Ο καταλληλότερος για να διαδεχθεί τον Μαρινάκη!

Ο ΚΑΘΕΙΣ έχει τις αδυναμίες του. Ετσι κι η ταπεινότητά μου. Μια απ’ αυτές είναι ο Ανδρέας Λοβέρδος. Κατ’ αρχάς, είναι ομορφάντρας. Γόης θα μπορούσες να πεις. Αν δεν τον είχαν κερδίσει οι επιστήμες και η πολιτική, θα μπορούσε άνετα να κάνει καριέρα ζεν πρεμιέ. Κατά δεύτερο λόγο, είναι κομψός. Στην πένα στο καντίνι. Τα κοστούμια γράφουν απάνω του. Τα λευκά πουκάμισα με τις μανσέτες πάντα κολλαριστά. Οι μεταξωτές γραβάτες, διαλεχτές μία προς μία.

Οπως και να το κάνουμε, η εξωτερική εμφάνιση έχει τη σημασία της. Αλλο να είσαι σαν στραβοχυμένος λουκουμάς και εντελώς διαφορετικό να απαστράπτεις και να εντυπωσιάζεις. Ο Ανδρέας Λοβέρδος, όμως, δεν αρκείται στα δώρα που του έδωσε απλόχερα η φύση. Καλλιέργησε το πνεύμα. Περί καθηγητού πρόκειται. Για την αξία του και την βαρύτητά του ως πολιτικού αρμόδιος να μιλήσει είναι ο λαός. Οι ψηφοφόροι της Β’ Αθήνας που τον τιμούν με την εμπιστοσύνη τους. Και τον εκλέγουν πρώτο βουλευτή. Με την πατρίδα, τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, να βρίσκεται σε μια εξαιρετικά κρίσιμη καμπή, ο Ανδρέας Λοβέρδος δεν δίστασε να αναλάβει πρόσθετες ευθύνες. Πέρα από τις συνήθεις του βουλευτού και του υπουργού.

Να ιδρύσει καινούργιο κόμμα και να τεθεί επικεφαλής του προκειμένου να δράσει ως καταλύτης στην κεντρική πολιτική σκηνή. Ο,τι παλιό και φθαρμένο ο Ανδρέας το αφήνει πίσω. Κοιτάει μπροστά και ατενίζει το μέλλον. Η πολιτική, ωστόσο, είναι απρόβλεπτη. Ποτέ δεν μπορείς να γνωρίζεις σήμερα το βράδυ τι θα ξημερώσει αύριο το πρωί. Σε μία από τις σπάνιες δημόσιες εμφανίσεις του ο Ανδρέας ρωτήθηκε για το ενδεχόμενο της υποψηφιότητας για τον δήμο της Αθήνας. Απάντησε ότι δεν υπάρχει τέτοιο θέμα, αλλά δεν το απέκλεισε εντελώς.

Προσωπικά, αν η γνώμη μου έχει κάποια σημασία, δεν θα συμφωνούσα. Ο δήμος της Αθήνας είναι πολύ μικρός για το πολιτικό μέγεθος του Ανδρέα Λοβέρδου. Ούτε έχει κανένα λόγο για να τον χρησιμοποιήσει σαν σκαλοπάτι για την πολιτική καριέρα του όπως έκαναν άλλοι. Εγινε δήμαρχος της Αθήνας ο Αβραμόπουλος και μετέπειτα αρχηγός κόμματος. Δήμαρχος της Αθήνας η Ντόρα Μπακογιάννη, επίσης αρχηγός κόμματος στη συνέχεια. Αλλο αν δεν τελεσφόρησαν οι προσπάθειές τους και επέστρεψαν στο μαντρί. Αλλά και στο παρελθόν. Δήμαρχος της Αθήνας ο Μιλτιάδης Εβερτ κι ακολούθως πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας και υποψήφιος για πρωθυπουργός. Ο Ανδρέας είναι ήδη αρχηγός κόμματος. Δεν έχει κανένα λόγο να χρησιμοποιήσει τον δήμο της Αθήνας ως εφαλτήριο για την πολιτική ανέλιξή του.

Αν θέλει, ωστόσο, να κάνει κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό, κάτι που να σπάσει τη μονοτονία, υπάρχει πεδίον δόξης λαμπρόν. Ο Ολυμπιακός. Η αγαπημένη του ομάδα. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης έχει ήδη εκφράσει τον προβληματισμό του για το ενδεχόμενο να παραιτηθεί προκειμένου να μην είναι αιχμάλωτος στις ορέξεις του κάθε εισαγγελέα. Ποδοσφαιρικού και μη. Ο Ανδρέας Λοβέρδος είναι ο πλέον κατάλληλος για να τον διαδεχθεί. Εδώ ο Τζίγγερ έκανε πρόεδρο του Παναθηναϊκού αυτόν τον Κωνσταντόπουλο που όταν τον πήγανε στο γήπεδο σηκώθηκε να φύγει στο ημίχρονο, επειδή νόμιζε ότι το ματς είχε τελειώσει. Αν τελικά υπάρχει θέμα προέδρου στον Ολυμπιακό, ο Ανδρέας είναι η καλύτερη δυνατή επιλογή. Αυτά.

