Γράφει η Πράξια Αρέστη
Το να μη σου μιλάω μου μαυρίζει την ψυχή. Το να μην μπορώ να σε δω είναι ίδιο με το να μην μπορώ να δω τον ήλιο. Κάθε μας καβγάς με ρίχνει στον πιο σκοτεινό βυθό.
Πότε θα ξημερώσει αυτή η μέρα που θα εξημερώσουμε τα αισθήματά μας; Που αυτός ο έρωτας θα πάψει να είναι ένα μεγάλο αγρίμι έτοιμο να κατασπαράξει και τους δυο μας; Που θα μπορούμε να μιλάμε χωρίς να τσακωνόμαστε. Που θα μπορώ να εκφράζομαι χωρίς το φόβο ότι θα μου ξεριζώσεις την καρδιά. Που θα εκφράζεσαι χωρίς να φοβάσαι ότι προσπαθώ να σε αλλάξω.
Πόσες φυγές να μετρήσει η καρδιά μου; Δικές σου φυγές, δικές μου. Από τι τρέχουμε αλήθεια να κρυφτούμε; Από τους εαυτούς μας; Από τα αισθήματά μας; Τι συμβαίνει και όλο κάτι χαλά; Είναι που είμαστε τόσο διαφορετικοί, είναι που ο καθένας βλέπει αυτό που έχουμε από εντελώς διαφορετική οπτική γωνία. Όμως και οι δύο βλέπουμε την αλήθεια, από που κι αν κοιτάξουμε. Γιατί η αλήθεια είναι πολύπλευρη και τα αισθήματα ποτέ δεν κυλούν σε ευθεία γραμμή. Σχεδόν ποτέ δεν είναι ξεκάθαρα και διάφανα. Μπλέκονται με τον φόβο, το θυμό, το πάθος, τον πόνο, τη λογική και γίνονται ένα κουβάρι στο μυαλό μας και κάτσε να βρεις την άκρη. Κάποιες φορές προτιμάς να αποχωρείς. Κάποιες φορές οι φυγές δεν οδηγούν πουθενά και θες να επιστρέψεις.
Γιατί ο έρωτας υπάρχει, οι άνθρωποι ερωτεύονται και αγαπούν απλά εμείς δεν μπορούμε να τον δεχτούμε στη ζωή μας γιατί μας κάνει ευάλωτους και μας αποσυντονίζει. Γιατί πολλές φορές αυτό που είναι ο άλλος δε θέλουμε να το αγαπάμε, δε μας ταιριάζει ή μας τρομάζει αλλά δεν έχουμε επιλογή.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ποσό αγαπώ τον καλό σου εαυτό. Πόσο θέλω να τρέξω μακριά από τον κακό σου εαυτό. Όμως και οι δύο εαυτοί σου είσαι εσύ. Κι εσύ στο σύνολο είσαι αυτό που αγαπώ.
Ναι, σ’ αγαπώ. Γιατί αυτό πρέπει να σε πειράζει τόσο; Θέλω να ξημερώσει η μέρα που θα τα βρούμε. Δε με πειράζουν οι καβγάδες. Γιατί αυτοί είμαστε. Με πειράζει που σε χάνω. Που μου κρύβεσαι. Με πειράζει που φεύγω από σένα όταν με πληγώνεις χωρίς να θέλω. Με πειράζει που με παρεξηγείς, που σε παρεξηγώ, που σε ειρωνεύομαι που φωνάζεις χωρίς λόγο, όμως, πάνω από όλα με πειράζουν οι σιωπές σου.
Ό,τι κι αν συμβαίνει, ακόμη κι αν δεν ξημερώσει ποτέ η μέρα που θα τα βρούμε, να μένεις και να μένω. Αυτό έχει σημασία τελικά. Να τσακωνόμαστε μαζί. Να τα βρίσκουμε μαζί. Να προχωράμε μαζί κι ας είμαστε τόσο διαφορετικοί.
