Όταν η συντάκτρια και σκιτσογράφος Cherlyn Chong, χώρισε από τον έρωτα της ζωής της, έκανε αυτό που μπορούσε καλύτερα: Έκατσε κάτω και έκανε την εμπειρία της, ένα απίστευτο κόμικ!
«Αντί να κλαίω και να λυπάμαι τον εαυτό μου, αποφάσισα να χρησιμοποιήσω τον χωρισμό μου, για καλό, να μετατρέψω δηλαδή κάτι τόσο οδυνηρό για μένα, σε κάτι αληθινά θετικό» εξηγεί η Cherlyn στη Huffingtonpost.
Στο κόμικ η Cherlyn ξεκινάει περιγράφοντας τα πρώτα βήματα που έκανε για να ξεπεράσει το χωρισμό και θυμίζει στον αναγνώστη ότι δεν πειράζει να θρηνήσεις την απώλεια του/της συντρόφου σου, ότι μέσα στις επόμενες εβδομάδες από τον χωρισμό, θα αρχίσεις σταδιακά να ανακτάς λίγη απ” τη χαμένη σου ενέργεια και ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα, οι πολύ καλοί σου φίλοι να σου δώσουν κακές ή πολύ κακές συμβουλές. Με τον καιρό όμως, η καθημερινότητά σου γίνεται καλύτερη.
Το παρακάτω είναι ένα χαρούμενο κόμικ για τον αληθινό πόνο του χωρισμού και πώς μια…χελώνα, με έκανε να τον ξεπεράσω!
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Είναι σκληρό και σταθερό όπως θα έπρεπε να είναι.
Φαντάσου τώρα ότι η σχέση ή ο γάμος σου είναι σαν αυτό το κουτί.
Δυνατή, σταθερή και γεμάτη ελπίδα.
Δίνετε και οι δύο τ0 100% του εαυτού σας και προσπαθείτε να είστε όλο και καλύτερα μαζί.
Για λίγο καιρό, είστε πραγματικά ευτυχισμένοι!
Πιστεύεις πως τίποτα δεν μπορεί να πάει στραβά. Μέχρι που…πάει!Ξεκινάει με κάτι μικρό. Κάτι μικρό εδώ, κάτι μικρό εκεί.
Συνειδητοποιείς ότι κάτι δεν πάει καλά και προσπαθείς να λύσεις το πρόβλημα δίνοντας όχι το 100% του εαυτού σου αλλά το 150%.
Όμως το πρόβλημα μεγαλώνει. Και μεγαλώνει…
…και γεμίζει το κουτί. Τόσο που δεν χωράς πια μέσα και μια ωραία μέρα, πετάγεσαι απότομα έξω απ” το κουτί.
Προσπαθείς να ξαναμπείς αλλά δεν υπάρχει χώρος για σένα μέσα στο κουτί, όσο το πρόβλημα παραμένει!
Και κάπως έτσι βρήκα τον εαυτό μου έξω από το κουτί, να κοιτάζει μέσα.
Παρακάλεσα, φώναξα, έσπρωξα το κουτί αλλά τίποτα.Και εκείνη τη στιγμή αυτό πιστεύεις πως πρέπει να κάνεις. Όμως ακόμα και όταν σπρώχνεις με το 200% της δύναμής σου, το κουτί μένει ακίνητο και εσύ καταρρέεις στο πάτωμα σπρώχνοντας.
Αργά και σταθερά, αρχίζεις να συνειδητοποιείς τη πραγματικότητα. Τη πραγματικότητα ότι τα σχέδια γεμάτα ευτυχία, που κάνατε μαζί, έχουν ματαιωθεί. Έχουν τελειώσει. Τη πραγματικότητα ότι ο άνθρωπος που πίστευες πως θα περπατούσατε πλάι πλάι μια ζωή μαζί, δεν υπάρχει πια.
Η απώλεια έχει δικές της συγκεκριμένες συνέπειες στη ψυχή. Οι χειρότερες στιγμές είναι τη νύχτα που πλαγιάζεις στο κρεβάτι μόνος με τις σκέψεις σου.
Ξεκινάει με ένα μικρό μούδιασμα που με τον καιρό γίνεται δυσπιστία.
Κι ύστερα έρχεται ο απόλυτος πόνος.
Είναι ο πόνος που σε καίει, που καταβάλλει όλο σου το είναι. Σε σφίγγει και σε βαραίνει ταυτόχρονα. Ένα παράξενο συναίσθημα που σου κόβει την ανάσα.Το πρωί σε βρίσκει να ξυπνάς φοβισμένος σε ένα μοναχικό κόσμο από τον οποίο εύχεσαι να μπορούσες να κρυφτείς για πάντα, αγκαλιά με το μικρό κουβάρι του πόνου σου.
Όμως η ζωή, είναι πεισματάρα και πονηρή και αποφασίζει ότι θα συνεχίσει να προχωράει. Και είναι αστείο που ενώ όλοι έχουν βιώσει το χωρισμό και ξέρουν πόσο πονάει, όταν αναφέρονται στους χωρισμούς των άλλων, είναι κούλ και χαλαροί!
Ξαφνικά το δικό τους κάτι, γίνεται το δικό σου τίποτα. «Έλα μωρέ δεν είναι τίποτα θα το ξεπεράσεις» σου λένε. Οι ίδιοι άνθρωποι που μέχρι χθες, σέρνονταν στα πατώματα για το δικό τους χωρισμό.Όμως δεν είναι τίποτα. Είναι κάτι.
