Λέω το εξής σε κάθε άνθρωπο που πενθεί: «Όταν κάποιος που αγαπάς πεθαίνει, η απώλεια του θα σε πονάει μία ολόκληρη ζωή. Ο πόνος και το πένθος δεν τελειώνουν ποτέ». Τους λέω ότι έχουν κάθε δικαίωμα να πονούν αλλά πρέπει να αντιμετωπίσουν αυτό τον πόνο και να αγκαλιάσουν τη σχέση που είχαν με το άτομο που πέθανε.
Αυτό που προτείνω φαίνεται λογικό σε μερικούς, φιλόδοξο σε άλλους. Πολλοί έχουν επιφυλάξεις να μοιραστούν τη θλίψη τους ακόμα και χρόνια μετά το χαμό. Η κοινωνία μας συνήθως δεν αναγνωρίζει τη θλίψη που διαρκεί περισσότερο από ένα ή δύο χρόνια και θεωρεί ότι έχει ημερομηνία λήξης.
Πολλοί άνθρωποι με τα χρόνια κρύβουν βαθιά μέσα τους σε διάφορα σημεία τη θλίψη τους και όποτε το έχουν ανάγκη καταφεύγουν σε αυτές τις κρυμμένες γωνίες, στο κρυφό τους αυτό καταφύγιο για να αντλήσουν έστω και λίγη θαλπωρή, έστω και λίγη ανακούφιση μακριά από αδιάκριτες ερωτήσεις και παρατηρήσεις, όμως όσο όμορφες και να είναι αυτές οι κρυψώνες, εκτός από ανακούφιση φέρνουν ακόμα μεγαλύτερη θλίψη.
Έχουν περάσει 15 χρόνια από τότε που πέθανε η μητέρα μου και 5 από τότε που πέθανε ο άντρας μου και ακόμα και σήμερα έχω πολλές σκέψεις και συναισθήματα για την απώλειά τους. Βαθιά μέσα μου ακόμα πονάω και φοβάμαι να μοιραστώ τον πόνο μου αυτόν με άλλους. Φοβάμαι μη φανώ κουραστική, μη νομίζουν ότι αποζητώ την προσοχή τους ή μήπως νομίζουν ότι δεν έχω τίποτα καλύτερο να ασχοληθώ και επιστρέφω στα παλιά. Δεν ισχύει τίποτα από τα παραπάνω.
Παλεύω με τη λανθασμένη αντίληψη ότι το πένθος τελειώνει κάποτε. Λες και έπρεπε να είχα ξεπεράσει την απώλειά τους εδώ και καιρό και να ζω σε πιο ήρεμους και φωτεινούς ουρανούς. Το έχω δουλέψει όλα αυτά τα χρόνια μέσα μου αλλά το πένθος συνειδητοποίησα πως δεν τελειώνει αλλά μετασχηματίζεται. Μετά από 15 χρόνια πένθους η μητέρα μου εξακολουθεί να μου λείπει και να τη θέλω πίσω. Τόσα χρόνια και όμως τα ίδια. Όσο και να το έχω επεξεργαστεί μέσα μου, όσα στάδια και αν έχω περάσει, όσα πρόσωπα κι αν έχει αλλάξει ο πόνος που νιώθω στο τέλος είναι πάντα ο ίδιος.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Είναι σαν να βρίσκομαι μέσα σε ένα κύκλο. Ξανά και ξανά και φτου και από την αρχή. Αυτό δεν σημαίνει ότι απέτυχα. Αυτό είναι το φυσιολογικό, αλλά με κάνουν να νιώθω πως εγώ είμαι λάθος και όλοι οι άλλοι είναι οι σωστοί.
Η μητέρα μου με μεγάλωσε μέχρι και τα 24 μου οπότε και έφυγε από τη ζωή, ωστόσο η αγάπη και το παράδειγμά της συνέχισαν να διαμορφώνουν αυτό που ήμουν στα 30 και είμαι στα 40. Δεν ξέρω πώς να το πω αλλά είμαστε εγγενώς συνδεδεμένες και είναι παράλογο να πιστεύουμε ότι τα σημάδια αυτής της απώλειας θα εξαφανιστούν μία μέρα ως δια μαγείας. Κάθε φορά που τη σκέφτομαι όσο και να προσπαθώ να παρηγορήσω τον εαυτό μου, πονάω γιατί πάντα θυμάμαι κάτι από εκείνη και καμία απολύτως επεξεργασία ή αντιμετώπιση δεν μπορεί να αλλάξει την πραγματικότητα, ότι δηλαδή η μητέρα μου έφυγε.
Το πιο ανακουφιστικό είναι όταν γνωρίζεις ότι αυτό που αισθάνεσαι είναι το φυσιολογικό και όσο χαρούμενη και αν είμαι για αυτό, εξακολουθεί να είναι δύσκολο να ζεις σε μία κοινωνία που δεν το πιστεύει. Δεν μας αφήνει να αποδεχθούμε τον εαυτό μας και μας επιβάλει να παλεύουμε για να διώξουμε το αρνητικό συναισθηματικό φορτίο μακριά.
Πρέπει να σταματήσουμε να θεωρούμε το πένθος ως κάτι που έχει τελικό προορισμό, όπως ένα ταξίδι και πρέπει να σταματήσουμε να πιστεύουμε ότι η θλίψη είναι κάτι κακό. Στόχος της θλίψης δεν είναι να υποσχεθείς ότι μετά το πέρας του πένθους θα γεννηθεί κάτι καινούργιο, κάτι όμορφο, αντ’ αυτού πρέπει να ελπίζουμε να έχουμε κουράγιο, να αντέχουμε να ζούμε με τη θλίψη και να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι ένα ενεργό μέρος αυτού που έρχεται στη συνέχεια.
Είμαι αυτό που είμαι λόγω της ζωής και του θανάτου της μητέρας μου. Αυτά τα δύο σημεία δεν θα σταματήσουν ποτέ να αποτελούν μέρος της ιστορίας μου. Μπορώ να ζήσω τη ζωή μου χωρίς εκείνη; Ναι. Μπορώ να βρω σκοπό, νόημα, ειρήνη και ευτυχία; Ναι, αλλά πάντα θα υπάρχει η αίσθηση της απώλειας και αυτό είναι το φυσιολογικό, ο, τι και να μου λένε.
Αν έχετε την ευκαιρία, πείτε το παντού. Το πένθος έχει αρχή, αλλά δεν έχει τέλος. Και αυτό είναι οκ!
Πηγή: whatsyourgrief.com – singleparent.gr
