Γράφει η Βασιλική Κοτλίτσα
Είναι και αυτοί οι έρωτες που γεννήθηκαν καταλάθος, εξ ουρανού, από εκεί που δε περίμενες ποτέ, και έμειναν. Έμειναν να δείξουν το αλλιώτικο, το από αλλού φερμένο και το διαφορετικό.
Εκείνοι οι απόκρυφοι, που έγιναν τυχαία. Οι ονειρικοί, που λάμπουν στο σκοτάδι και φωτίζουν τη νύχτα περνώντας τη για μέρα.
Αυτοί που χάθηκαν για λίγο, αλλά η μοίρα τους έφερε και πάλι κοντά. Εκείνοι που ο δρόμος τους, δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα, αλλά από εμπόδια που ξεπερνούσαν κάθε φορά ενώνοντας τα χέρια.
Αυτοί που δε στάθηκαν στα «πρέπει» αλλά στα «θέλω» φωνάζοντας κάθε μέρα και από ένα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Αυτοί που δεν ήξεραν να αγαπούν με τα λόγια αλλά με τις πράξεις που γινόταν η αιτία να ξανασυναντηθούν.
Εκείνοι που δεν άρχισαν για να τελειώσουν, αλλά να ζήσουν και να αναγεννηθούν από την αρχή.
Αυτοί που κουβαλούσαν μέσα τους ψυχή και φαντασία και μετρούσαν τις στιγμές τους με χαμόγελο, ελπίδα, δάκρυα χαράς και ανάσες που έβγαιναν γεμάτες πάθος.
Αυτοί που μιλούσαν με τη καρδιά και οι λέξεις που έβγαιναν από το στόμα τους θύμιζαν ιστορίες γνωστού παραμυθιού που το τέλος το έγραφαν οι ίδιοι.
Καμιά μέρα τους δεν ήταν ίδια με καμία που περνούσε. Το τέλος γι αυτούς δεν ερχόταν ποτέ, γιατί δεν ήξεραν που έπρεπε να σταματήσουν.
Δε γνώριζαν τις λέξεις «μοναξιά», «φόβος», «ρουτίνα», απλά ζούσαν τη κάθε στιγμή σα να ναι η τελευταία τους μαζί.
Τίποτα και κανείς δε μεμψιμοιρούσε για το αύριο. Ούτε καν τα σώματά τους, αφού κάθε φορά που αγγιζόταν, μετατρέπονταν σε ηφαίστειο. Έτοιμο να εκραγεί.
Κανένας έρωτας, δε θύμιζε το δικό τους, από αυτούς που είχαν ζήσει. Καμία κίνησή τους, δεν ήταν ίδια με τη προηγούμενη. Κανένα ύφος δε μαρτυρούσε τη «συνήθεια». Όλα γινόταν απλά και αβίαστα σαν ο χρόνος να τους χαμογελούσε διπλά.
Κανείς δε περίμενε η ύπαρξή τους, να ήταν πάνω από τα όνειρά τους. Ότι φανταζόταν, ανατράπηκε στο χρόνο, κερδίζοντας αυτό που έψαχναν σε μια ανύποπτη στιγμή.
