Υπάρχει μία στιγμή στη ζωή μου που δεν θα ξεχάσω ποτέ όσα χρόνια κι αν περάσουν. 1975. Ήμουν έφηβος. Η τηλεόραση έπαιζε στο σαλόνι, οι γονείς μου ξεκουράζονταν στον καναπέ και εγώ καθόμουν σε μία καφέ καρό πολυθρόνα. Παρακολουθούσαμε τη Barbara Walters να παίρνει συνέντευξη από την Annita Bryant, εξέχουσα μορφή εκείνης της εποχής και πολέμια των ομοφυλοφίλων.
H Walters ρώτησε τη Bryant τι θα έκανε αν το παιδί της, της έλεγε ότι ήταν ομοφυλόφιλο και η απάντησή της ήταν κοφτή και σκληρή: είπε ότι θα αποκλήρωνε το παιδί της.
Δεν θυμάμαι την ακριβή της απάντηση, πώς το έθεσε δηλαδή ακριβώς, θυμάμαι όμως τον πατέρα μου να λέει ειρωνικά αναφερόμενος στην παρουσιάστρια: “Πάω στοίχημα πως δεν κατάλαβε καν τι εννοεί“, εγώ όμως είχα καταλάβει: οι γονείς μου θα με αποκλήρωναν και αυτοί αν μάθαιναν ότι ήμουν γκέι. Οι γονείς μου δεν θα ήθελαν να με ξαναδούν αν μάθαιναν ότι είμαι γκέι. Αυτός είναι ο λόγος που κλείστηκα ακόμα περισσότερο στον εαυτό μου και αποφάσισα να μην πω ποτέ και σε κανέναν το μυστικό μου.
Ήταν ιδιαιτέρως θρήσκοι, μόνο που πίστευαν ότι ο Θεός αγάπα τους πάντες εκτός από τους ομοφυλόφιλους. Για εκείνους οι ομοφυλόφιλοι και οι λεσβίες είναι το εξάμβλωμα της κοινωνίας. Δεν υπήρχε καμία σωτηρία για μένα ούτε φυσικά και αρκετή αγάπη για να με συγχωρήσουν για το τόσο μεγάλο λάθος μου!
Τελείωσα το σχολείο κρατώντας το μυστικό μου όσο καλύτερα κρυμμένο μπορούσα. Στο πανεπιστήμιο φοβόμουν και ντρεπόμουν. Καταπιεζόμουν και δεν μπορούσα να καταλάβω τι μου συνέβαινε, σήμερα όμως χαμογελώ όταν σκέφτομαι πόσο αφελής ήμουν. Αν τότε ήμουν σίγουρος για το τι μου συνέβαινε και ήταν κάπως πιο ξεκάθαρα τα πράγματα μέσα μου, ίσως και να αντιδρούσα διαφορετικά.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ήταν εκείνη η εποχή που άρχισα να πίνω. Πίστευα πως φαινόμουν πιο προχωρημένος και πιο σοφιστικέ όταν έπινα, το πιο σημαντικό όμως ήταν ότι το ποτό με έκανε να σταματήσω να ανησυχώ για τη σεξουαλικότητά μου, τουλάχιστον για λίγο. Αυτή η αίσθηση ήταν το κάτι άλλο. Ένιωθα ότι βρήκα τη γαλήνη. Τελικά το μόνο που έκανε το αλκοόλ ήταν να με κάνει να συνεχίζω να καταπιέζω τη σεξουαλικότητά μου. Ήταν ένας νέος τρόπος να κρυφτώ από τον κόσμο και να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν μπορούσε να δει ποιος πραγματικά ήμουν.
Έπιασα πάτο όταν έκανα την πιο λάθος κίνηση της ζωής μου και παντρεύτηκα μία γυναίκα. Την αγάπησα πραγματικά, δεν είναι ότι δεν την αγάπησα. Ήταν και εξακολουθεί να είναι μία υπέροχη γυναίκα. Ζήσαμε μαζί για πολλά χρόνια, κάναμε τρία παιδιά και εγώ συνέχισα να πίνω μόνο που το ποτό δεν μου έφερνε πια χαρά ή ειρήνη, πραγματική ή προσποιητή.
