Έχει ακουμπήσει το κεφάλι ελαφρά προς τα πίσω, τα μάτια της είναι βουρκωμένα να κοιτούν το κενό.
Είναι τραγική η απώλεια για κάποιους ανθρώπους.
Δεν την αντέχουν τη μοναξιά τους.
Κάποιες φορές όμως είναι τόσο λυτρωτική η μοναξιά! Η θορυβώδης ζωή της, η τόσο εξαρτημένη από τους κάποιους, που με πολύ συνοπτικές διαδικασίες είχε χρίσει δικούς της, έμεινε τώρα μετέωρη, να μετρά τις πληγές στην ψυχή, μοναχιά της. Δεν την άντεχε την ξαφνική αυτή αλλαγή.
Το όφειλε όμως σε εκείνη, στον εαυτό της.
Νίκησε σε έναν πόλεμο αξιών. Έναν πόλεμο που λίγοι ξεκινούν και ακόμα λιγότεροι φέρνουν την ειρήνη σαν έπαθλο. Κοιτώντας κάπου στον ορίζοντα μονολογούσε. Όποιος την έβλεπε εκείνη την ώρα θα έλεγε ότι ήταν τρελή. «Σου οφείλω πολλές συγγνώμες, συγγνώμες που θα συνοδεύονται από δάκρυα. Σου χρωστώ άπειρα σ’ αγαπώ, με χείλη που θα χαμογελούν από χαρά. Σε κούρασα, σε ταλαιπώρησαν τα θέλω τους, ενώ εκείνη την ώρα ποδοπατούσα τα δικά μας. Έπρεπε όμως να τσαλαπατηθούμε γιατί εκεί είδαμε την αλήθεια κατάματα. Είδαμε τι ήταν αυτό που μας έλειπε και ναι, το απαιτήσαμε και αυτό δεν ήταν αρεστό».
Μια παύση, ένα δάκρυ, ένας λυγμός…
«Εαυτέ μου! Κανέναν τους δε μισώ, όλοι ήταν πολύτιμα κεφαλαία. Ευτυχώς για μένα σύντομα και δυο φορές ευτυχώς που αυτά τα κεφαλαία δεν έγραψαν το δικό μου τέλος, αλλά το δικό τους. Η αποχώρησή τους ήταν νίκη του σεβασμού προς εσένα!»
Έκλεισε τα μάτια και ένα χαμόγελο ικανοποίησης αγκάλιασε το πρόσωπο της γλυκά…
Μια λέξη, σεβασμός!
Της Δικαίας Μαραβέλια.
πηγή : anapnoes
