Τα μεγαλύτερα θύματα της πανδημίας είναι τα παιδιά.
Γιατί πέρα από το ότι είδαν τη ζωή τους, όπως όλοι μας, να αλλάζει προς το χειρότερο, χάνουν στιγμές που δεν γυρίζουν πίσω. Τις σχολικές. Μαζί έχουν γίνει και πειραματόζωα. Μια ανοίγουν τα σχολεία, μία κλείνουν. Μία ετοιμάζονται να πάνε στο σχολείο με τις μάσκες κι όλα τα υπόλοιπα αξεσουάρ και μία γυρίζουν πάλι σε τηλεκπαίδευση.
Μία ξαναβρίσκουν τους συμμαθητές τους και μια τους ξαναχάνουν… Κι όλα αυτά για χρόνια που δεν γυρίζουν πίσω, δεν επαναλαμβάνονται.
- Ξαφνικά όλα κλείστηκαν σε μια οθόνη. Ο δάσκαλος, οι συμμαθητές, η ικανοποίηση για τον καλό βαθμό, η αγωνία για το τεστ…
- Ακόμη και η σκανταλιά! Αυτή η σκανταλιά που ξεχωρίζει τα παιδιά από τους μεγάλους. Αυτή που ήταν υπεύθυνη για τις καλύτερες μας αναμνήσεις. Από σήμερα και μέχρι τις 29 Μαρτίου δεν υπάρχει ούτε ένα σχολείο στην Ελλάδα που να λειτουργεί διά ζώσης. Ούτε ένα.
- Χιλιάδες μαθητές είναι μπροστά σε έναν υπολογιστή. Και θα είναι. Θα είναι όσο οι λοιμωξιολόγοι απαγορεύουν τις επαφές.
- Κάπου διάβασα ότι στο Υπουργείο Παιδείας, παρά το γεγονός ότι δηλώνουν απολύτως ευχαριστημένοι από τους ρυθμούς που προχωράει η διδακτέα ύλη, σκέφτονται, λέει, να παρατείνουν τη σχολική χρονιά.
- Κάποιος οφείλει να τους πει ότι τα παιδιά είναι απολύτως κουρασμένα. Και απολύτως πιεσμένα. Το να ακούν υπό αυτές τις συνθήκες, ότι θα παραταθεί όχι για μια μέρα αλλά για… μια ώρα, η σχολική χρονιά είναι σαν να τους βάζεις έναν ακόμη τόνο στις πλάτες τους.
- Είναι σαν να τους τραβάς τη γραμμή του τερματισμού την ώρας που νιώθουν ότι πλησιάζουν στο τέλος. Κι αυτό δεν αντέχεται.
- Είπαμε: Τα παιδιά αποτελούν τα μεγαλύτερα θύματα αυτής της κατάστασης. Τους κλέβουμε τις ζωές και τις αναμνήσεις τους. Τουλάχιστον ας μην το κάνουμε ακόμη χειρότερο. Καμία δικαιολογία δεν υπάρχει… Αυτό που γίνεται από πέρυσι είναι απλά αγγαρεία.
- Και το γεγονός ότι τα παιδιά σε μεγάλο βαθμό ανταποκρίνονται, δεν σημαίνει ότι πρέπει να τους το κάνουμε ολοένα και πιο δύσκολο.
πηγή : newsbomb