Όχι μόνο ο αντικαπνιστικός.
Να εφαρμοστεί επιτέλους και ο αντιρατσιστικός νόμος.Ψευτοπροοδευτικοί, ανοιχτόμυαλοι και πολυπολιτισμικοί υπό όρους. Μας βαρέθηκα.
Τσιτάτα περί ελληνικότητας και περί ελληνικής παιδείας όμως κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια. Οχετός και παραλήρημα.Κάτω τα χέρια μας από τα παιδιά!
Κανείς δεν έχει δικαίωμα να γκρεμίζει ένα παιδί. Εμείς οι ανώτεροι των σοσιαλ μίντια που το παίζουμε σπουδαίοι και τρανοί κριθήκαμε και κρινόμαστε εκ των πεπραγμένων. Δεν περιμένω πολλά. Μόνο μεγάλα λόγια στο Facebook και ηλίθιες υποδείξεις. Είμαστε επαναστάτες χωρίς αιτία αλλά και χωρίς ευθύνη. Κι αφού με κανέναν δεν μπορούμε να τα βάλουμε, τα βάζουμε με τα παιδιά. Είμαστε επαναστάτες εμείς, όχι αστεία!
Προσεκτικοί δεν είμαστε. Είναι άσχημο να μη νιώθεις ευπρόσδεκτος σε μια χώρα. Ακόμη πιο άσχημο όμως είναι το να σε μειώνουν και να σε γκρεμίζουν όταν το μόνο που θέλεις είναι να ανοίξεις τα φτερά σου.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Έχουμε ευθύνη απέναντι στα παιδιά, στους αυριανούς ενήλικες αυτού του τόπου.
Η μαύρη που σήκωσε τη σημαία είναι ίσως η αυριανή λαμπρή επιστήμονας, η ηγέτιδα, η αθλήτρια, η καλλιτέχνιδα που θα τιμήσει τη χώρα και θα την κάνει γνωστή εκεί που δεν ξέρουν καν πού πέφτει η Ελλάδα στον χάρτη.
Αν νιώθει Ελληνίδα Ποιος είσαι εσύ που θα πεις ότι δεν πρέπει; Αν είναι άριστη και έχει δικαίωμα να κρατά περήφανα τη σημαία, Ποιος σε όρισε κριτή; κι αν για πατρίδα της έχει μόνο την Ελλάδα, από πού τη διώχνεις;
Μερικές φορές νιώθω πως πρέπει να επανέρχομαι στα βασικά, στα αυτονόητα. Άλλες πάλι νιώθω πως δεν αξίζει τον κόπο. Ας μιλήσω ξανά βιωματικά.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Ελλάδα. Οι πρώτες λέξεις που προέφερα και έμαθα ήταν ελληνικές. Πήγα στο σχολείο, σπούδασα. Τα αδέρφια μου υπηρέτησαν στον ελληνικό στρατό. Δεν γνώρισα άλλη πατρίδα πέρα από την Ελλάδα, ούτε άλλα ήθη και έθιμα. Η κουλτούρα της δεύτερης πατρίδας μου είναι για μένα άγνωστη. Περπάτησα δίπλα στη σημαία, την κράτησα, νιώθω δέος ψάλλοντας τον Εθνικό ύμνο, παρήλασα όλες τις φορά που είχα την ευκαιρία να το κάνω. Ποιος θα μου πει ότι δεν είμαι αρκετά Ελληνίδα επειδή έχω άλλο χρώμα; οι μετανάστες δεύτερης γενιάς έχουν για πατρίδα τους την Ελλάδα, οι περισσότεροι δεν έχουν επισκεφθεί καν τη δεύτερη πατρίδα τους, σε αρκετές περιπτώσεις δεν γνωρίζουν καν τη γλώσσα. Κι εμείς τρωγόμαστε να τους υποδείξουμε ποιοι είναι, πού ανήκουν, πού πρέπει να πάνε.
Το έχω ξαναπεί αλλά μου αρέσει να σας σοκάρω. Ένιωσα και νιώθω τόσο Ελληνίδα που πολλές φορές το μόνο που μου θυμίζει ότι έχω άλλο χρώμα είναι τα σχόλια των τρίτων!
Στη φωτο μια λεζάντα ταιριάζει :
Γεια σου λεβεντιά μου!
