Εκείνες που γεννήθηκαν για να γίνουν μάνες…
Της Στεύης Τσούτση.
Έγκυος.
Μαθαίνεις το νέο κι όλος ο κόσμος σου παρουσιάζεται ξαφνικά πιο φωτεινός.
Κι ένας αδιόρατος φόβος.
Θα πάνε όλα καλά;
Και πάνε.
Επί 9 μήνες το κορμί σου αλλάζει για να θρέψει μια νέα ζωή.
Κι όταν έρχεται η ώρα να πάψεις να τη νιώθεις στα σπλάχνα σου κι αυτή μεταφέρεται στην αγκαλιά σου, όλα είναι αλλιώς.
Τα πάντα είναι διαφορετικά. Έχουν νόημα που δε μπορούσες μέχρι πριν να φανταστείς.
Ένα τριανταφυλλένιο μωρό που ρουφά ζωή από το στήθος σου και σφίγγει τα δαχτυλάκια του στα δικά σου.
Ένα παιδί. Δικό σου παιδί.
Το πολύτιμο σου.
Κι έρχονται κι άλλα παιδιά.
Τα γεννάς, τα ανατρέφεις, τα πονάς.
Τα προστατεύεις και πάνω από όλα τα αγαπάς.
Με μια αγάπη κτητική και μεγαλειώδη.
Μια αγάπη στα όρια του πόνου.
‘Ετσι όπως ακριβώς σε πονά κι ο φόβος σου γι’αυτά.
Ο φόβος να είναι καλά. Να είναι γερά κι ευτυχισμένα.
Να μην έρθει κανείς να στα πληγώσει. Να μην έρθει κανείς να τα πάρει μακριά σου.
Κανείς να στα στερήσει.
Και κλαις για εκείνες τις μάνες που χάνουν το μονάκριβο τους. Για εκείνες τις μάνες που ανάθρεψαν, πόνεσαν, στερήθηκαν, κανάκεψαν κι ήρθε κάποιος και τους το πήρε.
Τους το έκλεψε μέσα από την αγκαλιά και τις βούτηξε στο πένθος.
Διατάραξε τον κύκλο της ζωής. Τη φυσική ροή των ανθρώπων. Γιαγιά, μάνα, παιδί…
Άλλαξε το ρολόι, έκοψε τα νήματα της μοίρας παράτερα και μοίρασε απελπισία. Απώλεια και θρήνο.
Για παιδιά που άρπαξε η αρρώστια, η ώρα η κακή, το θανατερό χέρι απάνθρωπων τεράτων.
Και κλαις με τον πόνο τους.
Μετράς ένα προς ένα τα δάκρυα που νέκρωσαν τα μάτια τους.
Και θυμώνεις με εκείνες που βάνουν νυστέρι και τα πετάνε. Που τα βλέπουν μόνο σαν το μπελά μιας γεννετήσιας πράξης που καλύπτει τις ορέξεις τους. Και καταδικάζεις εκείνες που τα γεννούν και τα παραπετάνε. Τα αφήνουν αφρόντιστα στη μοίρα τους. Ακανάκευτα κι ανανούριστα στη σκληρότητα μιας αδίδαχτης ζωής.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Και λυπάσαι για εκείνες που πάλεψαν και δεν κατάφεραν να νιώσουν εκείνο το σκίρτημα της νέας ζωής στα σπλάχνα. Που βασανίστηκαν από γιατρούς, φάρμακα κι ενέσεις, που πόνταραν τη ζωή τους σε ένα χειρουργικό κρεβάτι μα δεν άκουσαν ποτέ κλάμα μωρού δικού τους.
Μάνες…
Όλες οι μάνες αυτού του κόσμου είναι αδερφές σου. Τις πονάς… Τις καταλαβαίνεις…
Κι όμοια με αυτές, τρέμεις κι εσύ…
Για εκείνα τα καλούδια που κρατάς σφιχτά στον κόρφο σου και σε φωνάζουν μαμά.
Που σε φωνάζουν μάνα στα νεύρα τους και μαμάκα στα καλοπιάσματα τους.
Για εκείνα τα τρυφερούδια που μπορεί να γίναν κοτζάμ θεριά μα για σένα είναι πάντα τα μωρά σου.
Κι έτσι θα μείνουν. Για πάντα… Το πάντα σου…
Θησαυρός η μητρότητα.
Θησαυρός ο νέος κόσμος που σου ανοίγει. Τα χρώματα που βάζει στην παλέτα σου, που δεν ήξέρες μέχρι τότε πως υπάρχουν.
Κι όλα τα αισθήματα που αγνοούσες πως υπήρχαν. Κι όλα αυτά τα πλούτια του κόσμου που δίνεις για μια αγκαλιά στον πυρετό κι ένα γέλιο στη σκανταλιά τους.
Τα παιδιά είναι ο θησαυρός αυτής της γης. Όλα τα άλλα, ασύντακτες λεπτομέρειες.
Αυτά είναι η ουσία. Το φως κι ο αέρας. Ο δικός σου κι άλλων σαν εσένα.
Γυναικών που πάνω από όλα, από φιλοδοξίες, επιτυχίες κι όνειρα, έβαλαν μια λέξη.
Μια λέξη που γαληνεύει το μέσα τους ακόμη κι όταν όλος ο κόσμος γύρω τους καταρρέει.
Μια λέξη που τις κινητοποιεί, τις ατσαλώνει, τις κάνει ανίκητες.
Μια λέξη με τέσσερα απλά, επαναλαμβανόμενα γράμματα.
Μαμά…
ΠΗΓΗ : http://www.diaforetiko.gr/
