Ο θυμός λένε πως πρέπει να βγει απο μέσα σου, να μη σε πνίξει. Να τον κάνεις ζάφτι, προτού σε καταπιεί. Αλλά απόψε δεν μπορώ. Θα αφήσω στην άκρη, τρόπους και σωστές σειρές, συναισθήματα καλουπωμένα, δεμένα με τα καθώς πρέπει του λόγου.
Θα φτύσω την βλαστήμια, σαν παχιά ροχάλα, να καθαρίσει ο κόμπος στο λαιμό που δε με αφήνει να πάρω ανάσα. Τσακώνομαι με την μοναξιά μου απόψε.
Βλέπεις είχαμε συνάντηση κορυφής…εγω και αυτή. Όλο αυτό το φλερτ τόσα χρόνια, τελικά έγινε σχέση. Με απόλυτο θράσος και δικαίωμα που της έδωσα, ζητά μόνιμη εγκατάσταση, και φυσικά αποκλειστικότητα…
Εγώ τη φλέρταρα πιστεύοντας πως σαν ιδέα ταιριάζει στις ώρες που θέλω να κλειστώ στον εαυτό μου. Εκείνη πάλι, σαν γνήσιο θηλυκό, θέλει να αποκατασταθεί.
Μέσα μου, γύρω μου, παντού.
Τόσο γλυκά και τρυφερά στην αρχή, με ξεγέλασε.
Μου έδειξε το νεανικό της πρόσωπο. Σαν άλλο πορτραίτο του Dorian, κράτησε όλη την ασχήμια μέσα στον καμβά, και την κατάλληλη στιγμή μού την πέταξε κατάμουτρα. Σαν οξύ, μου έκαψε τα μάτια. Τυφλή με άφησε μέσα σε κενές ώρες. Καμιά μας δεν είναι όμορφη τώρα. Προσπαθώ να βγω απ’ το λαβύρινθο, που σκάλισα περίτεχνα η ίδια, όλα αυτά τα χρόνια, που η λέξη και μόνο, με γοήτευε. Σαν καπέλο τη φορούσα, σαν το σάλι κατάσαρκα.
Να όμως που η δύναμη υπάρχει. Κάποιο μικρό χαμόγελο έκανε την αρχή, ίσα που τσάκισε το τραχύ της δέρμα. Αρκετό να με ξυπνήσει, αλλά όχι να με κάνει να δω όλη την αλήθεια. Αυτό είναι δουλειά του χρόνου. Όπως έχτιζα τώρα θα πρέπει να γκρεμίζω.
Εμένα και μόνο.
Κομμάτι κομμάτι, μέρα την ημέρα, θα ρίχνω σταγόνες ελπίδας, για να τη δηλητηριάσω. Δεν έχω καταλήξει ακόμα ποια απ’ τις δυο θα πέσει πρώτα. Βλέπεις δεν έχω αποκλείσει το γεγονός πως μπορεί να είμαι εγώ αυτή που τελικά θα διαλύσει. Σαν αράχνη αναρριχήθηκα επάνω στην μοναξιά μου, πίστεψα πως μπορώ να την έχω κοντά μου, όποτε την χρειαζόμουν.
Δεν κατάλαβα πότε ότι εκείνη με επέλεξε σαν ξενιστή δικό της.
Είναι ύπουλη τελικά… να την προσέχεις.
Της Θεοδώρας Ατζεμιάν.
πηγή : anapnoes
