Οι λέξεις ήταν αρκετά αθώες και επουδενί δεν είχαν διάθεση κριτικής ούτε εμπεριείχαν πόνο ή πικρία. Ειπώθηκαν όπως οποιαδήποτε άλλη λέξη, την οποία χρησιμοποιούμε για να αναγγείλουμε ένα γεγονός, με μια μικρή αδιαφορία δηλαδή και με τη διαβεβαίωση ότι κανείς δεν αμφισβητεί την αλήθεια πίσω από τις λέξεις.
«Φυσικά και είναι καλύτεροι στο μπάσκετ από σένα. Τώρα ξεκινάς, τι περίμενες; Αυτοί εξάλλου, μην ξεχνάς, έχουν και μαμά και μπαμπά».
Ο 8χρονος γιος μου προσπαθούσε να παρηγορήσει τη μεγαλύτερη αδερφή του που είχε βγει τρίτη στον πρώτο αγώνα μπάσκετ της σεζόν. Προσπαθούσε να της δώσει να καταλάβει ότι οι τόσες εκείνες ώρες εξάσκησης – τα πολλά, πολλά απογεύματα μόνη της στο γήπεδο μπάσκετ να προσπαθεί να τελειοποιήσει τις ντρίπλες, τα σουτ και τις πάσες – δεν σήμαιναν ότι είχε γίνει και η καλύτερη της ομάδας. Ήθελε να την κάνει να καταλάβει ότι δεν πρέπει να στεναχωριέται που έχασε γιατί η αιτία ήταν απλή: ήταν σε μειονεκτική θέση γιατί είχε μόνο μαμά και όχι μπαμπά.
Στην κηδεία του πατέρα τους, μετά τους επικηδείους του παππού, των θείων, του δικού μου και του παπά που μόλις 10 χρόνια πριν μας είχε παντρέψει δόθηκε η ευκαιρία στα παιδιά μου να μιλήσουν.
Ο γιος μου αρνήθηκε αλλά, η 7χρονη τότε κόρη μου στάθηκε δίπλα στο φέρετρο του μπαμπά της, κοίταξε τον κόσμο που είχε έρθει να υποβάλει τα σέβη του στον άντρα μου, που τόσο γρήγορα είχε «φύγει» και είπε τη δική της αθώα αλήθεια: «Στο μπαμπά μου άρεσε πολύ να παίζει μπάσκετ μαζί μου». Στη συνέχεια έπεσε στην αγκαλιά μου και οι τρεις μας – η κόρη μου, ο γιος μου και εγώ – περπατήσαμε πίσω από το φέρετρο του άντρα που έπρεπε να είναι παντοτινός μου σύντροφος και μπαμπάς των παιδιών μου για το υπόλοιπο της ζωής τους αλλά τώρα δεν ήταν παρά μία «συλλογή» από αναμνήσεις και στιγμές που άλλες τέτοιες δεν θα υπάρξουν ποτέ ξανά.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Μέχρι και την ημέρα της κηδείας η κόρη μου είχε εμμονή με το μπάσκετ προσπαθώντας απεγνωσμένα να γίνει η καλύτερη. Το να γίνει τόσο καλή όσο ο μπαμπάς της ήταν ένα από τα μεγαλύτερα όνειρά της. Στον πρώτο αγώνα της φετινής σεζόν κατέλαβε την τρίτη θέση. Πήγε πολύ καλύτερα από την περασμένη σεζόν αλλά και πάλι δεν ήταν ευχαριστημένη. Στο μυαλό της το μπάσκετ δεν ήταν απλώς ένα άθλημα, αλλά ένας τρόπος να τιμήσει τη μνήμη του μπαμπά της και η τρίτη θέση δεν την ευχαριστούσε.
Στο δρόμο της επιστροφής δεν μπόρεσα να δω το πρόσωπό της μετά την απόπειρα του γιου μου να την ανακουφίσει με τα λόγια του. Δεν ξέρω αν τα μάτια της ήταν γεμάτα δάκρυα ή αν είχε χαμηλώσει το κεφάλι. Δεν ξέρω αν το βάρος της θλίψης ήταν μεγαλύτερο απ’ όσο μπορεί να αντέξει ένα μικρό κορίτσι. Το μόνο που ένιωθα στην ατμόσφαιρα ήταν η σιωπή. Η σιωπή είναι ίσως ο μοναδικός ήχος που είναι τόσο δυνατός ώστε να «ενεργοποιήσει» το συναγερμό στο μυαλό μιας μόνης μαμάς που είναι γεμάτο από ανησυχίες και άγχη.
