Είναι αλήθεια ότι πάντα ένας χωρισμός πονάει. Θέλεις να πληγώσεις τον άνθρωπο που σου τσάκισε τα όνειρα, που σου ανέτρεψε τη ζωή. Και τα παιδιά είναι πάντα το πιο εύκολα διαχειρίσιμο μέσο για να ξεπληρώσεις με το πιο σκληρό αντίτιμο αυτό που ονομάζεις προδοσία των ονείρων σου. Στην οποία, όμως, έβαλες κι εσύ το χεράκι σου.
Γιατί τα σημάδια ότι δε θα δέσει το γλυκό θα τα έβλεπες, δεν μπορεί. Θα υπήρχαν εκείνες οι ενδείξεις που θα σε έκαναν να μην είσαι απόλυτα σίγουρος για την επιλογή σου. Αλλά τότε έκανες τα στραβά μάτια. Γιατί χτύπησε το βιολογικό σου ρολόι, γιατί υποτίμησες την αξία της αντισύλληψης, γιατί πάνω στο ροζ συννεφάκι σου πίστευες ότι ο έρωτας αλλάζει τους ανθρώπους ή γιατί υπήρξες ανασφαλής κι ανώριμος.
Ανεξάρτητα, όμως, από το πώς και το γιατί, υπάρχει κάτι που δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να αγνοήσεις. Αυτός ο διαλυμένος έρωτας που τον ξεμπροστιάζεις δεξιά κι αριστερά, σου άφησε την καλύτερη παρακαταθήκη. Ένα κομμάτι σου, το παιδί σου. Να τον σέβεσαι τον άνθρωπο που σε έκανε γονιό. Μητέρα ή πατέρα. Κι ας μην υπάρχει στη ζωή σου πια. Κι ας χωρίστηκαν οι δρόμοι σας, έχοντας ως σημείο συνάντησης τον καρπό του ανταμώματος της καρδιάς και του κορμιού σας. Γιατί σου χάρισε τη μεγαλύτερη ευτυχία που κράτησες ποτέ σφιχτά στην αγκαλιά σου. Για τα ξενύχτια που μοιράστηκες μαζί του στον πρώτο πυρετό. Για το πρώτο δοντάκι που καμάρωσες μαζί του. Για τα γέλια που σκορπίσατε στα πρώτα βήματα.
Αυτή σου η λάθος εκτίμηση και η πίκρα που κουβαλάς δεν είναι αποκλειστική ευθύνη του άλλου. Εσύ επέλεξες να γίνει ο άνθρωπος αυτός ο πατέρας ή η μητέρα των παιδιών σου. Μην τον εξευτελίζεις, λοιπόν. Στους φίλους, στους τρίτους, αλλά κυρίως με τον εξευτελίζεις στα μάτια του παιδιού σου.
Σ’ αυτά τα μάτια πρέπει να τον έχεις ψηλά. Γιατί αυτά τα μάτια δε χρωστάνε σε τίποτα να πληρώνουν τα δικά σου λάθη. Αυτά που χρεώνεις από εγωισμό και μικροπρέπεια μόνο στον άλλον. Να είσαι σίγουρος ότι το παιδί μεγαλώνοντας θα αναζητήσει την αλήθεια, θα την κρίνει και θα σου χρεώσει αυτό που του φόρτωσες στην πλάτη. Ότι ο άλλος του γονιός υπήρξε λίγος κι ανεπαρκής.
Ούτε και να επιτρέψεις στον επόμενο σύντροφό σου ή στον καθένα που μοιράζεσαι μαζί του ένα κρεβάτι να εκφράζεται με απαξίωση για τον πατέρα ή τη μητέρα του παιδιού σου, πέρα από τα δικά σας προσωπικά όρια.
Γιατί απλά γνωρίζει μόνο τη μισή αλήθεια, τη δική σου. Και να σου πω και κάτι άλλο; Ο καινούριος σου σύντροφος, θέλει να νιώθει σημαντικός και ξεχωριστός στα μάτια σου. Ίσως, λοιπόν, και να συγκρίνει τον εαυτό του με το πρώην στεφάνι σου προσπαθώντας να αποδείξει στον εαυτό του ότι ο δικός σας έρωτας δε θα καταλήξει στον ίδιο κάδο ανακύκλωσης. Γι’ αυτό και απαξιώνει τη σημαντικότητα που είχε για σένα το παρελθόν σου. Αυτό, όμως, που πρέπει να τον αφορά δεν είναι το παρελθόν σου, αλλά το μέλλον σας. Αν ο άνθρωπος αυτός σε αγαπά πραγματικά θα αναγνωρίσει και θα αγαπήσει στο παιδί σου τα κομμάτια σου. Τα άγνωστα κομμάτια του άλλου θα πρέπει να τα σεβαστεί. Δεν έχει κανένα δικαίωμα να τα διασύρει. Να μην του το επιτρέψεις.
Όπως και να ‘χει, είτε κουβαλάς πίκρα είτε είσαι ανώριμος και μικροπρεπής, μη φορτώνεις τα δικά σου λάθη στο παιδί σου. Είναι σημαντικό για την ψυχοσυναισθηματική του υγεία να ξέρει ότι έχει δυο γονείς που το αγαπούν και που προσπαθούν να του διασφαλίσουν – έστω και χωριστά – το αίσθημα της ασφάλειας. Άλλωστε τέτοιες μικροπρεπείς συμπεριφορές κάποια στιγμή θα γυρίσουν μπούμερανγκ εναντίον σου. Γιατί το παιδί δεν μένει για πάντα μικρό. Μεγαλώνει, αναζητά κι ανακαλύπτει την αλήθεια. Να εύχεσαι, όταν έρθει αυτή η στιγμή, να μην είσαι εσύ ο γονιός που θα ξεπέσει στα μάτια του.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Δε νομίζω ότι θα το ήθελες, σωστά;
Της Γεωργίας Ανδριώτου.
πηγή : anapnoes
