Με τον άντρα μου είμαστε μαζί από τα φοιτητικά μας χρόνια. Φοιτούσαμε στην ίδια σχολή, όπου και γνωριστήκαμε.

Για περίπου 7 χρόνια ήμασταν αχώριστοι.

Πριν από δυο χρόνια παντρευτήκαμε. Ήταν η φυσική εξέλιξη της σχέσης μας μετά από τόσα χρόνια!

Οι γονείς μας ήταν τρισευτυχισμένοι! Μετά το γάμο περίμεναν πως και πως το εγγονάκι τους.

Εγώ δεν βιαζόμουν, πίστευα πως θα έρθει την κατάλληλη στιγμή.

Το ίδιο και ο άντρας μου. Λέγαμε ότι δεν βιαζόμασταν για παιδιά και ότι παντρευτήκαμε για να επισφραγίσουμε τον έρωτά μας.

Η αλήθεια είναι βέβαια, ότι με τον άντρα μου, όπως είναι λογικό ανάμεσα σε ένα παντρεμένο ζευγάρι κάναμε έρωτα χωρίς προφύλαξη, ελεύθερα. Όμως δεν έμενα έγκυος.

Ένα απόγευμα έπινα καφέ με μια φίλη και η κουβέντα ήρθε πάλι στο θέμα του παιδιού. Μου είπε να κάνουμε κάποιες εξετάσεις για να δούμε αν είναι όλα καλά και μπορούμε να κάνουμε παιδί.

Η αλήθεια είναι ότι αυτό με είχε βάλει σε σκέψεις. Το συζήτησα με τον άντρα μου αλλά αυτός ήταν κάθετος.

Τσακωθήκαμε γιατί πίστευε ότι τον μείωσα σαν άντρα. Για λίγο καιρό δεν του ανέφερα τίποτα.

Όμως ακόμα παιδί δεν είχαμε καταφέρει να πιάσουμε. Όσο χαλαρά το είχα πάρει στην αρχή τόσο ανησυχούσα όσο πέρναγε ο καιρός!

Πήρα την απόφαση τελικά να μιλήσω ξανά στον άντρα μου. Με τα πολλά τον έπεισα να κάνουμε και οι δυο εξετάσεις.
Μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα καθόμουν σε αναμμένα κάρβουνα! Σκεφτόμουν τα χειρότερα. Ένιωθα λες και κρεμόταν η ζωή μου από τα λόγια του γιατρού.

Τα αποτελέσματα του άντρα μου βγήκαν πριν από τα δικά μου. Ευτυχώς ήταν όλα μια χαρά. Ο άντρας μου πέταξε από τη χαρά του, όπως ήταν λογικό.

Φυσικά και εγώ χάρηκα, αλλά μέχρι να βγουν και τα δικά μου αποτελέσματα δεν ηρεμούσα.

Τελικά βγήκαν τα αποτελέσματα και όπως έδειξαν το πρόβλημα το είχα εγώ. Όταν το άκουσα αυτό ο κόσμος μου γκρεμίστηκε!

Έκλαιγα και ένιωθα ότι ο Θεός με τιμωρεί γι’ αυτό δεν μπορώ να κάνω δικό μου παιδί.

Ο άντρας μου ήταν λίγο πιο ψύχραιμος από εμένα, αλλά πολύ προβληματισμένος.

Προσπαθούσε να μου συμπαρασταθεί αλλά ήμουν απαρηγόρητη.

Το έμαθαν όλοι, οι γονείς μου, τα πεθερικά μου, όλοι!

Οι γονείς μου στάθηκαν δίπλα μου, αλλά η αλλαγή στην συμπεριφορά των πεθερικών μου ήταν εμφανή. Το έβλεπα στον τρόπο που με κοίταζαν.
Με θεωρούσαν ανίκανη να τους προσφέρω το εγγόνι που τόσο πολύ επιθυμούσαν. Φυσικά δεν άργησαν να επηρεάσουν και τον άντρα μου.

Μόλις η ψυχολογική μου κατάσταση ήταν λίγο καλύτερη ο άντρας μου αποφάσισε να μου μιλήσει.

Μου ζήτησε να χωρίσουμε γιατί θέλει να κάνει παιδιά και εγώ δεν μπορώ να του τα χαρίσω. Αυτή ήταν και η χαριστική βολή! Δεν το άντεξα! Κατέρρευσα!

Η μητέρα μου έκανε ότι μπορούσε για να με συνεφέρει αλλά εγώ βυθιζόμουν στη θλίψη μου όλο και πιο πολύ.

Τώρα μετά από καιρό, είμαι καλύτερα και προσπαθώ να σταθώ στα πόδια μου.

Θέλω να υιοθετήσω ένα παιδί και να του δώσω την αγάπη που έχω μέσα μου και δυστυχώς δεν μπορώ να τη δώσω σε ένα δικό μου!

πηγή : athensmagazine.gr