Και εκείνη τη στιγμή ένιωθα την ανάγκη να είμαι λυπημένη. Είχα ανάγκη από φίλους πρόθυμους να με ακούσουν και όχι να με διορθώσουν. Και περισσότερο απ” όλα είχα μεγάλη ανάγκη να μην ακούσω το κλασσικό Αν χρειαστείς κάτι πες μου» όσο καλοπροαίρετα κι αν το έλεγαν. Όσο κι αν το εννοούσαν.
Όχι γιατί δεν χρειαζόμουν κάτι. Χρειαζόμουν τα πάντα. Απλά υπήρχαν μέρες που δεν είχα ενέργεια ούτε για να πληκτρολογήσω έναν αριθμό στο κινητό.Και ακριβώς επειδή ένιωθα τόσο ευάλωτη δεν μπορούσα να αντέξω τις ενοχές ότι γινόμουν βάρος σε οποιονδήποτε, οπότε το να ζητήσω βοήθεια ήταν δύσκολο και επώδυνο για” μένα.
Είναι μια πρόκληση όταν συνειδητοποιείς σταδιακά ότι πρέπει να βγείς έξω να πάρεις φαγητό αλλιώς θα πρέπει να πεθάνεις της πείνας κλαίγοντας στο κρεβάτι σου. Και όταν βγαίνεις τελικά από το σπίτι και περνάς από τα μέρη που πηγαίνατε με τον πρώην σου, νιώθεις πως δεν έχεις κάνει καμία πρόοδο στο να τον ξεπεράσεις. Τα συναισθήματα σκάνε πάνω σου σαν παλιρροιακό κύμα και σε κατακλύζουν τόσο που το μόνο που θες είναι να σταθείς κάπου για δυο λεπτά να πάρεις μια ανάσα.Πάλευα με τα συναισθήματά μου όταν παρατήρησα έναν μεγαλύτερο κύριο να κάθεται λίγο πιο πέρα. Ήταν ντυμένος απλά και τάιζε τα ψάρια στη λίμνη του πάρκου.
Κάθε φορά που τους έριχνε φαγητό, χαμογελούσε.
Βλέποντάς τον εκεί, να παίρνει τόση χαρά από κάτι τόσο απλό, με έκανε να συνειδητοποιήσω ξαφνικά ότι δεν ένιωθα τόσο άσχημα πια. Με έκανε να καταλάβω πως δεν υπάρχουν χαρούμενα και λυπημένα μέρη. Ένα μέρος είναι ένα μέρος. Το τί σημαίνει για τους ανθρώπους, έχει να κάνει με το τί βρίσκεται μέσα στο κεφάλι τους. Μόνο.
Συνειδητοποίησα ότι μπορούσα να αλλάξω τις αναμνήσεις μου σε κάτι θετικό, κάτι που δεν θα με πονούσε πια. Πώς; Φτιάχνοντας καινούριες!
Τότε κατάλαβα πως έπρεπε να κάνω κάτι για “μένα. Κάτι που θα με έκανε να νιώθω ότι έχω τον έλεγχο, που θα με έκανε να νιώθω πιο έτοιμη να προχωρήσω. Αποφάσισα να πάω ένα ταξίδι.
Σ” αυτό το ταξίδι έκανα μαθήματα κατάδυσης.
Το μικρό κουβάρι του πόνου μου, έγινε απλά ένα συνηθισμένο πονάκι στο στήθος. Ήταν η πρώτη φορά μετά το χωρισμό, που ένιωσα αληθινό ενθουσιασμό.Το να βουτάω στον ωκεανό, μου φαινόταν εντελώς σουρεάλ ειδικά όταν έπεσα πάνω σε μια θαλάσσια χελώνα.
Τότε συνειδητοποίησα ότι δεν σκεφτόμουν τον σύντροφό μου. Δεν πονούσα. Γελούσα μόνο με τη χελώνα. Εκείνη τη στιγμή. Αυτό ήταν. Εκείνη η στιγμή ήταν μόνο δική μου. Θα έφτιαχνα κι άλλες τέτοιες δικές μου αναμνήσεις και θα μπορούσα να τις ελέγχω.
Ο κόσμος με κοιτούσε παράξενα που μιλούσα στη χελώνα και της έκανα νοήματα αλλά δεν με ένοιαζε. Εγώ ήξερα!
Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα πως αυτό που βίωνα ήταν το αποτέλεσμα του να αγαπάς τον εαυτό σου. Να κάνεις κάτι για σένα και να το απολαμβάνεις για σένα.
Να κάνεις ένα δώρο στον εαυτό σου. Τον εαυτό σου!Σαν ο εαυτός σου να είναι ένα πολύτιμο λούτρινο κουκλάκι και το κρατάς αγκαλιά.
Όσο πιο πολύ το φροντίζεις, τόση περισσότερη χαρά του δίνεις. Τόσο πιο αξιαγάπητο, το κάνεις. Και αργά ή γρήγορα θα καταλάβεις ότι η καρδιά σου έχει γίνει λίγο ελαφρύτερη και ο πόνος που κάποτε σε στοίχειωνε, σιγά σιγά φεύγει. Και όπως η χελώνα στον ωκεανό, έτσι κι εσύ θα βρείς τον εαυτό σου.
Αν ο πόνος του χωρισμού δεν έχει περάσει και δεν είσαι ακόμη στο μέρος που θέλεις, δεν πειράζει.
Ούτε εγώ είμαι. Αλλά όσο φροντίζεις και αγαπάς αυτή τη κούκλα που κρατάς στην αγκαλιά σου, τον εαυτό σου, υπάρχει ελπίδα μια μέρα να είσαι εκεί που θες.
Δεν είμαι καλά τώρα, αλλά κάποτε θα είμαι.
Όλοι κάποτε θα είμαστε!
Πηγή : singleparent