Δύο χρόνια μετά την κηδεία, δύο χρόνια «σόλο» ανατροφής δύο δυσαρεστημένων παιδιών μερικές φορές με ρωτούν πριν κλείσω την πόρτα του υπνοδωματίου μου τη νύχτα «μαμά γιατί πέθανε ο δικός μας μπαμπάς» και συνειδητοποιώ ότι σωστές λέξεις τέτοιες στιγμές δεν υπάρχουν. Η παρηγοριά που οφείλω να τους μεταδώσω εξακολουθεί να είναι «κλειδωμένη» σε ένα βιβλίο που δεν έχω διαβάσει επειδή η θλίψη μου έχει «κλέψει» την ικανότητα να διαβάζω οτιδήποτε για περισσότερα από λίγα λεπτά. Γύρισα λοιπόν στις λέξεις τις οποίες πάντα χρησιμοποιώ, εκείνες τις «προεπιλεγμένες» λέξεις που έχουν καθορίσει τη σχέση μου με τα παιδιά μου…
Τους είπα την αλήθεια. Ότι ήμασταν σε μειονεκτική θέση. Ότι όταν είσαι σε μία οικογένεια με έναν γονέα, τα πράγματα γίνονται διαφορετικά. Όταν έχεις δύο γονείς, ο ένας μπορεί να διαβάζει τα παιδιά τη στιγμή που ο άλλος φτιάχνει τη βρύση που έσπασε. Ο ένας μπορεί να παίζει μπάσκετ με τα παιδιά τη στιγμή που ο άλλος μαγειρεύει. Παραδέχθηκα ότι η οικογένειά μας είχε πληγεί ανεπανόρθωτα.
Και τότε είπα στην κόρη μου ότι είμαι περήφανη για όλη τη σκληρή δουλειά που είχε κάνει. Η τρίτη θέση για ένα παιδί που με το ζόρι μπορούσε να κρατήσει τη μπάλα την προηγούμενη σεζόν ήταν κάτι για το οποίο έπρεπε να χαίρεται.
Η συζήτηση μετατοπίστηκε σε κάποιο άλλο θέμα και τα δύο μου παιδιά ένιωσαν ικανοποιημένα, ο γιος μου γιατί βοήθησε την αδερφή του και η κόρη μου για τη βελτίωσή της.
Αφού τελείωσαν τα μαθήματα και το φαγητό τους, λίγο μετά το βραδινό ύπνο, την βραδινή ιστορία και τις ερωτήσεις της τελευταίας στιγμής καθώς κάθισα για πρώτη φορά μετά από ολόκληρη τη μέρα και προσπαθούσα να σιωπήσω για λίγα λεπτά, συνειδητοποίησα τι έλειπε.
Ναι, τα παιδιά μου ήταν σε μειονεκτική θέση γιατί δεν είχαν πατέρα αλλά αυτό που ήθελα να τους πω ήταν ότι ο καθένας, κάθε παιδί στον κόσμο αυτό, ακόμα και εκείνα που έχουν και τους δυο τους γονείς, ακόμα και εκείνα που βγήκαν πρώτα σε έναν αγώνα μπάσκετ έχουν έναν αόρατο αγώνα να δώσουν. Έπρεπε να τους είχα πει ότι η πίεση, ο αγώνας, η προσπάθεια και ο πόνος παρά τη μειονεκτική θέση στην οποία μας τοποθετούν, είναι ένα αδιαμφισβήτητο είδος δύναμης που κάποιοι ενήλικες δεν βρίσκουν. Εύχομαι να τους είχα πιει ότι μπορεί η οικογένειά μας να είχε πληγεί, μερικές φορές όμως ακόμα και οι πιο δυνατοί πύργοι είναι χτισμένοι πάνω σε ραγισμένα θεμέλια που έχουν ενισχυθεί με υποστηλώματα όχι για να κρύψουν τα ραγίσματα αλλά για να στηρίξουν καλύτερα τον πύργο. Μακάρι να τους είχα δώσει μια καλύτερη αλήθεια αλλά όπως εκατομμύρια άλλες μαμάδες, έχω και εγώ να χτίσω το δικό μου πύργο πάνω σε ραγισμένα θεμέλια. Ίσως αυτό που έχει περισσότερη σημασία είναι ό,τι συνεχίζουμε να χτίζουμε χωρίς να ξέρουμε που θα μας βγάλει. Θα κρατηθεί όρθιος ο πύργος ή θα γκρεμιστεί;
Ίσως αυτό που έχει σημασία είναι ότι με κάθε υποστήλωμα που τοποθετούμε, μαθαίνουμε να χτίζουμε κάτι που ίσως μια μέρα γίνει απόρθητο!
Πηγή: scarymommy.com – singleparent.gr
