Εν δυνάμει γονείς είμαστε όλοι.

Γεννηθήκαμε με αυτή την πληροφορία στο DNA μας, μεγαλώσαμε με αυτή τη διδαχή απ’ το σπίτι μας. Παρόλα αυτά δεν σημαίνει πως όλοι μας πρέπει και να το πράξουμε. Όσα γίνονται τριγύρω μας συχνά το αποδεικνύουν. Απ’ την άλλη υπάρχουν και άνθρωποι που νομίζεις πως ήρθαν στον κόσμο ΜΕ αυτόν το σκοπό και ΓΙΑ αυτό το λόγο. Στη δική μας οικογένεια συνυπάρχουν και τα δύο ακριβώς παραδείγματα.

Ο δικός μας Στέλιος πάντα λέει ότι του έκανε καλό που ο δικός μας μπαμπάς ήταν ελάχιστος. Του έμαθε “τι δεν πρέπει να κάνει για να γίνει άνθρωπος”. Εγώ θα πω ότι αυτή η απουσία πέρα απ’ τα αναρίθμητα κακά έκανε τελικά το μοναδικό χρήσιμο καλό. Προετοίμασε το Στέλιο μας να αντιμετωπίσει αντρίκια και γενναία όσα του επιφύλασσε η ζωή. Ανθρώπους μας έκανε η μάνα μας. Με τη γιαγιά να παίζει καθοριστικό ρόλο στα σημεία, τόσο εύστοχα λες και επίτηδες μας συνέβησαν όλα αυτά. Επειδή μπορούσαμε να τα αντέξουμε.

Ο Στέλιος και η Μαρία. Το Μαράκι μας, η Μαίρη του… 17 χρόνια μαζί… σε όλα μαζί, αχώριστοι. Συγκοινωνούντα δοχεία. Τόσο διαφορετικοί και τόσο ταιριαστοί! Με θυμάμαι να λέω στις φίλες μου “μακάρι όλα τα ζευγάρια να ‘ταν σαν τον αδερφό μου και τη Μαρία”…Πόσο ειρωνική είναι η ζωή ώρες ώρες… Η Μαρία μας φεύγει.. Ο καρκίνος χτυπά και τη δική μας πόρτα κι αφήνει πίσω ένα μωρό 20 μηνών και τον Στέλιο.

Πάντα έλεγα ότι καλός πατέρας είναι αυτός που αγαπάει τη γυναίκα του. Κάθε λευκή ποδιά την είδαν μαζί, δεν πέρασε χημειοθεραπεία που να μην τη συνόδευε. Όλες οι αγωνίες, όλα τα αποτελέσματα, όλες οι συναντήσεις με γιατρούς… Κάθε φοβία, κάθε σκέψη, κάθε κόμπιασμα… μαζί. Στόχος του ήταν να μην φοβάται η Μαρία, να νιώθει ασφάλεια. Να πιστεύει, να το πιστεύει όμως, ότι θα γίνει καλά…Θα το ξεπεράσει. 

Η ψυχολογία του ασθενή πάνω απ’ όλα, λένε όλοι. “Μια μ@λ@κια είναι ρε Μαίρη μου, έτσι δεν είπαμε; Και θα τη διώξουμε…» Το ‘θελε τόσο πολύ που μας έκανε όλους να το πιστέψουμε. Ότι η αγαπημένη του θα γίνει καλά! Δεν πιστέψαμε ποτέ πως θα τη νικήσει ο κερατάς.

Και μετά οι δυο τους. Το αγοράκι μας που δεν θα νιώσει ποτέ το χάδι της, την αγκαλιά της. Δεν θα δει το πανέμορφό της χαμόγελο ζωντανά. Και ο Στέλιος μας σε ρόλο που δεν έχει δει, δεν έχει απ’ αυτόν εικόνες. Δεν του ‘μαθε κανείς πως είναι… Μόνος για δύο. Χωρίς μητρικά ένστικτα, χωρίς εκπομπές αφιερωμένες στη μητρότητα, χωρίς περιοδικά-οδηγούς για νέες μαμάδες, χωρίς κούκλες που τις ντύνεις, τις αλλάζεις, τις ταϊζεις, τις κοιμίζεις, χωρίς γραμμές στήριξης μόνων μαμάδων…

Και κυρίως χωρίς μπαμπά εύκαιρο για ιδιαίτερα μαθήματα. Κι όμως, κάθε λεπτό μαζί του εποικοδομητικό, κάθε παιχνίδι με έναν εκπαιδευτικό χαρακτήρα, κάθε κουβέντα με ουσία. Τίποτα στην τύχη… Απ’ το πως θα ντυθεί για το πάρκο μέχρι το πως θα εκφράσει την παρατήρηση… Αγκαλιές, αγάπες…

Η αφοσίωση του στη γυναίκα του, στο καθήκον του απέναντι σε όλο αυτό που συνέβαινε, το αίσθημα της απόλυτης ευθύνης του στο παιδί του… Έννοιες βαριές και σπάνιες να τις νιώθουν οι άνθρωποι… Κρυβόμαστε πίσω από ένα “σ’ αγαπώ” και δεν ξέρουμε καν τί θα πει… Αν δεν συναντήσεις έναν Στέλιο στη ζωή σου, εύκολα νομίζεις πως τα ξέρεις όλα, πως τα ‘χεις νιώσει, πως δεν θα συμβεί σε σένα… Αξιοθαύμαστες αντοχές, δύναμη, πίστη, υπομονή.

Χρόνια πολλά στον δικό μας Στέλιο λοιπόν και σε κάθε Στέλιο που αγαπάει τη γυναίκα του, την οικογένειά του, που ενώ είχε για πατέρα κάποιον ανύπαρκτο τον κράτησε μέσα του ως παράδειγμα προς αποφυγή, που τιμά τον απίστευτο ρόλο που οικειοθελώς επέλεξε να παίξει, που χρειάζεται να καλύψει τα κενά, που πέφτει στο πάτωμα μετά τη δουλειά για παιχνίδι, που ακούει, που αφουγκράζεται και παρατηρεί, που μιλάει, που, που, που…

Κάθε χρόνο λυπάμαι που τέτοια μέρα δεν λέω κάπου χρόνια πολλά, αλλά τα τελευταία 5 νιώθω περήφανη που γιορτάζει και τιμά τον τίτλο αυτό στο 100% ο δικός μου Στέλιος!

Αργυρώ

πηγή : singleparent