Συνειδητοποίησα ότι όλα αυτά τα χρόνια που έπινα «σκότωνα» τον εαυτό μου. Αυτοκτονούσα. Έπεσα τόσο χαμηλά που το μόνο που επιθυμούσα πια ήταν ο θάνατος, απλά δεν είχα το θάρρος να βάλω εγώ ο ίδιος τέλος στη ζωή μου, έτσι το 1998, στα 35 μου, αποφάσισα να πω τα πάντα στη γυναίκα μου και να χωρίσουμε.
Η γυναίκα μου αντέδρασε ψύχραιμα και με κατανόηση και έδειξε πόσο με αγαπούσε. Το μόνο που ήθελε από μένα ήταν να βρω τον εαυτό μου. Δεν είπε τίποτα στα παιδιά καθώς ήταν ακόμα μικρά εκείνη την εποχή και δεν θα καταλάβαιναν.
Το 1999 γράφτηκα στους Ανώνυμους Αλκοολικούς και ξεκίνησα την αποτοξίνωση. Ευχαριστώ πραγματικά το Θεό για την αγάπη και την υποστήριξη που βρήκα σε αυτές τις συναντήσεις. Αντιμετώπισα το ποιος πραγματικά ήμουν και με αποδέχτηκα. Όχι απλά με αποδέχτηκα αλλά άρχισα και να κάνω αστειάκια για την ομοφυλοφιλία μου. Είμαι γκέι! Πάντα ήμουν! Πίστευα ότι μπορούσα να ξεγελάσω τον εαυτό μου προσποιούμενος κάτι το διαφορετικό; Όχι. Είχα καταφέρει να ξεγελάσω πολλούς ανθρώπους μέχρι τότε, ακόμα και τον εαυτό μου μία εποχή, και ένιωθα επιτέλους ανακουφισμένος που δεν χρειαζόταν να ξοδέψω άλλο χρόνο και ενέργεια διατηρώντας αυτή τη «βιτρίνα». Την εποχή εκείνη που ήμουν στους Ανώνυμους Αλκοολικούς ανακάλυψα και το Alter Ego μου, τη drag queen Constance Havoc. Το 2000 πήραμε οριστικά διαζύγιο με την πρώην γυναίκα μου.
Το 2001 πήρα τηλέφωνο τη μητέρα μου και της είπα τα πάντα. Ακούστηκε τρομοκρατημένη. Δεν αναφέρθηκε καθόλου στο πως αυτό θα επηρέαζε τη σχέση μου με τον πατέρα μου και εκείνη, αλλά ήταν φανερά αναστατωμένη. Πάντα πίστευα ότι τα είχε πει όλα στον πατέρα μου αλλά ποτέ δεν τη ρώτησα ευθέως. Τα τελευταία 19 χρόνια πίστευα πως ο πατέρας μου γνώριζε ότι ήμουν ομοφυλόφιλος. Κάθε βδομάδα τηλεφωνιόμασταν κανονικά όπως πάντα, λέγαμε ό, τι λέγαμε πάντα, αλλά ποτέ δεν αναφέρθηκα σε κανέναν από τους άντρες που είχα σχέση. Σκέφτηκα ότι έτσι διατηρούσαμε ένα ήρεμο κλίμα μεταξύ μας και ότι αφού δεν έμπαινα στη διαδικασία να αναφερθώ στην προσωπική μου ζωή, δεν θα με ρωτούσε και εκείνος τίποτα.
Σε κάποια φάση συζούσα με έναν άντρα και η μητέρα μου τον ήξερε. Ήταν ευγενική μαζί του αλλά απόμακρη και κάθε φορά που τύχαινε να βρεθούν στο ίδιο δωμάτιο σχεδόν κρατούσε την ανάσα της λες και φοβόταν μήπως πει κάτι λάθος. Όπως και να έχει πάντα πίστευα ότι η μητέρα μου είχε πει τα πάντα στον πατέρα μου.
