Γράφει η Σοφία Παπαηλιαδου

Σε ένα κόκκινο μπαλόνι, έβαλα πάλι μιαν ευχή να ταξιδέψει.

Να μην αντέχεις σου ευχήθηκα.

Να σπας και να γίνεσαι κομμάτια.

Να μην λυγίζεις. Να μην παίρνεις το σχήμα του πόνου.

Να σου δίνεις το δικαίωμα και την επιλογή να είσαι αδύναμη.

Να σου δίνεις το δικαίωμα να είσαι δεύτερη ή και τελευταία.

Να μην αντέχεις την κακία των ανθρώπων.

Να μην αντέχεις στην προδοσία των φίλων.

Να μην αντέχεις τον θάνατο που θα σου παίρνει τους ανθρώπους σου.

Να μην αντέχεις σε έρωτες απόλυτους και ολοκληρωτικούς.

Να μην αντέχεις. Να μην είσαι γενναία. Να μην είσαι δυνατή.

Να δίνεις στον εαυτό σου αυτή την επιλογή.

Να το βάζεις στα πόδια όταν πνίγεσαι.

Να κλαις.

Να φωνάζεις δυνατά τα παράπονά σου.

Να μην είσαι αγέρωχη και περήφανη μπροστά στον πόνο.

Να μην είσαι αγέρωχη και περήφανη μπροστά στη ζωή.

Να μην κοιτάς τον έρωτα κατάματα και να βουτάς στην φωτιά του.

Να λυγίζεις μπροστά του και να φωνάζεις “φοβάμαι”.

Να βολευτείς μέσα σε μια μπεζ ζωή. Μην το σκεφτείς για κόκκινη. Μην το διανοηθείς για μαύρη.

Να είσαι ρόλος κι όχι άνθρωπος.

Να είσαι πανοπλία κι όχι ψυχή.

Να νιώθεις λίγο, χλιαρά και περίπου.

Να δίνεις λίγο κι αυτό από το περίσσευμά σου μόνο.

Να μοιράζεσαι “τόσο όσο” και να μην σκορπιέσαι στους ανέμους.

Γη να γίνεις. Όχι αγέρας.

Πριν το αφήσω να ταξιδέψει αυτό το κόκκινο μπαλόνι γύρισα και σε κοίταξα σε αυτά τα υπέροχα μεγάλα σου μάτια.

“Γιατί χαμογελάς;” με ρώτησες; 

“Γιατί είσαι η κόρη μου” σου είπα. 

Και πέταξα το μπαλόνι στα σκουπίδια. 

Ψυχή από την ψυχή μου είσαι και θα σου μάθω να είσαι άνθρωπος, ψυχή, γυναίκα. 

Κι όταν έρθει η ώρα εγώ θα σου μιλήσω για τη θάλασσά μου, εγώ θα σου πω πώς είναι να σε ορίζει ο έρωτας. 

Άλλωστε απ’ ότι έγραψε η μοίρα, δεν ξέγραψε κανείς. 

Θα αντέχεις κι εσύ.. 

πηγή : [loveletters.gr]