Η υπάλληλος ασφαλείας προσποιήθηκε ότι έλεγχε τα αποκόμματα αποδείξεων σε ένα πάγκο δίπλα στη πόρτα. Τα μάτια της προσεκτικά σκάναραν μια γυναίκα που στεκόταν διστακτικά, στην είσοδο της μπουτίκ. Η υπάλληλος της έριξε μια ματιά: παλιά παπούτσια με φθαρμένα τακούνια, ένας πόντος που έφυγε από το δεξί καλσόν, εκτός μόδας τσάντα, ένα παλιό μαύρο φόρεμα και ατημέλητα μαλλιά. Όχι η συνηθισμένη εικόνα της πελατείας του καταστήματος. Πλησίασε τη γυναίκα, ρωτώντας, «μπορώ να σας εξυπηρετήσω;»
Η ηλικιωμένη γυναίκα χαμογέλασε και ψιθύρισε, «ναι, χρειάζομαι ένα φόρεμα.» Η έκπληκτη υπάλληλος έκανε νόημα σε μια πωλήτρια. Η πολιτική του καταστήματος στους ελάχιστα επιθυμητούς ήταν, «Απομάκρυνέ τους γρήγορα.»
«Πως μπορώ να σας εξυπηρετήσω; » ρώτησε η πωλήτρια; Θα της έπαιρνε μόλις ένα λεπτό και θα συνέχιζε μετά το διάλειμμα της.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
«Η μοναδική μου εγγονή παντρεύεται. Χρειάζομαι ένα φόρεμα για το γάμο. Θέλω να νιώθει περήφανη για μένα. Πείτε μου τι μπορώ να φορέσω.”
«Εννοείτε ότι θέλετε να δείτε ένα σύμβουλο για νύφες;» ρώτησε η πωλήτρια δύσπιστα. Η γυναίκα έγνεψε καταφατικά και ακολούθησε την πωλήτρια σε ένα δωμάτιο γεμάτο με όμορφα φορέματα.
«Γιατί την έφερες εδώ μέσα;» ψιθύρισε θυμωμένα η σύμβουλος.
«Θέλει να ντυθεί για ένα γάμο,» απάντησε η πωλήτρια και γέλασε, καθώς απομακρύνθηκε.
Η νυφική σύμβουλος ήταν μοντέλο στα νιάτα της και ακόμα είχε ακατάδεκτη συμπεριφορά. Ζήτησε από τη γυναίκα να καθίσει σε ένα μικρό γραφείο απέναντί της και έβγαλε ένα σημειωματάριο και ένα στυλό.
«Πρώτα, πρέπει να γνωρίζω πόσα θέλετε να ξοδέψετε”, της είπε. Ήθελε να ξεμπερδεύει μαζί της, όσο πιο γρήγορα μπορούσε.
«Κάνω αποταμίευση τα χρήματά μου για αυτό το φόρεμα από τότε που ανακοίνωσαν τον αρραβώνα τους πέρυσι την άνοιξη. Η Annie μου έστειλε ένα αεροπορικό εισιτήριο για να τα ξοδέψω σε κάτι ωραίο για να φορέσω.» Το ελαφρώς τρεμάμενό της χέρι τράβηξε ένα φάκελο από τη τσάντα της. «Νομίζω ότι έχει 70 δολάρια εδώ μέσα. Μπορείτε να τα μετρήσετε. Μπορώ να τα ξοδέψω όλα, αν χρειαστεί.”
Η σύμβουλος μέτρησε τα χρήματα. «Εδώ μέσα υπάρχουν 72 δολάρια. Θα μπορούσατε να επισκεφτείτε τον όροφο στο υπόγειο που έχουν οικονομικά ρούχα. Υπάρχουν μερικά φορέματα με 50 δολάρια.»
«Πήγα εκεί πρώτα. Η Miriam πρότεινε να έρθω σε σας,» είπε χαμογελώντας. «Είπε ότι ευχαρίστως θα με βοηθούσατε.”
(Αχ αυτή η Miriam. Της αρέσει να κάνει πλάκα. Θα της ανταποδώσω, σκέφτηκε από μέσα της η σύμβουλος.)
Τότε η ηλικιωμένη γυναίκα είδε ένα γαλάζιο φόρεμα που κρεμόταν. Το πλησίασε γρήγορα. Πριν η σύμβουλος μπόρεσε να τη σταματήσει, κρατούσε το φόρεμα μπροστά από ένα καθρέφτη.
«Αυτό μου αρέσει. Είναι όμορφο, αλλά όχι υπερβολικό! Θα πρέπει να φορέσω παπούτσια που ταιριάζουν φυσικά. Θα φορέσω τις πέρλες μου. Στη τελική, θα τις χαρίσω και στη νύφη για γαμήλιο δώρο. Ανήκαν στη γιαγιά μου. Κοιτάξτε, το φόρεμα είναι στο νούμερό μου!»
Η σύμβουλος δυσανασχέτησε. Ξαφνικά ένιωθε ένα μείγμα ενόχλησης, συμπόνοιας και θυμού. Πως μπορούσε να πει σε αυτή τη γριούλα ότι το φόρεμα κόστιζε 300 δολάρια; Τα παπούτσια θα κόστιζαν επιπλέον 75 δολάρια. Η ζωή μερικές φορές δεν είναι δίκαιη.
Μια όμορφη, μελλοντική νύφη στεκόταν δίπλα στη σκηνή. Είχε παραλάβει το πέπλο που θα φορούσε στο γάμο της την επόμενη εβδομάδα. Η οικογένειά της ήταν ευκατάστατη και της είχαν πει να ξοδέψει ό, τι χρειαζόταν για το γάμο. Διέκοψε τη σύμβουλο πριν μπορέσει να μιλήσει στη γιαγιά για το φόρεμα.
«Με συγχωρείτε,» είπε καθώς τράβηξε στην άκρη τη σύμβουλο και της ψιθύρισε. «Αφήστε με να της αγοράσω το φόρεμα, τα παπούτσια, ό, τι χρειάζεται. Προσθέστε τα στο λογαριασμό μου. Πείτε της ότι είναι σε εκπτώσεις. Πάρτε μόνο 50 δολάρια. Θα της μείνουν και τα χρήματά της και η περηφάνια της.»
«Μα γιατί;» ρώτησε η σύμβουλος. «Ούτε καν τη γνωρίζετε.»
«Απλά το βλέπω σαν δώρο για τον εαυτό μου. Ποτέ δε γνώρισα καμία από τις γιαγιάδες μου. Όταν θα είμαι στο γάμο, θα την σκέφτομαι και θα προσποιούμαι ότι είναι η γιαγιά μου.»
πηγή : fanpage
