Πέφτεις πάνω μου. Λες ότι εγώ ξέρω, ότι εγώ μπορώ καλύτερα από σένα.
Με ακουμπάς γεμάτος προσδοκία, γεμάτος εμπιστοσύνη.
Και παραδίνεσαι. Αφήνεσαι στις δικές μου επιλογές, στις δικές μου κινήσεις.
Με τιμά η εμπιστοσύνη, δε λέω. Αλλά δεν τη θέλω τυφλή.
Θέλω να σταθώ πλάι σου, θέλω να σε βοηθήσω αλλά δε θέλω να γίνω εγώ εσύ.
Δεν είμαι τέλειος. Το αποδεικνύει άλλωστε η ζωή μου. Εντάξει μπορεί να μην είναι χάλια, αλλά τέλεια δεν τη λες, τα έχει τα ψεγάδια της.
Πώς λοιπόν μου ζητάς να οδηγήσω τη ζωή σου με τη δική μου ατέλεια; Πώς μου παραδίνεις τα κλειδιά και μου ζητάς να σε οδηγήσω εγώ;
Μπορώ, αλλά δε θέλω.
Ζήτα τη γνώμη μου, ζήτα τη συνδρομή μου. Μη μου παραδίνεσαι όμως.
Έλα να μιλήσουμε για ό,τι σε καίει, έλα να σου καταθέσω την εμπειρία μου, την άποψή μου.
Θα σου κρατήσω το χέρι αν αυτό σου δίνει σιγουριά. Αλλά δε θα γίνω εσύ.
Εσύ θα είσαι πάντα εσύ. Κι εσύ θα πρέπει να χειριστείς τη ζωή σου, γιατί σου ανήκει. Γιατί έχεις υποχρέωση να την κουμαντάρεις. Σου δόθηκε, σου ανήκει. Σου ανήκουν και οι επιλογές σου.
Εσύ θα τις κάνεις.
Εγώ θα είμαι πάντα εδώ για σένα. Γιατί σ’αγαπάω και σε νοιάζομαι. Θα σε συμβουλεύσω αλλά δε θα σε χειραγωγήσω. Θα σε δασκαλέψω αλλά δε θα σε “καπελώσω”. Πάντα δίπλα σου, ποτέ ασφυκτικά, καταχρηστικά, πάνω σου.
Δεν είναι αδιαφορία. Αν αδιαφορούσα για σένα θα έπαιρνα το τιμόνι που μου δίνεις και θα το έστριβα κατά βούληση. Θα ζούσες εσύ και θα αποφάσιζα εγώ. Μόνο που αυτό ζωή δεν το λες.
Ακριβώς λοιπόν επειδή ενδιαφέρομαι για σένα, τέτοιο κακό δε θα σου κάνω.
Εσύ θα ζεις, εσύ θα επιλέγεις κι εγώ θαμαι δίπλα να βοηθώ.
Συμπαραστάτης και συνοδηγός. Ό,τι κι αν λέω εγώ, εσύ θα αποφασίσεις την πορεία, τη δική σου πορεία.
Γι’αυτό πάτα τα πόδια σου γερά στη γη και πάρε το απόφαση. Από καμία δύσκολη θέση δε θα σε βγάλω εγώ, από κανένα δίλημμα, καμιά ζόρικη απόφαση.
Από τα ζόρια θα βγεις μόνος. Θα κρατάς το χέρι μου, θα παίρνεις δύναμη και θα λύνεις κάθε τι.
Θα έχεις την ευθύνη της ζωής σου.
Γιατί έτσι πρέπει…
Της Στεύης Τσούτση.
πηγή : diaforetiko
