Κάθε χρόνο στις 13 Οκτώβρη γράφω πάντα κάτι για τον γάμο που έκανα σαν σήμερα πριν από 9 χρόνια.
Ερωτεύτηκα πολύ τον άντρα μου, ήταν ο έρωτας της ζωής μου. Ποτέ του βέβαια δεν το πίστεψε αλλά δεν με νοιάζει κιόλας. Στην πορεία κατάλαβα ότι δεν υπήρχε αγάπη από κανέναν μας. Ήταν μόνο έρωτας που έσκασε και στην εκπνοή του, έφερε ένα παιδί. Το λάθος μου ήταν που δέχτηκα να παντρευτούμε, δεν είχα τα @@ να αρνηθώ και στην πορεία δεν είχα τα @@ να χωρίσω. Όσο χάλια και αν ήταν η κατάσταση στο σπίτι, πάντα κάτι με κρατούσε. Χαλούσα το σώμα μου, την υγεία μου, παραμελούσα τον εαυτό μου, άκουγα στην πόρτα το κλειδί και σκεφτόμουν «Ωχ αυτός είναι;;;;» πέρασα πολλά βράδια άγρυπνη στον καναπέ, αλλά εγώ εκεί, δεν έφευγα.
Και έτσι απλά μια μέρα άνοιξα φτερά. Άνοιξα φτερά όταν κατάλαβα πόσα παραπάνω άξιζα. Άνοιξα φτερά όταν κατάλαβα πόσα παραπάνω έχανα. Πόσες εκδρομές, πόσες βόλτες, πόσες όμορφες στιγμές, πόσες γιορτές. Οι γονείς μας, λένε, μια φορά μας κάνουν. Και μας κάνουν για να περνάμε καλά σ’ αυτή τη μία ζωή, όχι για να βγάζουμε το χτικιό.
Ο λόγος που πολλοί γάμοι διαλύονται σήμερα, είναι γιατί οι άνθρωποι δεν πιστεύουν στον εαυτό τους από όταν ήτανε παιδιά. Έτσι καταλήγουν μεγαλώνοντας, να διαλέγουν κάτι κατώτερό τους κι αν όχι κατώτερο, σίγουρα κάτι που δεν καλύπτει τις ανάγκες τους…μέχρι να μπει στη ζωή τους ο άνθρωπος ή η συνθήκη εκείνη που θα τους «φιλήσει» στον βαθύ τους ύπνο και θα τους βγάλει από τον λήθαργο. Και τότε να παρακαλάς να μην είναι αργά.
Να μαθαίνουμε λοιπόν στα παιδιά μας να πιστεύουν στον εαυτό τους, να διεκδικούν, να απαιτούν, να μην «μασάνε». Η ευτυχία είναι προσωπική υπόθεση, είναι όμως και οικογενειακή. Αν ο γονιός δεν ξέρει να είναι ευτυχισμένος, πώς θα το μάθει στο παιδί;
Γι’ αυτό σε κάθε γάμο που πηγαίνω δεν εύχομαι «Να ζήσετε» αλλά «Να ζείτε». Εγώ δεν ζούσα
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
(στην φωτογραφία μου δίνει το στυλό και μου δείχνει πού να υπογράψω. Χάθηκε να του τον καρφώσω στο μάτι και να φύγω; Πφφφφφφ
Από την Κυριακή Χαριτάκη
Πηγή : Singleparent.gr
