Ποια είναι η αντίδρασή σας όταν ακούτε σειρήνες ασθενοφόρων και περιπολικών; Σίγουρα προσεύχεστε να είναι όλοι καλά αν έχει γίνει κάποιο ατύχημα και αυτό ακριβώς έκανε η Karlina Fulk εκείνο το βράδυ που ενώ καθόταν σπίτι της, άκουσε σειρήνες κάπου στη γειτονιά. Ρίχνοντας μια ματιά στο ίντερνετ ενημερώθηκε πως ένα φοβερό ατύχημα είχε συμβεί μόλις 5 μίλια μακριά από το σπίτι της.
Η αναφορά έλεγε απλά πως επρόκειτο για ένα σοβαρό δυστύχημα, πως η πυροσβεστική είχε σπεύσει για να απεγκλωβίσει τον οδηγό και πως κάποιο ελικόπτερο ήταν καθ’οδόν. Η γυναίκα προσευχήθηκε για τα θύματα του δυστυχήματος, αλλά δεν ήξερε πως οι προσευχές αφορούσαν δυστυχώς την ίδια.
Λίγο μετά τα μεσάνυχτα χτύπησε το τηλέφωνό της. Ήταν οι γονείς της. Την ενημέρωσαν πως το θύμα του δυστυχήματος ήταν ο ίδιος ο αδερφός της, ο Rafael. Η Karlina έσπευσε στα επείγοντα να συναντήσει την οικογένειά της.
“Τίποτα δεν μπορεί να σε προετοιμάσει για αυτόν τον φόβο που σε κατακλύζει όταν κάποιος που αγαπάς έχει τραυματιστεί. Είναι ένας φόβος που σε αφήνει σχεδόν παράλυτο.” δήλωσε αργότερα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ο Rafael ήταν σε κώμα και οι γιατροί ήταν απαισιόδοξοι. Οι μέρες περνούσαν και η κατάσταση του αδερφού της δεν καλυτέρευε. Οι γιατροί τους έλεγαν πως το πιθανότερο ήταν ο αδερφός της να μείνει φυτό.
Μετά από 7 τρομερές ημέρες, ο Rafael ξύπνησε. Γεμάτη ελπίδα η μητέρα του νεαρού ρώτησε τους γιατρούς αν θα κατάφερνε ποτέ να αποφοιτήσει από το κολέγιο κι εκείνοι απάντησαν επιφυλακτικά και φοβισμένα.
“Δεν θυμάται καν το όνομά του και δεν μπορεί καν να πει την ώρα. Δεν θα μπορέσει ποτέ να επιστρέψει στις σπουδές του.”
Εκείνο, όμως, που είχαν υποτιμήσει οι γιατροί ήταν η δύναμη της προσευχής και της αγάπης.
Οκτώ ημέρες στην εντατική μονάδα θεραπείας, 21 μέρες στο θάλαμο τραυμάτων στον εγκέφαλο και 6 εβδομάδες σε κέντρο επανένταξης ασθενών, καθώς και ακόμα 7 μήνες φυσιοθεραπείας απέδειξαν πως ο νεαρός θα μπορούσε με τη δύναμη που του έδιναν οι προσευχές όλων να τα καταφέρει.
Και δυόμιση χρόνια μετά έκανε κάτι που δεν περίμενε κανείς. Κατάφερε να περπατήσει στην εξέδρα της αίθουσας τελετών της σχολής του για να παραλάβει το πτυχίο του από το πανεπιστήμιο California State University, Chico.
“Από εκεί που περιμέναμε το χειρότερο και προετοιμάζαμε τους εαυτούς μας να τον χάσουμε, τον είδαμε τελικά να ενσαρκώνει ένα θαύμα και να επιστρέφει σε εμάς.” δηλώνει η αδερφή του στη σελίδα της στο Facebook.
“O Rafael που λατρεύει τα σπορ και λέει ανέκδοτα. Ο Rafael που αγαπάει την οικογένεια και τους φίλους του, που γελάει και γράφει και βγάζει βόλτα το σκύλο, που μαγειρεύει και χαμογελάει και είναι χαρούμενος. Το μικρό αγόρι που τραγουδούσε στην αδερφή του όταν ήταν φοβισμένη και μεγάλωσε για να γίνει ο άντρας που κρατάει από το χέρι τις ανιψιές του και αγκαλιάζει τη μαμά του όταν είναι λυπημένη. Εκείνος που με μαλώνει για τη διατροφή μου και μου στέλνει φωτογραφίες με τα καινούρια του πουκάμισα και κάθε εβδομάδα ανυπομονεί να κερδίσει η ομάδα του στον αγώνα. Αυτό. Αυτό είναι εκείνο για το οποίο προσευχηθήκαμε. Επέστρεψε σε εμάς. Για κάθε βράδυ που προσευχηθήκαμε στο προσκέφαλό του στο νοσοκομείο, για κάθε φοβισμένη επίσκεψή μας στο κέντρο επανένταξης, κάθε επίσκεψη στους γιατρούς, κάθε φορά που σπάσαμε από τη θλίψη και την απογοήτευση, κάθε στιγμή πόνου άξιζε αυτό που τελικά μας δόθηκε. Μια δεύτερη ευκαιρία, μια ευκαιρία να δούμε με τα ίδια μας τα μάτια το θαύμα, αλλά κυρίως το γεγονός πως έχουμε τον αδερφό μου πίσω.
Ο Rafael είναι πια αποφασισμένος να ζήσει τη ζωή του όμορφα και να αποδείξει πόσο άδικο είχαν οι γιατροί. Μόλις μια εβδομάδα μετά την αποφοίτηση συμμετείχε στον πρώτο του μαραθώνιο.
Και η Karlina θυμάται εκείνη την απάντηση του αδερφού της στους γιατρούς όταν του είπαν ότι δεν είναι αρκετά δυνατός για να αντέξει στην καταιγίδα. Είχε πει γελώντας…
«Εγώ είμαι η καταιγίδα.»
πηγή : diaforetiko
