Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου
Θέλω να με αγαπάς και όχι να με κρίνεις. Να με στηρίζεις, όταν βλέπει πως πέφτω και κατρακυλάω σαν ρόδα από χαλασμένο ποδήλατο. Να είσαι δίπλα μου, όταν εγώ δεν μπορώ να το κάνω για τον εαυτό μου. Να μου δείχνεις πως είμαι η μια και μοναδική σε τούτο τον κόσμο. Να μου λες πως μπορώ να κατακτήσω ακόμα και το πιο ψηλό βουνό, γιατί είμαι εγώ και γιατί μπορώ.
Να με αγκαλιάζεις σφιχτά, μέχρι να ενωθούν όλα μου τα κομμάτια, όταν είμαι έτοιμη να παραδώσω τα πάντα και να φύγω μακριά από όλα. Να μου λες «μείνε γιατί σε έχω ανάγκη». Να με κάνεις να νιώθω μοναδική. Να μου υπενθυμίζεις πως είμαι όλος σου ο κόσμος, όταν νιώθω σαν την πιο μικρή κουκίδα επάνω στο χάρτη.
Να έχω λόγο και σκοπό να μείνω σε ετούτη τη ζωή. Όχι να με κρίνεις, αλλά να με συμβουλεύεις. Όχι να μου ρίχνεις την πιο δυνατή σου κλωτσιά για να πέσω ακόμα πιο χαμηλά. Την αδυναμία μου να την κάνεις δύναμή μου! Να με σπρώχνεις να ανέβω στον ουρανό και να με κάνεις να πετάω, να πετάω ψηλά δίχως να με νοιάζει τίποτα πια. Να μου δείχνεις πως μπορώ να βρω πάλι τα κομμένα μου φτερά.
Να κάνεις όσα δεν ήθελα εγώ να κάνω για εμένα και με παράτησα λες και δεν ήμουν τίποτα για κανέναν. Μα ούτε για τον τον εαυτό μου, ούτε για τον ίδιο μου τον εαυτό. Να μου μάθεις πάλι από την αρχή πως ο εαυτός μου είναι ότι καλύτερο έχω, είχα και θα έχω σε ετούτο τον άσχημο κόσμο. Πως αν δεν φτιάξω εμένα δεν θα μπορώ να φτιάξω κανέναν. Πως η αγάπη θα χαθεί μια και καλή από μέσα μου για όλους και για όλα, για τα πάντα και για πάντα. Αυτό είναι αγάπη, αγάπη μου!
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
