και μεγάλες ελληνικές πόλεις.
Θα πουλούσε τηλεοπτικό αέρα; Θα είχε χορηγούς για να γίνει εκπομπή στο ραδιόφωνό ή επιχορήγηση για ένα podcast; Εύχομαι να το μάθουμε κάποια στιγμή, να γίνει το βήμα και να γίνει στοχευμένο και με πλήρη υποστήριξη.
Να δούμε τις ζωές όλων μας να έχουν μια δίκαιη και σωστή εκπροσώπηση. Να γνωρίσει το ευρύ κοινό την αναπηρία, ώστε να σταματήσει να τη φοβάται τόσο. Το άγνωστο φοβόμαστε, που δε ξέρουμε τι μας περιμένει. Αν όμως αποδεχτείς πως δεν μπορείς να ελέγξεις το μέλλον, τότε θα μάθεις να ζεις στο παρόν και να μη φοβάσαι για το αύριο.
Έρευνα, μετάφραση, σύνταξη, επιμέλεια κειμένου: Βογιατζής Ηλίας
Πηγή: www.honeynine.com.au
Email: iliasvogiatzis@gmail.com
ΠΗΓΗ: www.newsitamea.gr
