Οι γιορτές πυροδοτούν τα πένθη.
Τις απώλειες, τις χαμένες ευκαιρίες, τα σώματα που δεν καταφέρνουμε να αποκτήσουμε, τα μωρά που δεν αντικρύσαμε, τα ταξίδια που δε θα κάνουμε ποτέ.
Οι γιορτές πυροδοτούν τα πένθη.
Την εμμηνόρροια που έγινε εμμηνόπαυση πριν καλά-καλά το καταλάβουμε, τις ορμόνες μας που χορεύουν σαν τρελές γιατί κάτι πενθούν κι αυτές, ποιος ξέρει τι, πόσα ποια να ανακαλύψουμε, πόσα να βρουν οι ψυχολόγοι, πάντα κάτι θα μένει κρυμμένο.
Οι γιορτές πυροδοτούν τα πένθη.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Τις απολύσεις, τα καθημερινά μας τα ζόρια, τις γεμάτες βιτρίνες και τα άδεια πορτοφόλια. Και μαζί μ’ αυτά και τον πόνο στη μέση που χρόνια μας ταλαιπωρεί και όλο αναβάλλουμε να το κοιτάξουμε, γιατί τώρα έχουν προτεραιότητα τα παιδιά.
Οι γιορτές πυροδοτούν τα πένθη, οκ, το είπαμε.
Πυροδοτούν τον πόνο, μας θυμίζουν αυτούς που φύγανε, τις άδειες καρέκλες στα τραπέζια τα γιορτινά, και τη λαχτάρα μας να ξαναδούμε, έστω για μισό λεπτό, τα πρόσωπά τους, γιατί ώρες-ώρες, νιώθουμε πως δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε, έχουμε χάσει τον εαυτό μας χωρίς αυτούς.
Αλλά ρε φίλε, οι γιορτές πυροδοτούν και τη χαρά.
Για αυτούς που είναι ακόμα εδώ, μικρούς και μεγάλους, και μας κάνουν να ξεκαρδιζόμαστε μασουλώντας το έβδομο μελομακάρονο της μέρας, φτύνοντας ψίχουλα παντού.
Οι γιορτές πυροδοτούν και τη χαρά.
Για ότι έχουμε, για αυτά τα λίγα, που όταν τα χαιρόμαστε πολλοί μαζί, μας μοιάζουν τόσο πλούσια, τόσο πολλά. Και χαρά γιατί χαίρονται τα παιδιά γύρω μας, γιατί αυτή είναι η φυσική τους κατάσταση, το default mode τους, και μας συνεπαίρνουν κι εμάς, ακόμη και με το ζόρι, έστω και για λίγο, σε αυτό.
Οι γιορτές πυροδοτούν και τη λαχτάρα.
Για όλα όσα θα έρθουν, για τα καλύτερα χρόνια, γιατί πόσο πιο δύσκολα να γίνουν πια τα πράγματα, αρκεί μαζί να είμαστε, όσοι απομείναμε εδώ, και να αγκαλιαζόμαστε, και να αγωνιζόμαστε να κρατήσουμε ζωντανή τη μνήμη αυτών που φύγανε, των αγέννητων μωρών και των παιδιών, και των ενήλικων ανθρώπων, όλων αυτών που ψάχνουν το χαμένο τους δικαίωμα στην ατομική και τη συλλογική μνήμη.
Οι γιορτές.
Μέρες της ζωής μας κι αυτές, που έχουν απ’ όλα. Όπως απ’ όλα έχει η κάθε μέρα μας, απλά στις γιορτές αυτά τα όλα ακούγονται ακόμα πιο δυνατά, σαν βεγγαλικά.
Δυναμώνουμε το volume λοιπόν, βουτάμε στα βουνά με τους κουραμπιέδες, και με την άχνη τους πασπαλισμένοι συνεχίζουμε φωνάζοντας, σιωπώντας, κλαίγοντας, γελώντας, διεκδικώντας, χορεύοντας, διαβάζοντας, γράφοντας, και ό,τι άλλο τραβάει η καρδιά μας κάθε στιγμή.
Δυνατά, μαζί, με λαμπιόνια ή χωρίς, είμαστε εδώ, κι αυτές τις γιορτές.
Είμαστε εδώ. Βαθιά βουτιά λοιπόν, χειμωνιάτικη, αναζωογονητική.
Και του χρόνου!
πηγή : singleparent.gr
