Χωρίζουμε γιατί δε φρόντισες ποτέ σου να με μάθεις.
Της Στεύης Τσούτση.
Μάζεψες τα πράγματα σου.
Σε περιμένουν βουβά στην εξώπορτα του σπιτιού που μέχρι πριν λίγο ήταν σπίτι μας. Και που επίσημα είναι ακόμη.
Σαν ακουμπήσεις τα κλειδιά στο τραπεζάκι και κλείσεις πίσω σου την πόρτα, θα μείνει σπίτι μου.
Μόνο δικό μου κι ας είναι τα σημάδια σου σπαρμένα παντού. Στους τοίχους, τα έπιπλα, τον αέρα.
Δεν ξέρω πόσο καιρό θα κάνει να ξεμυρίσει το άρωμα σου. Πόσο καιρό θα μου πάρει να γεμίσω τις άδειες θέσεις στην ντουλάπα με ρούχα δικά μου.
Μα θα το κάνω.
Φεύγεις θυμωμένος. Το ξέρω κι ας μην το λες. Σε ξέρω καλά για να μπορώ να μυρίζω τον ανέκφραστο θυμό σου.
Φεύγεις με οργή και παράπονο.
Κι ευθύνες που ρίχνεις πάνω μου. Ευθύνες για έναν χωρισμό που εγώ αποφάσισα αλλά εσύ προκάλεσες. Κι ας μην το καταλαβαίνεις.
Στο δικό σου μικρόκοσμο όλα ήταν τέλεια.
Όλα τακτοποιημένα. Η δουλεια, η οικογένεια, η σύντροφος.
Ό,τι θέλησες ποτέ, όπως το θέλησες και για όσο το θέλησες, στη διάθεση σου.
Κι εγώ δίπλα να σου παραστέκομαι. Να ακολουθώ, να κανακεύω, να περιποιούμαι.
Να είμαι πάντα εκεί για τους φίλους, τους συναδέλφους, τους συγγενείς σου.
Κερί αναμμένο γιατί τους αγάπησα κι αυτούς σαν κομμάτι δικό σου.
Εμένα, όμως; Με σκέφτηκε ποτέ κανείς εμένα;
Και σκασίλα μου για τους άλλους. Ξένοι που μου είναι στην ουσία αδιάφοροι.
Εσύ με σκέφτηκες;
Φεύγεις και με κατηγορείς ότι δεν έκανα τίποτα για μας. Ότι δεν προσπάθησα να σου ανοιχτώ. Ότι δε με ξέρεις, δε με έμαθες.
Κι είναι αλήθεια. Δεν έχεις ιδέα ποια είμαι κι ας περάσαμε τόσο και τόσο χρόνο μαζί.
Γιατί απλούστατα δε θέλησες ποτέ να μάθεις.
Θεώρησες τόσα πολλά δεδομένα στη σχέση μας και αδιαφόρησες. Αλλά δεν ήταν.
Δεν πίνω καφέ, γιατί με ενοχλεί. Προτιμώ το πράσινο τσάι με μια κουταλιά μέλι.
Μου αρέσει να χουχουλιάζω στον καναπέ βλέποντας ρομαντικές ταινίες. Απεχθάνομαι την πολλή ζέστη και δε μου αρέσουν τα θορυβώδη μαγαζιά. Προτιμώ βραδιές με φίλους και μου αρέσει να μαγειρεύω γι’αυτούς. Κι όταν είμαι σε σχέση θέλω να συνοδεύομαι στις πέντε υποχρεώσεις που μπορεί να μου προκύψουν.
Θέλω ο άνθρωπος μου να μου κρατάει το χέρι και να μην υπάρχει συγκεκριμένος λόγος για να μου σκάσει ένα πεταχτό φιλί. Δεν θεωρώ απαραίτητο σε ένα ζευγάρι να κάνει έρωτα το βράδυ και θα μου άρεσε να ανοίξει ξαφνικά η πόρτα του μπάνιου και να θελήσεις να μοιραστείς τη μπανιέρα μαζί μου.
