Με λένε Ειρήνη και όταν έμεινα χήρα πίστεψα ότι αυτή είναι η μεγαλύτερη τραγωδία που θα μπορούσε να μου τύχει. Έμεινα μόνη με δύο μωρά σε ένα σπίτι που με τα χίλια ζόρια καταφέραμε να χτίσουμε με τον άντρα μου στο Μάτι.
Πάνω που έλεγα πως δεν υπήρχε κάτι χειρότερο να μου τύχει και προσπαθούσαμε να βρούμε το δρόμο μας ξέσπασε εκείνη η τρομερή πυρκαγιά και μαζί με τις τόσες ζωές που χάθηκαν χάθηκε και το σπίτι μου που κάηκε ολοσχερώς. Το μόνο πράγμα για το οποίο δοξάζω το Θεό είναι ότι εκείνη την ημέρα και εγώ και τα παιδιά λείπαμε σε συγγενικά μας πρόσωπα και δεν πάθαμε το παραμικρό.
Την ημέρα εκείνη που κάηκε το σπίτι μας μείναμε κυριολεκτικά στο δρόμο. Το μόνο που είχαμε ήταν τα ρούχα που φορούσαμε, το αμάξι μας και η τσάντα που κουβαλούσα στην πλάτη μου. Τίποτε άλλο. Μόνη μου, χήρα, χωρίς σπίτι και με δύο παιδιά που να πάω; Απευθύνθηκα σε συγγενείς μου, οι οποίοι δέχτηκαν απρόθυμα να με φιλοξενήσουν και ένα μήνα μετά με έδιωξαν χωρίς να νοιαστούν αν έχω προλάβει να βρω σπίτι. Για δεύτερη φορά στη ζωή μου βρέθηκα στο δρόμο. Ούτε χρήματα είχα, ούτε σπίτι. Με τα παιδιά μου μείναμε για μία ολόκληρη εβδομάδα στο αμάξι. Το αμάξι αυτό υπήρξε το καταφύγιο μου σε μία από τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου.
Στο διάστημα αυτό που μέναμε στο αμάξι γνωριστήκαμε με μία κυρία που έμενε πιο κάτω, μεγάλη σε ηλικία, η οποία μας πήρε σπίτι της και μας φέρθηκε όπως δεν μας φέρθηκαν ούτε οι ίδιοι μας οι συγγενείς. Μας έδωσε ένα δωμάτιο, μας μαγείρευε κάθε μέρα, μας αγόρασε ρούχα, παπούτσια και ό, τι χρειαζόμασταν και το κυριότερο; Μας στάθηκε. Ήταν ξένη αλλά μου φέρθηκε σαν μητέρα. Λίγο αργότερα όταν αρρώστησε μου ζήτησαν τα παιδιά της να μείνω στο σπίτι τους και να εργαστώ σαν αποκλειστική.
Ήξεραν την αγάπη που είχα για τη μαμά τους και προτίμησαν ένα άνθρωπο της εμπιστοσύνης τους, έναν άνθρωπο που ήξεραν ότι αγαπά και σέβεται τη μητέρα τους παρά μία ξένη. Έτσι δεν θα χρειαζόταν ούτε εμείς να φύγουμε και θα μπορούσα να βοηθήσω τη γυναίκα αυτή που μου φέρθηκε σαν να ήμουν κόρη της. Ευτυχώς η γιαγιά με τον καιρό καλυτέρευσε και δεν χρειαζόταν πια καθημερινή και αποκλειστική φροντίδα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Χάρη στη γυναίκα αυτή και στα παιδιά της που με αγκάλιασαν στην οικογένειά τους μπόρεσα να ξανασταθώ στα πόδια μου και να κάνω ένα νέο ξεκίνημα. Βρήκα ένα μικρό σπιτάκι κοντά στη γιαγιά που μας φιλοξένησε και δουλειά σε μία εταιρεία.
Για πρώτη φορά μετά από καιρό νιώθω καλά και ήρεμη. Έμαθα από πρώτο χέρι πως ό, τι και να μας τύχει στη ζωή αν έχουμε κοντά μας τα κατάλληλα άτομα μπορούμε να το ξεπεράσουμε. Έζησα ήδη δύο μεγάλες τραγωδίες, δεν θα αντέξω τρίτη. Μέσα από αυτές τις τραγωδίες όμως γνώρισα ανθρώπους που αγάπησα και θα υπάρχουν στη ζωή μου και στις ζωές των παιδιών μου για πάντα, ανθρώπους με Α κεφαλαίο που σε μία δύσκολη στιγμή στάθηκαν στο πλευρό μου και δεν με πέταξαν από το σπίτι τους όπως οι συγγενείς μου. Τελικά ισχύει αυτό που λένε ότι μέσα από το κακό πάντα βγαίνει και κάτι καλό.
Αυτές τις μέρες που παρακολουθώ στις ειδήσεις να καίγεται η μισή Ελλάδα έχει σφιχτεί η καρδιά μου. Τόσοι άνθρωποι, τόσα δέντρα, τόσα ζωάκια, τόσες περιουσίες. Στη θέση που ήμουν εγώ κάποτε βλέπω πολλούς ανθρώπους τώρα και στεναχωριέμαι. Το μήνυμα που θέλω να τους δώσω είναι να μην το βάλουν κάτω. Όπως πέφτουμε έτσι κάποια στιγμή θα σηκωθούμε. Όπως κατεβαίνουμε, έτσι κάποια στιγμή θα ανέβουμε. Δύναμη εύχομαι σε όλους και υπομονή. Αύριο είναι μία καινούργια μέρα.
Ειρήνη
πηγή : singleparent.gr
