Zω με μια καρδιά που αντί να στάζει αίμα, στάζει γράμματα…
Είμαι πολυτιμότερη κι από την βροχή, το νερό χάνεται, τα γράμματά μου θα σε περιμένουν.
Θα σου οφείλω πάντα αυτό το “σ’αγαπώ” που μονοπωλεί την καθημερινότητα μου και με τραβάει από τα μαλλιά να σηκωθώ όρθια κάθε φορά που θέλω να λυγίσω…
Αν έρθουν ποτέ να σου πουν άσχημα λόγια για μένα, μην τους πιστέψεις σε παρακαλώ.
Δεν είμαι τρελή.
Ασκείς πάνω μου μια πρωτόγνωρη εξουσία και πάντα στο τέλος μονάχη μου κοιμάμαι.
Όλα γύρω μου δανεικά. Η εικόνα σου, η φωνή σου, η αγάπη σου. Όλα έρχονται και φεύγουν και μένω μόνο με ένα ζευγάρι χέρια, τα δικά μου.
Με αγκαλιάζω και τα ψέματα γύρω μου στήνουν χορό.
Γύρω από το κρεβάτι μου ένας ιστός αράχνης, είμαι το θήραμα στην μέση, δεν ξέρω αν θέλω να ελευθερωθώ, δεν με περιμένει πουθενά τίποτα και κανείς και εσύ είσαι ένα όνειρο θερινής νυκτός, το καλοκαίρι όμως φεύγει γρήγορα και ο χειμώνας κρατάει περισσότερο.
Είμαι ένα αγρίμι χαμένο μέσα σε ένα δάσος.
Το όνομά μου δεν υπάρχει πια πουθενά, περιμένω όταν εμφανιστείς να με ονομάσεις “αγάπη σου”.
Ξέρω πως μου λέω ψέματα… Το ξέρω…
Ξέρω επίσης πως θα έρθει καιρός που ο κόσμος θα μου φερθεί σκληρά, θα με κατακρίνει.
Θα δείχνει το σπίτι μου και θα λέει πως εκεί έμενε μια γυναίκα που είχε χάσει τα λογικά της και ο θάνατος δεν την συγχώρεσε…
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Της Νίκης Ταγκάλου.
πηγή : anapnoes
