Φέτος τα Χριστούγεννα θα τα περάσω πρώτη φορά μόνη χωρίς τα παιδιά μου και κοντεύω να πεθάνω. Με το μπαμπά τους χωρίσαμε τον Ιανουάριο που μας πέρασε και ήταν μία πολύ δύσκολη χρονιά όχι μόνο λόγω του διαζυγίου αλλά και λόγω κορονοϊού.
Είμαι 30 χρονών, ο πρώην μου 33 και τα αγοράκια μας 7 και 5 ετών. Κανονίσαμε να τα κρατήσω το Πάσχα εγώ και Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά ο μπαμπάς τους.
Τα παιδιά είναι ενθουσιασμένα αλλά εγώ όσο πλησιάζουν οι μέρες τόσο περισσότερο νιώθω έναν κόμπο στο λαιμό να με πνίγει. Άλλο πράγμα δεν κάνω όλη την ώρα. Κλαίω και οδύρομαι λες και θα πάνε στον πόλεμο. Ξέρω ότι θα περάσουν καλά με το μπαμπά τους, αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν υποφέρω που θα μου λείπουν τις μέρες εκείνες. Δεν με νοιάζει η μοναξιά μου, με πονάει που θα τα αποχωριστώ.
Τα Χριστούγεννα είναι μέρες γιορτινές, μέρες χαράς μέρες που αξίζει να περνάς μόνο με τα παιδιά σου. Τι θα κάνω μόνη μου σε ένα άδειο σπίτι;
Άρτεμη
πηγή : singleparent.gr