Ήταν η πρώτη φορά μετά από τέσσερα χρόνια που περνούσα λίγες ώρες μόνο με τον άντρα μου στο σπίτι της πεθεράς μου μπροστά από το τζάκι. Καθόμασταν στον καναπέ αγκαλίτσα, πίναμε το κρασάκι μας και απολαμβάναμε ο ένας την παρέα του άλλου. Ευκαιρία ήταν να δούμε και λίγο τους γονείς του, που είχαμε καιρό να τους δούμε. Ζούνε τέσσερις ώρες μακριά μας, οπότε καταλαβαίνετε πως δεν είναι εύκολο να ερχόμαστε με το παιδί τόσο συχνά όσο θέλουμε. Κράτησε το παιδί η μητέρα μου για ένα βράδυ και ήρθαμε και εμείς την εκδρομούλα μας. Το τερπνόν μετά του ωφελίμου.
Eκείνο το βράδυ συζητήσαμε πολλά: Μουσική, κοινωνικά, πολιτική, εργασιακά. Πιο πολύ η αλήθεια είναι πως συζητήσαμε για τις δουλειές μας και πιο πολύ και τη δική μου καριέρα που άφησα στη μέση, καθώς έπαψα να είμαι υψηλόβαθμο στέλεχος σε μεγάλη εταιρεία και έγινα μαμά που έπρεπε να μείνει σπίτι για να μεγαλώσει το παιδί της, κάτι εντελώς αντίθετο με τα σχέδια και τις επιθυμίες μου.
Σε κάποιο σημείο η πεθερά μου με ρώτησε αν αισθάνομαι πιεσμένη και κουρασμένη που μένω σπίτι με τη μικρή. Η αλήθεια είναι πως ήμουν. Ήμουν ανέκαθεν γυναίκα καριέρας και φιλόδοξη και είχα στο μυαλό μου χιλιάδες ιδέες για το πώς θα μπορούσα να συνδυάσω τη δουλειά και τη μητρότητα. Της είπα πως κάποια στιγμή είχα σκοπό να ξεκινήσω μία δική μου επιχείρηση, αλλά όχι πάνω σε αυτό που είχα σπουδάσει. Ήθελα να δραστηριοποιηθώ σε κάποιον εντελώς καινούργιο τομέα. Ήθελα κάτι πιο δημιουργικό.
Καθώς μιλούσα, η πεθερά μου πετάχτηκε λες και δεν συμφωνούσε με όσα της έλεγα και μου είπε «ξέρεις… δεν είσαι πια μόνη σου. Έχεις και ένα παιδί. Ο κόσμος σου είναι πια αυτό το παιδί».
Ξέρω καλά την πεθερά μου και μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι δεν το είπε με κακία, ούτε για να με προσβάλει, ούτε ήθελε να είναι αγενής. Έτσι είχε μάθει από τους γονείς της, έτσι έκανε: οι μαμάδες δεν πρέπει να εργάζονται, αλλά να μένουν σπίτι να μεγαλώνουν τα παιδιά τους. Έτσι έκανε και εκείνη. Δεν εργάστηκε ποτέ και μεγάλωσε τους 5 της γιους.
Αγαπώ πολύ την πεθερά μου, όπως αγαπώ πολύ και την κόρη μου, αλλά δεν θα επιτρέψω ποτέ να μου ορίσει ένα παιδί τη ζωή. Δεν θέλω να ακουστεί άσχημο αυτό που λέω. Θα έδινα και τη ζωή μου για αυτό το παιδί. Το αγαπώ όσο τίποτα στον κόσμο χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να θυσιάσω τα όνειρα και την ευτυχία μου. Προσπαθώ κάθε απόφαση που παίρνω να μην την επηρεάζει αρνητικά, άρα θέλοντας και μη προς το παρόν μου ορίζει τη ζωή. Αυτό όμως μελλοντικά θα πάψει να ισχύει.
