ΝΕΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΔΙΚΑΙΟ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β’
ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΑΣΤΙΚΟΥ ΚΩΔΙΚΑ – ΚΑΤΟΙΚΙΑ, ΣΧΕΣΕΙΣ ΓΟΝΕΩΝ ΚΑΙ ΤΕΚΝΩΝ
‘Αρθρο 9 – Τέκνα χωρίς γάμο των γονέων τους – Αντικατάσταση άρθρου 1515 ΑK
Όχι Κύριοι, ΔΕΝ ΤΟ ΔΙΑΛΕΞΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΑΝΥΠΑΝΤΡΗ ΜΗΤΕΡΑ. Δεν είχα την πολυτέλεια της επιλογής. Ο πατέρας του παιδιού μου υπήρξε ρίψασπις. Και εγώ στάθηκα μάνα και πατέρας μαζί, ανέλαβα διπλές ευθύνες, βαρύτατες ευθύνες γιατί οι λέξεις ‘’έκτρωση’’ και ‘’φυγή’’ δεν υπήρχαν στο λεξιλόγιό μου, στην ηθική μου και στην ιδιοσυγκρασία μου.
Επίσης, δεν διάλεξα ο γιος μου να έχει περιστασιακή επικοινωνία με το πατέρα μου. Ο πατέρας του το διάλεξε και ξαναεμφανίστηκε πρόσφατα, μετά από απουσία σχεδόν δύο ετών χωρίς ούτε καν τηλεφωνική επικοινωνία.
Το να φέρεις στον κόσμο ένα παιδί χωρίς πατέρα δεν είναι, στην συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων, επιλογή. Είναι ένας μοναχικός επίπονος αγώνας δρόμου στον οποίο η μητέρα αναγκάζεται να επωμιστεί όλες τις ευθύνες που ο πατέρας αποποιείται, όταν αυτός συνειδητά εξαφανίζεται.
Στην κοινωνία της ελληνική επαρχίας, η μητέρα βιώνει τον κοινωνικό αποκλεισμό, την απαξίωση από το οικογενειακό περιβάλλον και τον εμπαιγμό στο εργασιακό περιβάλλον.
Όλα τα πρακτικά προβλήματα της καθημερινότητας βαρύνουν την ίδια. Τα ξενύχτια, η φροντίδα, η περίθαλψη, οι οικονομικές δυσκολίες αφορούν μόνο αυτήν χωρίς καμία υποστήριξη από τον αδιάφορο πατέρα. Και, πιστέψτε με, δεν έχουν όλες την τύχη να έχουν στην ζωή την μητέρα τους για να τις βοηθήσει, όπως στην περίπτωσή μου. Δεν υπάρχει κανένας να μοιραστείς τις αγωνίες σου, τις υποχρεώσεις, τις δουλειές. Το παιδί είναι πάντα μαζί σου, ακόμη και στην επίσκεψή σου στον γιατρό. Και βέβαια, δεν σου επιτρέπεται να αρρωστήσεις η ίδια, με 40 πυρετό θα φροντίζεις το παιδί σου. Συνειδητά, οι ανάγκες σου παραγκωνίζονται, προέχουν αυτές του παιδιού που έφερες στον κόσμο.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η προσπάθειά της άγαμης μητέρας να αντιμετωπίσει απολύτως μόνη της τις ψυχολογικές δυσκολίες του παιδιού, όταν κάποιοι τείνουν να το πληγώνουν με φθηνά υπονοούμενα και λεκτικές – και όχι μόνο- προσβολές και να το απομονώνουν καθώς είναι ‘’νόθο’’ παιδί (επιλέγω κόσμια έκφραση, αν και με πολύ πιο ατυχή χαρακτηρισμό το έχουν συχνά αποκαλέσει) την λυγίζει, την τσακίζει, την διαλύει και ας μην το δείχνει από περηφάνια στο παιδί της και στους άλλους.
Ο διαρκής αγώνας εξεύρεσης εργασίας που να ταιριάζει στις ανάγκες του παιδιού είναι Γολγοθάς. Η επαναλαμβανόμενη απόλυση από τους εργοδότες γιατί αναγκάζεσαι να φεύγεις από την εργασία σου, όταν από το σχολείο σε καλούν να πάρεις το παιδί λόγω ασθένειας ή όταν απεργεί ο δάσκαλος και εσύ δεν έχεις κανέναν να σου το κρατήσει, σε φέρνει στην απόγνωση.
