Της Στεύης Τσούτση.
Δεν είναι η Παγκόσμια μέρα του παιδιού.
Δεν είναι καν Χριστούγεννα και Πάσχα, γιορτές άμεσα συνδεμένες με το παιδικό χαμόγελο.
Κι όμως σήμερα θα μιλήσουμε για τα παιδιά. Γιατί εκείνα είναι το μέλλον μας και για το μέλλον δεν πρέπει να μιλάμε μόνο σε γιορτές κι αργίες. Δεν πρέπει να μιλάμε μόνο όταν επιβάλλεται, μα πάντα.
Και το κυριότερο, δεν πρέπει να μένουμε μόνο στα λόγια, αλλά να τα μετουσιώνουμε σε πράξεις. Ενέργειες σωστές, αποτελεσματικές, με μόνο κίνητρο το χαμόγελο του παιδιού.
Και δε μιλώ μόνο για το δικό μας παιδί. Είναι άλλωστε δεδομένο ότι ο κάθε γονιός, θα φροντίσει για την ευτυχία του παιδιού του. Θα παλέψει να του προσφέρει ό,τι καλύτερο μπορεί.
Σήμερα όμως δε θα σας μιλήσω για τα δεδομένα.
Θα σας μιλήσω για τα αυτονόητα, που κατάντησαν υπολειπόμενα.
Θα σας θυμίσω ότι είμαστε άνθρωποι. Άνθρωποι με ευαισθησίες και φιλότιμο. Όλα τα δύσκολα που περνάμε μας ωθούν όμως στο να ξεχάσουμε την ανθρωπιά μας. Άλλωστε είναι περισσότερο κρίση αξιών αυτή που διανύουμε, παρά της τσέπης.
Πότε σκεφτήκαμε τα λιγότερο προνομιούχα παιδιά; Πότε αφήσαμε στην άκρη τον εαυτό μας και τις ολοένα αυξανόμενες ανάγκες του για να σκεφτούμε πως υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που τους λείπουν τα αναγκαία;
Πως υπάρχουν παιδιά που με χίλια ζόρια πάνε σχολείο και φέτος δε θα έχουν τετράδιο να γράψουν.
Παιδιά που κρυώνουν, πεινάνε και το κυριότερο διψάνε; Δίψα για στοργή κι αγάπη. Τα αυτονόητα.
Πως υπάρχουν παιδιά που ζουν σε ιδρύματα, δίχως οικογένεια;
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ξεχάσαμε την ανθρωπιά μιας μέσα σ’έναν υπολογιστή. Πιστέψαμε πως κάνουμε το καθήκον μας με ένα Like κι ένα Share. Μιας φωτογραφίας, μιας αφίσας κάποιας φιλανθρωπικής δράσης. Με το κλείσιμο του υπολογιστή, κλείνουμε αυτόματα και τα μάτια. Επαναπαυμένοι στην κάλπικη αίσθηση πως ότι έπρεπε να γίνει, το κάναμε.
Αυταπάτες.
Αγαπημένε μου βολεψάκια, καλομαθημένε άνθρωπε, μόνο ο εγωισμός και οι αυταπάτες τρέφονται δημόσια. Κανένα κοινωνικό παντοπωλείο ή φαρμακείο δε γέμισε ποτέ με αέρα. Κανένα ίδρυμα για παιδιά δεν αγόρασε τα απαραίτητα ή τα περιττά. Άλλωστε, όταν πρόκειται για παιδιά και τα περιττά είναι απαραίτητα.
Δραστηριοποιήσου. Θυμήσου ότι είσαι άνθρωπος και φέρσου ανάλογα.
Μάζεψε τρόφιμα, φάρμακα, οικιακά και σχολικά είδη, ρούχα, και παιχνίδια που εσύ και οι οικείοι σου μπορείτε να διαθέσετε.
Απευθύνσου σε ενορίες, φιλόπτωχες οργανώσεις, κοινωνικούς οργανισμούς και ιδρύματα. Μάθε τις ανάγκες τους, πρόσφερε ό,τι μπορείς. Κι αν δεν ξέρεις καμία, χρησιμοποίησε για μία φορά επικοικοδομητικά το διαδίκτυο. Οι πληροφορίες που θα λάβεις, θα σε εκπλήξουν. Γίνε δωρητής.
Μα παράλλληλα γίνε κι εθελοντής. Σε δράσεις, ιδρύματα κι οργανώσεις. Πρόσφερε τη φροντίδα και την αγάπη σου, τη βοήθεια και τα ταλέντα σου για να χαρίσεις χαμόγελα. Για να μοιράσεις σε παιδικές καρδιές τη θαλπωρή και την ασφάλεια πως δεν είναι μόνες, παρατημένες στην όποια κακοτυχία τις έχει σημαδέψει.
