Υπάρχουν κάποιες στιγμές μέσα στην καθημερινότητά μας, που κάνουν τόσο θόρυβο, που είναι αδύνατο να συνεχίσουμε να αναπνέουμε για μερικά δευτερόλεπτα.
Είναι οι στιγμές αυτές, που ποτέ δεν φανταζόμασταν ότι θα συμβούν, αλλά τελικά οι πλανήτες συνωμότησαν και στοιχημάτισαν εναντίον μας.
Είναι οι στιγμές αυτές, που τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα περιμένουμε ή όπως έχουμε μάθει να τα ζούμε καθημερνά.
Είναι οι στιγμές αυτές, που έρχεται η απόρριψη ή το τέλος μίας σχέσης…
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Το τέλος μια σχέσης ίσως, είναι το αποκορύφωμα μιας διαδρομής που φθάνει στο τέλος. Ένα τέλος, που αντί να νιώθουμε λύπη θα πρέπει να μας γεμίζει δύναμη και αισιοδοξία για το επόμενο βήμα. Δεν είναι παρηγοριά, αλλά μια πραγματικότητα που αποδεικνύεται, εάν κοιτάξουμε πίσω μας, αντικρίζοντας όλη την πορεία που διανύσαμε, αναλογιζόμενοι όλα τα καλά που κερδίσαμε μέσα από αυτήν.
Η απόρριψη είναι εξίσου δυνατό συναίσθημα και έρχεται κάθε φορά να μας επιβεβαιώσει, ότι δεν αρκεί μόνο ένα θέλω, για να υπάρξει το “μαζί”.
Είναι πολλά παραπάνω από ένα συναίσθημα, μια κατάσταση, ένα γεγονός. Όταν έρχεται και μας βρίσκει εγκλωβισμένους σε μια πραγματικότητα μικρότερη από τις κανονικές μας διαστάσεις, μπορεί να γίνει ασφυκτική, πιεστική επηρεάζοντας όλες μας τις αισθήσεις. Μπορεί να μας οδηγήσει είτε στο θυμό, σκεπτόμενοι οτι δικαιούμαστε περισσότερα από μια ευκαιρία για να αποδείξουμε τι αξίζουμε, είτε απογοήτευση κάνοντας δεύτερες σκέψεις πληγώνοντας την αυτοεκτίμηση μας
Φυσικά, τίποτα από τα παραπάνω δεν μπορεί να ισχύει. Όλα όσα περιστρέφονται γύρω από τον εαυτό μας, μπορεί να είναι ταυτόχρονα τόσο σχετικά, όσο και μετρήσιμα και τόσο τυχαία, όσο και συγκεκριμένα. Κανένας δεν ορίζει την αξία μας, από μια τυχαία-ατυχή αλληλεπίδραση. Μια επικοινωνία που οδήγησε σε μια απόρριψη μιας συνέχειας που εμείς και μόνο θέλαμε να δούμε το τέλος της, θέλοντας να δοκιμάσουμε να ζήσουμε ένα μακρύ ταξίδι στα σοκάκια του “μαζί”, δεν αποτελεί ένδειξη για το τι πραγματικά αξίζουμε.
Το να μη σου επιτρέπει κάποιος να γίνεις, έστω ένα μικρό επεισόδιο από την ιστορία της ζωής του, επιδιώκοντας στο μέλλον να αποκτήσεις πρωταγωνιστικό ρόλο, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια ακόμα οντισιόν που δεν πήγε καλά μπροστά στις άπειρες ευκαιρίες που είναι εκεί έξω και σε περιμένουν. Δε θα πρέπει να αποτελεί αντικίνητρο το ότι δεν επιλέχθηκες. Θα πρέπει να αποτελεί κίνητρο για μια ακόμα προσπάθεια. Μια προσπάθεια, όχι με αυτοσκοπό να κερδίσεις να μπεις στη ζωή κάποιου αλλά μια ακόμα ευκαιρία για να επικοινωνήσεις, να μάθεις, να αντιληφθείς όλα αυτά τα καινούργια που μπορείς να μάθεις, από έναν άνθρωπο που εισβάλει στη ζωή και το μυαλό σου, επιλέγοντάς το.
Κάθε απόρριψη θα πρέπει να ενδυναμώνει τη δίψα μας για το καινούργιο που θα έρθει, αφήνοντας πίσω και με αχνά γράμματα αυτόν ή αυτήν, που δε θέλησε να είναι κάπου εκεί μαζί μας. Σε μια τέτοια στιγμή κανένας δε φταίει. Καμία απότομη αντίδραση δε θα μας δώσει αυτό που επιθυμούμε… Δεν είναι θέμα εγωισμού.
Το εγώ μας, η προσωπικότητά μας, έχει την αξία που εμείς της δίνουμε, επιτρέποντάς μας να λάμπουμε έντονα την ημέρα. Να λάμπουμε σε μια μέρα, με έναν δυνατό ήλιο και αυτός που θα είναι ικανός να το διακρίνει θα είναι αυτός που στο έντονο άσπρο του θα προσθέσει τα χρώματα εκείνα που θα σβήσουν κάθε αμφισβήτηση που κρύβουμε μέσα μας, προσδοκώντας το επόμενο μεγάλο βήμα.
Του Χρήστου Μίαρη
πηγή : anapnoes