Πριν από δύο χρόνια η ανιψιά μου έδωσε στον πατέρα μου ένα iPhone και εκείνος ενθουσιασμένος ανυπομονούσε να μάθει να το χρησιμοποιεί για να μπορεί να βλέπει τις φωτογραφίες που του έστελναν τα αδέρφια μου με τα παιδιά τους. Πλέον ήταν θέμα χρόνου να φτιάξει λογαριασμό στο facebook και να ανακαλύψει το προφίλ μου, στο οποίο δεν έβλεπες τίποτε άλλο παρά έναν υπερήφανο γκέι άντρα.
Στις 4 Ιανουαρίου του 2020, στις 09:56 το πρωί, χτύπησε το τηλέφωνό μου. Ήταν ο πατέρας μου. Μόλις το σήκωσα μου είπε: «Είσαι ομοφυλόφιλος και αυτό η μητέρα σου και εγώ δεν μπορούμε να στο συγχωρέσουμε. Μην ξαναεπικοινωνήσεις μαζί μας».
Η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά που πίστευα ότι θα βγει από το σώμα μου και θα πάει βόλτα. Τα μάτια μου θόλωσαν. Ένιωσα σαν να με χτυπούν 10 άτομα μαζί. Πριν κλείσει το τηλέφωνο πρόσθεσε: «Έγινα κατανοητός;». Απάντησα θετικά, εντελώς μηχανικά και μου έκλεισε το τηλέφωνο.
Ήμουν 56 ετών και ο πατέρας μου με αποκλήρωσε γιατί ήμουν ομοφυλόφιλος. Μία από τις κόρες μου που έτυχε να με επισκεφτεί εκείνη την ημέρα έβαλε τα κλάματα όταν της είπα τι συνέβη. Ανησυχούσε μήπως η ομοφυλοφιλία μου επηρέαζε τη σχέση της με τους παππούδες της. Ενημέρωσα τα υπόλοιπα παιδιά μου, τον ψυχίατρό μου και μερικούς ακόμη ανθρώπους που θεωρώ δικούς μου ανθρώπους. Όλοι τους με στήριξαν. Όλοι μου συμπαραστάθηκαν. Ο γιος μου στην αρχή δεν με πίστεψε. Η άλλη μου κόρη στεναχωρήθηκε και με διαβεβαίωσε ότι με αγαπούσε όποιος και αν ήμουν. Σε όποιον και αν είπα τι συνέβη, έπαθε σοκ αλλά όλοι μου ξεκαθάρισαν ότι δεν θα με εγκαταλείψουν ό, τι και να γίνει. Όλοι ήθελαν να ξέρω ότι παρά την απόρριψη των γονιών μου με αγαπούσαν και θα είναι στο πλευρό μου για ο, τι χρειαστώ.
Κάποιες δυσκολίες που άλλοι ομοφυλόφιλοι και ομοφυλόφιλες γυναίκες και άντρες αντιμετωπίζουν σε νεαρή ηλικία, εγώ τις αντιμετώπισα αρκετά μεγάλος. Η απογοήτευση αυτή ήταν ένα αφόρητο βάρος και ο μεγαλύτερος πόνος που έχω ζήσει.
Τις επόμενες εβδομάδες μετά το περιστατικό αυτό είχα εφιάλτες και όλοι αφορούσαν τον πατέρα μου. Πήρα μερικές μέρες άδεια από τη δουλειά και επισκεπτόμουν καθημερινά τον ψυχίατρό μου. Ξεκίνησα να πηγαίνω και πάλι στις συναντήσεις των Ανώνυμων Αλκοολικών και όταν αποκάλυψα τι είχε συμβεί όλα τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας μου συμπαραστάθηκαν και θέλησαν να με βοηθήσουν.