Γιατί αυτή είναι η χειρότερη μοναξιά: Να περιβάλλεσαι από ανθρώπους κι όμως να είσαι μόνος. Να παλεύεις μοναχός.
Παίξε, μαγείρεψε, ζωγράφισε, ράψε, φρόντισε γι’αυτά.
Βοήθησε να καλυφθούν οι ανάγκες που έχουν. Μα πάνω από όλα, αγάπησέ τα. Σα να ήταν δικά σου. Γιατί θα μπορούσαν και να είναι.
Όλα τα παιδιά, ξένα ή δικά μας αξίζουν ν’αγαπιούνται.
Με την αγάπη μεγαλώνουν κι ανθίζουν. Με την αγάπη γίνονται αύριο ενήλικες που ξέρουν να προσφέρουν και να μοιραστούν. Υλικά αγαθά σε όσους στερούνται μα πάνω από όλα αγάπη. Γιατί η αγάπη δε χάνεται ποτέ. Μόνο πολλαπλασιάζεται. Φτιάχνει δέντρα με γερές βάσεις κι ανθρώπους συνειδητοποιημένους και φιλότιμους. Ανθρώπους που σέβονται τη φύση τους και τιμούν την ανθρωπιά τους.
Αν ρωτήσεις εμένα, θα σου πω πως θυμάμαι ένα μικρό ίδρυμα πριν χρόνια, όταν πήγαινα με τις πρώτες τάξεις του σχολείου. Ένας καθολικός ιερέας, πατέρας της καρδιάς κι όχι βιολογικός, για μερικά άτυχα παιδιά. Θα σου πω ότι θυμάμαι να παίζω μαζί τους, να μοιράζομαι πράγματά μου, σε μια ηλικία που το παιδί δύσκολα μοιράζεται. Θυμάμαι ένα κοριτσάκι από την πολεμοκαμμένη Σερβία, να φιλοξενείται πολλά καλοκαίρια στην οικογένειά μας. Ρούχα, παπούτσια, σκεύη και παιχνίδια να χαρίζονται απλόχερα στην ενορία. Θυμάμαι φίλες εθελόντριες σε οργανώσεις για παιδιά. Να οργανώνουν γιορτές, να μοιράζουν χαμόγελα. Κι αγάπη, πολλή αγάπη.
Μα η αγάπη οφείλει να μην είναι ποτέ αρκετή.
Τα προβλήματα που μας κατατρέχουν δεν πρόκειται να πάψουν ποτέ. Άλλοτε μικρά κι άλλοτε μεγάλα, θα είναι εκεί για να μας θυμίζουν ότι η ζωή θέλει αγώνα. Μα δεν είμαστε μόνοι μας όσο έχουμε ανθρώπους γύρω μας να μας στηρίζουν και να μας δίνουν τη δύναμη που χρειαζόμαστε για να συνεχίσουμε να παλεύουμε.
Αυτό οφείλουμε να κάνουμε κι εμείς.
Ν’αναγνωρίσουμε την ύπαρξη των λιγότερο προνομιούχων και να γίνουμε το στήριγμά τους.
Ας μην αρκούμαστε στο χειροκρότημα και τα ρίγη συγκίνησης για εκείνους που μαθαίνουμε πως βοηθούν. Οι εθελοντές δεν πρόκειται να είναι ποτέ αρκετοί για να ανακουφίσουν τον ανθρώπινο πόνο, τη μοναξιά και την εγκατάλειψη που υπάρχει στον κόσμο μας.
Θέλει κι άλλους, εθελοντές της ζωής, διεκδικητές του παιδικού χαμόγελου. Θέλει όλους εμάς.
Μόνη ανταμοιβή μια αγκαλιά κι ένα φως. Φως στα μάτια που αναγνωρίζουν όσα ανιδιοτελώς κάνεις γι’αυτά.
Και πιστέψτε με, τούτο το φως του παιδικού προσώπου που νιώθει την αγάπη, αξίζει όσο τίποτα άλλο.
Η κα Λένα Σιώπη είναι μια ταλαντούχα φωτογράφος. Μια ευαισθητοποιημένη καλλιτέχνιδα μα πάνω απ’όλα μια ευαίσθητη μητέρα, ένας τρυφερός άνθρωπος. Την ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για την παραχώρηση των φωτογραφιών της. Στην προκειμένη περίπτωση δεν έντυσαν το κείμενο, όπως συνηθίζεται. Αντίθετα, το ενέπνευσαν να γραφτεί μέσα από την ευαισθησία που ξεχειλίζουν από κάθε τους γωνία.
ΠΗΓΗ: www.diaforetiko.gr