ΑΠΟ πότε έχει να γίνει θαύμα τον Δεκαπενταύγουστο; Πότε έχει κάνει θαύμα για τελευταία φορά η θαυματουργή εικόνα της Τήνου; Η Παναγιά δεν είναι υποχρεωμένη ντε και καλά να κάνει θαύματα και η ερώτηση είναι καθαρά ρητορική. Και δεν ενδιαφέρει τους πιστούς. Ο πιστός και τον σταυρό του θα κάνει και στην εκκλησία θα πάει και μέχρι την Τήνο θα ταξιδέψει. Σε καθημερινή βάση. Οχι μόνο τον Δεκαπενταύγουστο. Τα πλοία της γραμμής πιο πολύ κόσμο κατεβάζουνε στην Τήνο και λιγότερο στη Μύκονο. Οι χριστιανοί είναι σαφώς περισσότεροι από τους κοσμικούς.

Ο άνθρωπος έχει ανάγκη τον Θεό. Και δεν λέμε για τους κακοποιούς με τα κοστούμια και τις γραβάτες που στον τοίχο πίσω από το γραφείο τους υπάρχει τουλάχιστον μία εικόνα. Για να μπαίνει στο πλάνο της κάμερας και της φωτογραφίας. Λέμε για τον απλό άνθρωπο που πάντα θα είναι και θα αισθάνεται αδύνατος. Και θα έχει την ανάγκη μια ανώτερης δύναμης. Για να τον προστατεύει. Για να έχει τη σιγουριά ότι κάπου στηρίζεται. Ο άνθρωπος φοβάται. Φοβάται ακόμα και τον θάνατο. Ξέρει ότι θα πεθάνει, αλλά φοβάται. Ο άνθρωπος δεν αντέχει να είναι μόνος. Κι έκανε το πιο απλό και το πιο εύκολο: δημιούργησε τον Θεό.

ΚΙ αν βέβαια ψάξουμε για να βρούμε ποιοι είναι οι πλέον καλοί χριστιανοί, μεταξύ των Ελλήνων, δεν θα χρειαστεί να κουραστούμε. Η απάντηση είναι εύκολη. Οσο και στο «τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια». Οι πιο καλοί χριστιανοί, αυτοί που εκτελούν με τον καλύτερο τρόπο τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, αυτοί που είναι κάθε πρωί βρέξει χιονίσει στην εκκλησία, είναι οι πολιτικοί. Δεν εκκλησιάζονται μόνο τις μεγάλες γιορτές, όπως Χριστούγεννα, Πάσχα, Δεκαπενταύγουστο καλή ώρα. Κάθε Κυριακή όπως είπαμε δίνουν το «παρών» στην εκκλησία της ενορίας τους. Ούτε ένα ρεπό δεν κάνουν. Ψωμιάδης και Παπαγεωργόπουλος στη Θεσσαλονίκη ήταν οι κατεξοχήν άνθρωποι της εκκλησίας. Και παραμένουν, βέβαια.

Η Ελλάς υπ’ αυτή την έννοια είναι τυχερή. Δεν την κυβερνάνε τίποτα ρεμπεσκέδες. Τίποτα παλιοτόμαρα που δεν έχουν ιερό και όσιο. Οι Ελληνες πολιτικοί είναι στη συντριπτική πλειοψηφία τους άνθρωποι του Θεού. Γι’ αυτό κι έχουν αναπτύξει τόσο στενές σχέσεις με τον καλόγερο Εφραίμ (φωτό). Δεν τους ενώνουν τα εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ και τα νταραβέρια της Μονής Βατοπεδίου. Τους ενώνει η πίστη στον Κύριο. Γι’ αυτό είχανε κάνει τη διαδρομή Αθήνα – Αγιον Ορος, Κυψέλη – Παγκράτι. Μπορεί να σκεφτεί κανείς: τι θα ήταν σήμερα η Ελλάς αν δεν είχε την τύχη να την υπηρετούν τόσο ευσεβείς και πιστοί στον Θεό πολιτικοί; Θα είχε βαρέσει διάλυση και θα είχε χρεοκοπήσει.