Στα τέλη του Απριλίου οι εφιάλτες σταμάτησαν. Έκανα σχέση με έναν άντρα και κατά τη διάρκεια της καραντίνας επικοινωνούσαμε καθημερινά. Συνέχισα να εργάζομαι αλλά από το σπίτι και το διάλειμμα αυτό μου έκανε πολύ καλό γιατί μπορούσα πια να δουλέψω με τους δικούς μου ρυθμούς. Η ζωή μου έμοιαζε να έχει βρει το δρόμο της.
Σαφώς και μέχρι και σήμερα τα πράγματα δεν είναι ρόδινα. Κάποια στιγμή η 24χρονη κόρη μου με πήρε τηλέφωνο κλαίγοντας και με ρώτησε αν θα την απέρριπτα ποτέ. Φοβόταν μήπως κάνει κάτι που θα με έκανε να σταματήσω να την αγαπώ. Καθώς μιλούσαμε άρχισα να κλαίω και εγώ και της εξήγησα ότι η αγάπη μου για εκείνη δεν πρόκειται να τελειώσει ποτέ και για κανένα λόγο. Ξέρω ότι η αντίδραση αυτή της κόρης μου οφείλεται καθαρά στους γονείς μου και δεν ξέρω αν θα τους συγχωρέσω ποτέ για το ψυχολογικό τραύμα που προκάλεσαν στα παιδιά μου.
Όπως αποδείχθηκε τα παιδιά μου ήταν το κλειδί της θεραπείας μου. Αυτή η εμπειρία μου κατέστησε σαφές ότι η σχέση που έχω μαζί τους είναι σαν μία γερή, ατσάλινη αλυσίδα που δεν πρόκειται ποτέ να σπάσει ό, τι κι αν γίνει. Τα παιδιά μου με δέχονται όπως είμαι και αισθάνομαι ευγνώμων που μπορώ να μοιραστώ τη ζωή μου και το ποιος πραγματικά είμαι μαζί τους. Τους μιλάω για την προσωπική μου ζωή και για τους άντρες με τους οποίους βγαίνω. Επίσης έχουν δει πολλές παραστάσεις μου ως drag queen και ό, τι τους συμβαίνει έρχονται σε μένα να το πουν. Έχουμε μάθει να μην κρίνουμε, αλλά να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον.
Πρόσφατα είχα την ευκαιρία να ξανασυναντηθώ με έναν πολύ καλό μου φίλο και του μίλησα για ό, τι συνέβη, ότι δηλαδή ο 90χρονος πατέρας μου αποκλήρωσε τον 56χρονο γιο του. «Είναι γελοίο», είπαμε και οι δύο ταυτόχρονα στο τέλος της συζήτησης. Είμαι ένας ανεξάρτητος ενήλικας με μία όμορφη, γεμάτη ζωή και μπορώ επιτέλους να μιλήσω ανοιχτά για αυτό που πραγματικά είμαι. Αν αυτό ο πατέρας μου το θεωρεί αποτυχία, είναι δικό του πρόβλημα.
Πριν από μερικές εβδομάδες συνέβη κάτι το εκπληκτικό. Η μητέρα μου που πάσχει από άνοια μου έστειλε κάρτα για τα 57α γενέθλιά μου. Ήταν προφανές ότι ο πατέρας μου δεν είχε καμία σχέση με αυτό. Στην κάρτα έγραφε: «Σε αγαπάμε». Καμία κριτική, κανένα κήρυγμα, κανένα μίσος. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που μου έδιναν αγάπη χωρίς να τη ζητήσω. Λόγω της άνοιας είχε ξεχάσει και στα 89 της μετατράπηκε στη στοργική μητέρα που δεν είχα ποτέ.
Δυστυχώς γνωρίζω καλά ότι δεν μπορώ πλέον να επικοινωνήσω μαζί της. Και να το ήθελα ξέρω ότι ο πατέρας μου δεν θα με άφηνε, θα κρατήσω ωστόσο την όμορφη κάρτα της ως υπενθύμιση ότι κάπου μέσα της με αγαπά και ότι ποτέ δεν είναι αργά για να δώσουμε και να πάρουμε αγάπη.
Παρά τα όσα ζήσαμε αυτό ήταν το μεγαλύτερο δώρο.
πηγή : singleparent
