Ξημερώματα Πέμπτης. Ώρα 02.25.
Ένα κουβαράκι βρέθηκε στην αγκαλιά μου. Τα χεράκια του γροθιές, το στοματάκι του πεισματικά κλειστό και τα μάτια του θολά μα καρφωμένα στα δικά μου. Μια σταλιά ανθρωπάκι, εύθραυστο και ταυτόχρονα τόσο δυνατό.Αναρωτήθηκα για μια στιγμή από πού βγήκε αυτή η φωνή, που βρήκαν το θράσος τα πνευμόνια του να αντιδράσουν έτσι…
2018.
Το κουβαράκι μου κοντεύει 18 χρονών. Και εγώ ακόμα στην ίδια στάση τον θαυμάζω. Ακριβώς όπως εκείνα τα ξημερώματα.
Τα πνευμόνια του έχουν απίστευτη δύναμη πια. Την οποία δοκιμάζουν επάνω μου. Η φωνή του δυνατή, βαριά. Και τα λόγια του, αχ τα λόγια του κάποιες φορές!
Μου το είχες πει όμως μάνα, όλα είναι δανεικά.
Δεν ήμουν ποτέ η μάνα «ζακέτα να πάρεις» όπως είχε πει η αγαπημένη μου. Το αντίθετο ήμουν μάλλον. Δεν υπήρξα μάνα πρότυπο το ξέρεις αγόρι μου. Όμως τώρα, 18 ολόκληρα χρόνια μετά, δεν το μετανιώνω. Έχεις γίνει αυτό ακριβώς που ήλπιζα. Ένας άντρας εντελώς διαφορετικός από τις προσδοκίες μου.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Πόσο το χαίρομαι να ήξερες μωρό μου!
Πάντα σου μίλαγα πολύ, τώρα βλέπω τα λόγια μου στις πράξεις σου και ας μη το δέχεσαι. Τώρα βλέπω μέσα στην καθαρή σκέψη σου, όλα αυτά που προσπάθησα να σου πω κάποτε και που ήμουν σίγουρη ότι δεν άκουγες.
Με αμφισβητείς. Έχει έρθει ο καιρός της αμφιβολίας. Ακόμη και γι αυτό έχω τσιτάτο.
«Όταν κατάλαβα ότι η μάνα μου είχε δίκιο, είχα ένα γιο που πίστευε πως έχω άδικο».
Θέλω να με αμφισβητείς. Θέλω να κρίνεις αυτά που σου λέω, να τα φιλτράρεις. Και ναι ξέρω πολύ καλά ότι η ζωή είναι δική σου, το έχω πει άλλωστε εγώ η ίδια τόσες φορές στο παρελθόν.
Κατά τους περισσότερους «φίλους» ήμουν μια πολύ ελαστική μαμά. Νομίζω ότι σου άρεσε αυτό. Το διασκέδαζες, χαιρόσουν με την απορία στα μάτια τους. Αν κάποιος μας ακούσει όταν τσακωνόμαστε, πραγματικά δεν ξέρω τι θα νομίζει για μένα, για σένα και για τον τρόπο που σε μεγάλωσα.
Όμως αυτό είμαστε εμείς. Αυτό είναι το ελάχιστο κόστος που πληρώνω για να είμαι απολύτως σίγουρη ότι ποτέ δεν θα μου κρύψεις κάτι.
Ναι. Αυτό το έχω καταφέρει και είμαι τόσο περήφανη γι αυτό. Ξέρω ότι μπορείς να μου πεις τα πάντα. Ξέρω ότι, ό,τι και αν συμβεί στη ζωή σου θα το μάθω. Γιατί ξέρεις από μικρός ότι αν κάτι το γνωρίζω μπορώ και να το αντιμετωπίσω. Και μακάρι να μη με χρειαστείς ποτέ.
Όχι, δεν θέλω να γίνεις γιατρός, δικηγόρος ή πολιτικός μηχανικός. Θέλω να γίνεις τα όνειρα σου. Να δώσεις σάρκα και οστά σε αυτά που φαντάζεσαι για τη ζωή σου. Όποια και αν είναι αυτά. Ξέρεις να λες «ευχαριστώ» και «συγγνώμη» και αυτά ειλικρινά είναι ότι ζητάω από σένα.
Τέλος να ξέρεις ότι λυπάμαι πολύ για τις στιγμές που πόνεσα την ψυχούλα σου. Ξέρω ότι το έκανα, μην πεις κάτι. Ακόμα και αυτό όμως σε έκανε αυτό που είσαι.
Και όταν με αγκαλιάζεις και μου λες «σ΄αγαπώ μαμά μου» και σηκώνω το κεφάλι στο 1.91 σου, να ξέρεις ότι για δευτερόλεπτα γίνεσαι εκείνο το κουβαράκι των 55 πόντων και ο χρόνος γυρνάει πίσω στα ξημερώματα εκείνης της Πέμπτης.
Ζήσε αγόρι μου, ζήσε όπως θέλεις και μην ακούς πάντα ότι λέω. Και όπου υπερβάλλω, ξέρεις πώς να με επαναφέρεις σε τάξη.
Και να ξέρεις ότι είμαι περήφανη γι αυτό το σπουδαίο κουβαράκι που βγήκε από μέσα μου.
Για το αγόρι που μεγάλωσα, για τον άντρα που έγινες!
Γράφει η Νέρη Σταβαράκη
πηγή : loveletters.gr
