«Τα παιδιά πάντα διαλέγουν εκείνα τις μαμάδες τους» μου είπε κάποτε ο ψυχολόγος μου. Κατά τη γνώμη του , τα αγέννητα παιδιά αποφασίζουν πολύ πριν γεννηθούν ποια θέλουν για μαμά, απόφαση που θα επηρεάσει το υπόλοιπο της ζωής τους. Είχα ξεχάσει την κουβέντα αυτή μέχρι που έκανα δικά μου παιδιά. Τότε υιοθέτησα και εγώ τη γνώμη του ψυχολόγου μου και συχνά λέω στα παιδιά μου «Σας ευχαριστώ που με επιλέξατε».
Η μητρότητα είναι τιμή, πρόκληση και μεγάλη ευθύνη. Είναι εκπληκτική και στο τέλος σε ανταμείβει, αλλά παράλληλα τρομακτική, δύσκολη και έντονη συναισθηματικά. Τίποτα δεν υπάρχει που να προετοιμάζει επαρκώς μία γυναίκα για την εμπειρία και το δώρο της μητρότητας.
Η μονογονεϊκότητα ήταν κάτι που δεν υπήρχε στα σχέδιά μου ούτε το είχα φανταστεί ποτέ για τον εαυτό μου. Παντρεύτηκα και περίμενα αρκετά χρόνια πριν μείνω έγκυος. Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου και τις δύο φορές, το έργο που «έπαιζα» στο μυαλό μου περιελάμβανε πάντα εμένα και το σύζυγό μου και όχι εμένα μόνη. Όταν γεννήθηκε η κόρη μου ήμουν ενθουσιασμένη που η οικογένεια μου μεγάλωνε.
Η μητρότητα με έκανε πιο ευάλωτη και περισσότερο ευαίσθητη. Ένιωθα ότι η καρδιά μου είχε βγει από μέσα μου και πλέον την κουβαλούσε μέσα του ένα άλλο ανθρώπινο ον που η ευημερία του ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με τη δική μου. 18 μήνες αργότερα γεννήθηκε και ο γιος μου. Φοβόμουν ότι δεν θα αγαπήσω κανέναν τόσο όσο αγαπούσα την κόρη μου αλλά η καρδιά μου έφτανε για όλους. Ήμουν ακόμα πιο ευάλωτη σε σχέση με πριν. Πλέον η καρδιά μου ήταν μοιρασμένη σε δύο μικρούς ανθρώπους και όχι σε έναν.
Η μητρότητα μου ταίριαζε και μου ταιριάζει πολύ. Ενστικτωδώς ήξερα τι έπρεπε να κάνω για να φροντίσω σωστά τα παιδιά μου και όταν δεν ήξερα ζητούσα από τη μητέρα μου και τις φίλες μου συμβουλές και υποστήριξη. Το ένα και μοναδικό πρόσωπο στο οποίο δεν μπόρεσα ποτέ να βασιστώ ήταν ο σύζυγός μου, ο οποίος με εγκατέλειψε φυσικά και συναισθηματικά μόλις γέννησα το πρώτο μας παιδί. Όταν γεννήθηκε ο γιος μας εξαφανίστηκε οριστικά. Ένας φίλος μας περιέγραψε την εγκατάλειψη του λέγοντας «Εσύ μεγαλώνεις και ωριμάζεις, αυτός μεγαλώνει σκέτο».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Τις περισσότερες φορές έχουμε επιλογές και εγώ επέλεξα να «αγκαλιάσω» τη μητρότητα. Ο σύζυγός μου δεν έκανε την ίδια επιλογή. Το αγαπημένο μου ποίημα είναι το «Το Μονοπάτι Που Δεν Διάλεξε Κανείς» του Robert Frost. Το αγαπημένο μου απόσπασμα λέει “Στάθηκα στο δάσος μπροστά σε δύο μονοπάτια και διάλεξα εκείνο που είχαν διαβεί οι λιγότεροι“. Παίρνεις μεγάλη δύναμη όταν φαντάζεσαι τον εαυτό σου να στέκεται μπροστά σε μία διασταύρωση και να κάνεις την πιο δύσκολη επιλογή. Κάποιοι άλλοι παίρνουν τον εύκολο δρόμο ενώ κάποιοι άλλοι αναγκάζονται να πάρουν το δύσκολο. Έτσι αισθάνομαι και εγώ για τη μονογονεϊκή μου οικογένεια. Δεν ήταν κάτι που επέλεξα αλλά κάτι που αναγκάστηκα να ζήσω.
Πολλές φορές αλλιώς φανταζόμαστε τη ζωή μας και αλλιώς βγαίνει. Έτσι και εγώ αναγκάστηκα να περπατήσω ένα μονοπάτι που δεν φανταζόμουν ότι υπήρχε σαν επιλογή για μένα. Παρόλα αυτά πάντα υπάρχει ομορφιά στο απροσδόκητο. Η θέα δεν είναι λιγότερο καλή από αυτή που θα έβλεπα αν είχα επιλέξει άλλο δρόμο.
Τις περισσότερες φορές έχω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και στο ρόλο μου ως μόνη μαμά μα υπάρχουν μέρες που αισθάνομαι μοναξιά και φόβο αλλά όχι για πολύ. Δεν είμαι τέλεια αλλά τα παιδιά μου βλέπουν τη δύναμη και το κουράγιο μου και μαθαίνουν.
Δεν χρειάζεται να είσαι επιστήμονας για να καταλάβεις ότι έκανα κάποιες καλές επιλογές. Το καλοκαίρι που είχαμε πάει ταξίδι η κόρη μου έριξε ένα κέρμα σε ένα συντριβάνι λέγοντας «Αν δεν ήσουν μαμά μου θα ευχόμουν να γινόσουν».
Αυτό από μόνο του μου αρκεί.
Πηγή: divorcedmoms.com
