Το να ξυπνάω δίπλα σε ένα νέο άντρα, δεν είναι ό, τι καλύτερο. Νιώθω εξαντλημένη και αγχωμένη. Η κόρη μου επιστρέφει από το μπαμπά της, από λεπτό σε λεπτό. Τα πιάτα είναι στοιβαγμένα στο νεροχύτη, τα ρούχα και τα παιχνίδια σκορπισμένα παντού και εγώ αρχίζω να κλατάρω. Το μικρό μου διαμέρισμα είναι εντελώς ανοργάνωτο και ακατάστατο όπως και η ζωή μου.
Ο πρώην μου αφήνει βιαστικά το παιδί στην πόρτα και εκείνο πεινάει. Δεν έχω προλάβει να ψωνίσω. Η μικρή αρχίζει και φωνάζει: Γιατί δεν πήγες για ψώνια όταν ήμουν στο μπαμπά; Βάζει τα κλάματα. Δεν την αδικώ. Την έχουμε πέρα δώθε λες και είναι μπαλάκι του πινγκ-πονγκ. Το τηλέφωνό μου χτυπά. Είναι ο πρώην μου. Αρχίζουμε πάλι να βριζόμαστε. Έχει τον τρόπο του να με προκαλεί. Στο τέλος ξεχνάω για ποιο λόγο μαλώνουμε. Ένα ακόμα Σάββατο ως μόνη μαμά και το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι: Υπάρχει περίπτωση οποιοσδήποτε λογικός άντρας να θέλει να είναι μέρος όλης αυτής της παράνοιας;
Όταν έπεισα τον εαυτό μου ότι δεν θα αφήσω ποτέ ξανά να μπει κάποιος στη ζωή μου ήταν μία μορφή προστασίας. Αν έμενα μόνη, σκέφτηκα, ήταν λιγότερο πιθανό να ξανακάνω τα ίδια λάθη μιας και πάντα με έλκυαν οι λάθος άντρες.
Σύμφωνα με την Αμερικανική Ένωση Ψυχολογίας περίπου το 40 με 50% των ζευγαριών χωρίζει, με αποτέλεσμα το 23% των νοικοκυριών να «διευθύνονται» από μόνες μαμάδες σε αντίθεση με το 4% των μόνων μπαμπάδων. Παρέμεινα μόνη για επτά ολόκληρα χρόνια μετά το διαζύγιό μου από τον πρώην άντρα μου και σε αυτό το διάστημα η σκέψη και μόνο να μπλέξω ξανά με κάποιον άλλον με έκανε να ανατριχιάζω. Έπειτα από ένα δύσκολο διαζύγιο η ανατροφή ενός παιδιού είναι ένας ακόμη εφιάλτης. Για πολλά χρόνια δεν μπορούσα να κοιμηθώ με άντρα. Δεν μπορούσα να χαλαρώσω. Ήμουν σε μία συνεχή λειτουργία άμυνας. Μέσα σε όλα αυτά ήμουν εγώ εκείνη που συντηρούσα τον εαυτό μου και το παιδί και είχα επιφορτιστεί και με τις δουλειές του σπιτιού. Ήμουν συνεχώς στην τσίτα. Δεν ήθελα να παρουσιάσω στο παιδί μου τον οποιοδήποτε σύντροφό μου γιατί φοβόμουν. Το παιδί μου είχε ήδη περάσει πολλά, δεν ξέρω πόσα ακόμα μπορούσε να αντέξει. Μελέτες έχουν δείξει ότι τα παιδιά διαζευγμένων γονέων που βιώνουν ένα ακόμα διαζύγιο ή κάποια σημαντική αλλαγή στην οικογένειά τους έχουν μία ακόμη πιο απότομη πτώση στην ψυχολογική τους ευημερία.
Αφού πέρασα τη διαδικασία της επούλωσης από το διαζύγιο και της ανάπτυξης μία πιο υγιούς άποψης για τον εαυτό μου μέσω της ψυχοθεραπείας γνώρισα κάποιον που όχι μόνο μπόρεσα να κοιμηθώ μαζί του αλλά ένιωσα αρκετά άνετα ώστε να τον συστήσω και στην κόρη μου. Ήταν απροσδόκητο αλλά πολύ ευχάριστο. Το πρόβλημά μας ήταν αλλού.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Όταν η κόρη μου ήταν στο μπαμπά της ένιωθα πολύ κοντά του, σαν να ζούσα τον πρώτο μου εφηβικό έρωτα μόνο και μόνο για να μεταβώ σε μία κατάσταση συνεχούς θυμού και ενόχλησης όταν ήμασταν μαζί και ήταν και η κόρη μου στο σπίτι. Εκείνες τις στιγμές με ενοχλούσε ακόμα και το άγγιγμά του και δυσκολευόμουν ακόμη και να του εκφράζω τα συναισθήματά μου. Αυτή η «σύνδεση» και η «αποσύνδεση» ήταν εξαντλητική.