Στην ερώτηση τι έχω, δε θα απαντήσω αμέσως. Χρειάζεται επιμονή και υπομονή για να γίνει το πεισματικό μου τίποτα, κάτι. Και ναι, την θέλω την τρυφερότητα, ακόμη κι αν ψευτοθυμωμένα την αποδιώχνω κάποιες φορές.
Ξαφνιάστηκες; Σου φαίνεται λες και μιλώ για άλλον άνθρωπο;
Το κατανοώ. Δεν τα ήξερες. Δεν τα πρόσεξες… Δεν προσπάθησες καν να τα μάθεις.
Δε θα πω πως δε μ’αγάπησες. Δε θα γίνω άλλο σκληρή μαζί σου.
Θα πω μόνο πως βολεύτηκες και δεν προσπάθησες παραπάνω.
Αλλά τους ανθρώπους που θέλουμε στη ζωή μας δεν πρέπει να τους θεωρούμε δεδομένους. Δεν πρέπει να τους αγνοούμε πιστεύοντας ότι δεν έχουν ανάγκη.
Μάντεψε! Έχουν και μάλιστα πολλές. Κι ας μη μιλούν. Κι ας περιμένουν να το καταλάβει ο άλλος από μόνος του. Να ενδιαφερθεί να το σκεφτεί!
Φεύγεις με παράπονο.
Με θεωρείς σκληρή που αποφάσισα αυτό το χωρισμό. Κι ίσως και να είμαι.
Αλλά μια σχέση δεν ήταν κι ούτε πρέπει να είναι ποτέ αυτοσκοπός. Δεν έχει νόημα να σε έχω αν δε μου κάνεις. Δεν έχει νόημα να τρώω το χρόνο και των δυο μας στερώντας μας κάτι που θα μας αξίζει.
Γι’αυτό τη δύσκολη απόφαση την πήρα εγώ. Κι εσύ τη δέχτηκες, μια και δεν είχες περιθώρια να κάνεις κάτι άλλο. Δε σου άφησα περιθώρια…
Πριν κλείσεις την πόρτα, λοιπόν, αφήνοντας πίσω αυτό που ζήσαμε, όπως κι αν ήταν, κράτα ένα μάθημα κι από μένα. Και δε χρειάζεται να κρατήσεις τίποτα άλλο. Μήτε φωτογραφίες, μήτε αναμνήσεις. Δε με συγκινούν.
Τους ανθρώπους της ζωής σου φρόντισε να τους μάθεις. Με το δύσκολο και τον εύκολο τρόπο, με την υπομονή και την επιμονή, το γέλιο και το δάκρυ, τον καυγά και το διάλογο. Μάθε τους καλά. Ξετίναξε τις σκονισμένες γωνιές τους και νιώσε τους. Κατάλαβε τις ανασφάλειες, τους φόβους και τα όνειρα τους. Αναγνώρισε τις επιθυμίες τους και κάνε το έδαφος πρόσφορο να σου ανοιχτούν. Δώσε τους χώρο να απλώσουν την ύπαρξη τους και γίνε εξερευνητής να την ανακαλύψεις.
Αλλιώτικα, κάθε φορά μια βαλίτσα θα βάζει τέλος σε λάθη και παραλείψεις. Σε αδιαφορίες και υπερβολικές σιγουριές.
Μάθε τους και μόνο τότε θα μπορέσεις να πεις με βεβαιότητα πως τους αγαπάς αληθινά…
Μόνο τότε…
Τώρα κλείσε σε παρακαλώ την πόρτα. Δίχως θυμό. Κλείσε την απαλά και φύγε γιατί έχω να ετοιμαστώ.
Έχω ραντεβού με την επόμενη μέρα κι ό,τι εκείνη αποφασίσει να φέρει.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