Στην Ελλάδα, η υποστήριξη από την πολιτεία είναι ανύπαρκτη. Στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες υπάρχει πρόνοια, στήριξη, επιδόματα κλπ
Όμως , για μια στιγμή, θα μου πείτε: Εμείς προνοήσαμε για την περίπτωσή σου στο νέο νομοσχέδιο της υποχρεωτικής συνεπιμέλειας! Δίνουμε ίδια δικαιώματα στον πατέρα που ‘’εκουσίως’’ αναγνώρισε το εκτός γάμου παιδί του με αυτά των παιδιών διαζευγμένων γονέων…
Και ναι, τολμώ να βάλω σε εισαγωγικά την λέξη ‘’εκουσίως’’. Όταν ξεκινάς αγώνα με επισκέψεις σε δικηγόρους για να κινηθείς νομικά εναντίον του βιολογικού πατέρα, προκειμένου να τον υποχρεώσεις να αναγνωρίσει το παιδί του, ώστε να ελαχιστοποιήσεις την απόρριψη που θα υφίσταται το παιδί σου εάν στα έγγραφα που το συνοδεύουν θα αναγράφεται ‘’αγνώστου πατρός’’, δεν είναι ΄΄εκουσίως’’. Όταν ο πατέρας το μαθαίνει και, για να αποφύγει τα έξοδα σε δικηγόρους και δικαστήρια, συναινεί εκ του πονηρού να το αναγνωρίσει τελικά, δεν είναι ‘’εκουσίως’’ .
‘’Εκ του πονηρού’’ αναγνώριση από τον πατέρα θα μου πείτε; Μα εμείς θεσμοθετούμε δικλείδες ασφαλείας!
Για παράδειγμα, όταν ο πατέρας δεν είναι συνεπής στην καταβολή διατροφής θα χάνει την γονική μέριμνα. Ελάτε εσείς, Κύριοι, να αξιώσετε την απαιτούμενη διατροφή για τις ανάγκες του παιδιού μου από τον πατέρα του, ο οποίος επαγγέλλεται υδραυλικός και πηγαίνει τουλάχιστον σε πέντε-έξι σπίτια την ημέρα για επισκευή βλαβών, με αμοιβή 50 ευρώ κατ’ελάχιστο χωρίς απόδειξη, και στην εφορία δηλώνει άνεργος. Εκτός και αν έχετε την ψευδαίσθηση ότι δεν αμοίβονται με ‘’μαύρα’’ οι εργαζόμενοι ελεύθεροι επαγγελματίες όταν μπορούν και εκπλήσσεστε!
Επίσης, θεσμοθετείτε ότι, όταν αποδεδειγμένα και αμετάκλητα υπάρχει οικογενειακή βία, ο γονιός θα χάνει την γονική μέριμνα. Αλήθεια, αγνοείτε όντως ότι ούτε το 10% των περιστατικών οικογενειακής βίας δεν δηλώνονται στην αστυνομία εξαιτίας του φόβου και των απειλών; Να πας στην αστυνομία να πεις ότι με χτύπησε στην κοιλιά για να αποβάλλω; Όταν σε απειλεί ότι, αν το κάνεις, θα φροντίσει ο συγγενής του δήμαρχος να μην σου ανανεώσει την ολιγόμηνη σύμβαση απασχόλησής σου; Ξέρετε, επίσης, τι δικαστικό αγώνα απαιτεί αυτό στην συνέχεια και πως θα ανταπεξέλθεις όταν δεν δύνασαι οικονομικά;
Μα θα μου πείτε, θεσμοθετείτε τον διαμεσολαβητή και στην συνέχεια, εάν εξακολουθεί να υπάρχει ασυμφωνία, τον λόγο θα έχουν τα δικαστήρια. Λες και έχετε παράλληλα προνοήσει, ως κράτος, τα δικαστικά έξοδα και οι νομικές υπηρεσίες οικογενειακού δικαίου να παρέχονται δωρεάν στον πολίτη. Πώς μια ανύπαντρη, μονόμισθη, μητέρα θα ξεκινήσει δαπανηρό δικαστικό αγώνα με έναν πατέρα ο οποίος έχει ‘’μαύρα’’, μη δηλωμένα δηλαδή, αφορολόγητα έσοδα, και θα μπορούσε να αναθέσει την εκπροσώπησή του σε κορυφαίο δικηγόρο ενώ η μητέρα επί σειρά ετών επωμίζεται ολομόναχη το κόστος των οικονομικών αναγκών του παιδιού της για τον τοκετό, την κλινική, την ένδυση-υπόδηση, τις εξωσχολικές δραστηριότητες, το ενοίκιο, τους παιδιάτρους κλπ;
Μήπως, Κύριοι νομοθέτες, να σκεφθείτε πιθανές βελτιώσεις-τροποποιήσεις του νομοσχεδίου;
Ομολογουμένως, χρειάζονται αλλαγές και αναμόρφωση του ισχύοντος οικογενειακού δικαίου. Για παράδειγμα, σαφώς και τάσσομαι υπέρ της καθημερινής επικοινωνίας με βιντεοκλήση του πατέρα με τον γιο μου. Δώστε, όμως, τον απαιτούμενο χώρο και χρόνο για προσαρμογή όλων, και ιδιαίτερα των μικρών παιδιών, σταδιακά. Η αιφνίδια θεσμοθέτηση του κατ’ελάχιστο 1/3 του χρόνου δεν είναι διαχειρίσιμη και θα προκληθούν τεράστιες συγκρούσεις που θα επιδεινώσουν τις σχέσεις των γονέων, γεγονός που θα επιδράσει αρνητικά στην ψυχολογία των ανηλίκων.
ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ, ΓΙΑΤΙ ΔΙΝΕΤΕ ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΗ ΙΣΧΥ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ 9- ΤΕΚΝΑ ΧΩΡΙΣ ΓΑΜΟ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ ΤΟΥΣ που αντικαθιστά το άρθρο 1515 ΑΚ; Ας γνωρίζουν, ΑΠΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΣΤΟ ΕΞΗΣ οι υποψήφιοι γονείς, όσοι εξ’αυτών πάρουν την απόφαση για την απόκτηση παιδιού εκτός γάμου, τις εφεξής θεσμοθετημένες από την πολιτεία διατάξεις και συνέπειες αυτής της κίνησης.
Μήπως να προνοούσατε ΣΤΙΣ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΙΚΕΣ ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΠΑΙΔΙΩΝ ΕΚΤΟΣ ΓΑΜΟΥ ΝΑ ΔΩΣΕΤΕ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΗΣ ΣΥΝΑΙΝΕΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΠΙΜΕΛΕΙΑΣ. ή τουλάχιστον ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΜΙΟΚΡΟΤΕΡΟ ΤΟΥ 1/3 ΠΟΣΟΣΤΟ υποχρεωτικής συνεπιμέλειας και αυτό να αυξάνεται σταδιακά; (ενδεικτικά ανά 5% ανά διετία). Είναι δυνατόν, αιφνίδια, να ΔΙΝΕΤΕ ΓΗ ΚΑΙ ΥΔΩΡ απλόχερα;
Κάνω έκκληση στο συναίσθημά σας, υπενθυμίζοντάς σας πως τα περισσότερα παιδιά εκτός γάμου ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΜΝΗΜΕΣ να έχουν ζήσει στο ίδιο σπίτι και με τους δύο γονείς όπως αυτά των διαζευγμένων γονιών, δεν έχουν ΑΡΩΜΑ πατέρα.
Κάνω έκκληση στην ιδιότητά σας ως γονείς, να αναλογιστείτε το σοκ που θα υφίστατο το δικό σας παιδάκι αν ξαφνικά το ανάγκαζαν να συγκατοικήσει με έναν έως τώρα σχεδόν άγνωστο για έναν δύο μήνες κάποιες εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά σας, καθώς είναι δύσκολη η εβδομαδιαία αλλαγή σπιτιού λόγω απόστασης και θα διαταρασσόταν η φοίτησή του στο σχολείο, μακριά από το ως τώρα γνώριμο σε αυτό ασφαλές οικογενειακό περιβάλλον!
Λογικό είναι το παιδί μου να εκφράζει την δυσαρέσκειά του και την άρνησή του να περάσει χρόνο μαζί του, παρά τις ατελείωτες ώρες επίμονου διαλόγου να απαλύνω τις ανησυχίες του. Ήδη έχουν αρχίσει τα ψυχοσωματικά συμπτώματα. Και εσείς, Κύριοι, εισάγετε υποχρεωτικότητα φιλοξενίας στο σπίτι του πατέρα του κατ’ έλάχιστο 35%; Πως θα περάσει το παιδί μου το 1/3 του χρόνου του με έναν άνθρωπο που επέλεξε να είναι πατέρας – φάντασμα, πατέρας-επισκέπτης αν αυτός τώρα το ζητήσει;
Αλήθεια, Κύριοι, εσείς θα θέλατε να ζείτε με μια βαλίτσα στο χέρι; Θα θέλατε να σας υποχρεώνουν να ζείτε εκεί που δεν επιθυμείτε;
Θα θέλατε να σας υποχρεώνει ο νόμος να ζείτε και με κάποιον σας απέρριψε, που σας αρνήθηκε πριν καν γεννηθείτε;
Ελπίζω και εύχομαι, στο τελικό νομοσχέδιο να λειτουργήσετε πρώτα ως Άνθρωποι και έπειτα ως νομοθέτες, αναλογιζόμενοι ότι αποφασίζετε για ευαίσθητες, ανυπεράσπιστες παιδικές ψυχές.
Και επιτέλους, ΠΟΙΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΕΠΙΘΥΜΕΙΤΕ ΝΑ ΠΡΟΑΓΕΤΕ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ;
ΚΑΛΗ ΦΩΤΙΣΗ ΣΤΙΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΣΑΣ !
Μια Μάνα.
Ανύπαντρη μητέρα, έστειλε στο Singleparent.gr την παραπάνω επιστολή και τη αναδημοσιεύουμε
πηγή : singleparent.gr