Η επιστήμη αναζήτησε τις απαντήσεις στις ορμόνες μου. Σύμφωνα με τους ερευνητές όταν τα παιδιά μας είναι κοντά μας ο εγκέφαλος των μαμάδων απελευθερώνει περισσότερη ωκυτοκίνη, μία ορμόνη που προκαλεί την τάση μας να θέλουμε να τα προστατεύσουμε. Η Neha Mahajan, κλινική ψυχολόγος λέει ότι όταν επιστρέφει ένα παιδί στο σπίτι πολλοί μονογονείς το βάζουν πάνω από την προσωπική τους ικανοποίηση. «Πρόκειται για μία σύγκρουση μεταξύ της γυναικείας και της μητρικής φύσης. Είναι σαν να μπαίνεις σε μία κατάσταση μάχης ή φυγής». Σύμφωνα με την ειδικό το διαζύγιο μπορεί να κάνει μία μητέρα να ανησυχεί για πράγματα που μπορεί να μη γνωρίζει συμπεριλαμβανομένου το πώς αντιλαμβάνεται ένα παιδί τη νέα σχέση των γονέων του. «Υπάρχει ο φόβος της κριτικής και ο φόβος της απομάκρυνσης. Όταν σκέφτεστε: κάνω το καθήκον μου απέναντι στο παιδί μου; Κάνω το καθήκον μου απέναντι στο νέο μου σύντροφο;» είστε σε μία εσωτερική σύγκρουση».
Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες ήρθε ένα διαζύγιο έχουν επίσης σημασία. Μία μάχη για την επιμέλεια ή οι αρνητικές πτυχές ενός γάμου μπορεί να σε επηρεάσουν. «Γίνεσαι υπερευαίσθητη και μερικές φορές μπορεί να αντιδράσεις υπερβολικά. Στην πραγματικότητα δεν έχεις ξεπεράσει το τραύμα γι’ αυτό και δεν έχεις μία ισορροπημένη άποψη. Είναι δύσκολο λοιπόν να έρθεις κοντά με το νέο σου σύντροφο επειδή πάντα γυρνάς σε εκείνο το σημείο που ήταν τραυματικό για σένα».
Η Mahajan προτείνει αντί να βρίσκεστε συνεχώς σε κατάσταση κρίσης ή πανικού καλύτερη είναι η ανοιχτή επικοινωνία. Στις αρχές δεν ήθελα και πολλές οικειότητες μπροστά στο παιδί μου όπως αγκαλιές και φιλιά αλλά μόλις συνειδητοποίησα γιατί δεν τις ήθελα έμαθα να μην πανικοβάλλομαι και τα πράγματα σιγά-σιγά άρχισαν να αλλάζουν. Μερικές φορές δεν μου άρεσε να μιλάω πολύ και προτιμούσα να χάνομαι στις σκέψεις μου ενώ ο σύντροφός μου με βοηθούσε με τα πιάτα ή έβλεπε τηλεόραση σιωπηλά. Είμαστε 2 χρόνια μαζί και τώρα ψάχνουμε ένα μέρος για να ζήσουμε όλοι μαζί σαν οικογένεια.
Πολλοί μονογονείς βάζουν τις ανάγκες τους σε δεύτερη μοίρα επειδή έχουν μάθει να φροντίζουν τους άλλους και όχι τους εαυτούς τους.
“Για πολλούς μονογονείς η πρακτική αυτή ξεκινά… έξω από την κρεβατοκάμαρα. Ίσως χρειαστεί να αναπτύξεις αυτήν την ικανότητα σε συνθήκες μικρότερης πίεσης. Όταν κάποιος σου προσφέρει τη βοήθεια του προσπάθησε να την αποδεχτείς με ευγένεια αντί να αρνηθείς από φόβο. Στο τέλος θα μάθεις να αποδέχεσαι τη βοήθεια των άλλων και να ζητάς αυτό που θες τόσο στο κρεβάτι όσο και εκτός“.
Πηγή: washingtonpost.com – singleparent.gr