Η μητρότητα και η καριέρα συνδυάζονται μία χαρά. Έχω όνειρα, φιλοδοξίες και επιθυμίες που δεν έχουν σχέση με την κόρη μου. Υπήρχαν πριν γεννηθεί και θα συνεχίσουν να υπάρχουν και να εξελίσσονται ακόμα και μετά από εκείνη. Λατρεύω τις στιγμές που είμαστε αγκαλιά, που με φιλάει, που γελάμε και παίζουμε μαζί. Μπορεί να έχω κουραστεί καθώς είναι ένα παιδί δύσκολο στο φαγητό και τον ύπνο του, αλλά εξακολουθώ να απολαμβάνω τη μητρότητα.
Θα της αγοράσω 10 διαφορετικά συνολάκια και ας μην έχω εγώ ρούχο να βάλω πάνω μου. Δεν με νοιάζει αρκεί να είναι εκείνη καλά και ευχαριστημένη. Θα την τρέξω στο γιατρό ακόμα και λίγο συνάχι να έχει. Έχω ξεχάσει τι σημαίνει διασκέδαση και οι φίλοι μου με έχουν χάσει από καιρό. Η ζωή μου πλέον είναι στο σπίτι, να καθαρίζω, να μαγειρεύω και να μεγαλώνω το παιδί μου. Της διαβάζω βιβλία όσο πιο συχνά μπορώ, δεν την αφήνω να βλέπει τηλεόραση και βγαίνουμε μαζί βόλτες έξω όσο το δυνατόν περισσότερο.
Είναι άδικο και λάθος να λέμε στους γονείς ότι η ζωή τους πρέπει να ορίζεται από τα παιδιά τους ή ότι πρέπει να θυσιαστούν για εκείνα. Η «ταυτότητά» μας δεν λέει μόνο γονιός και τίποτα άλλο. Ολόκληρες γενιές γονιών έχουν θυσιάσει τα όνειρα και τις ελπίδες τους, τα χρήματα και το χρόνο τους, όλα στο όνομα των παιδιών τους. Χάνονται από προσώπου γης και αφοσιώνονται αποκλειστικά στα παιδιά τους, κλείνοντας στο «σεντούκι» τα όνειρα και τις επιθυμίες τους μέχρι που στο τέλος περνούν τα χρόνια και νιώθουν ανολοκλήρωτοι και στερημένοι γιατί δεν έκαναν όσα ήθελαν να κάνουν.
Έχω θυσιάσει (με την καλή έννοια) και θα συνεχίσω να θυσιάζω την υπόλοιπη ζωή μου για να δω την κόρη μου γερή και ευτυχισμένη. Ωστόσο αρνούμαι να βάλω στην άκρη τον εαυτό μου. Υπάρχω και εγώ σε αυτό τον κόσμο και δεν μπορώ να ζήσω μόνο ως μαμά. Έχω και εγώ ανάγκες και σχέδια για τη ζωή μου, που δεν πρόκειται να τα παραμερίσω. Θέλω μία στις τόσες να βγω μία βόλτα για ψώνια χωρίς να έχω μαζί μου ένα παιδί που θα θέλει να κάνει τα δικά του, θέλω να πάω ένα κομμωτήριο ή για ένα μασάζ ή να βγω για ένα καφέ με μία φίλη μου που έχω καιρό να δω. Όλα αυτά τα μικροπράγματα με κάνουν να αισθάνομαι καλύτερα και να είμαι πιο ευτυχισμένη και αποδοτική.
Την επιχείρηση που λέγαμε μία μέρα θα την ανοίξω, όταν το παιδί μου θα είναι σε μία ηλικία που θα μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί και θα μπορεί να καταλάβει ότι η μαμά του είναι ένας άνθρωπος όπως όλοι μας που έχει και αυτή τα όνειρα της. Που ξέρετε; Μπορεί της μικρής να της αρέσει η ιδέα και να θέλει να βοηθήσει.
Ό, τι μετράει και έχει σημασία σε αυτή τη ζωή είναι οι επιθυμίες, τα όνειρα και οι προσωπικοί μας στόχοι. Εννοείται πως τα παιδιά μας είναι πάνω απ’ όλα, αλλά γονιός δεν σημαίνει παύω να είμαι άνθρωπος. Γι’ αυτό όποτε σου λένε «δεν είσαι πια μόνη σου. Έχεις και ένα παιδί», να τους λες «Και το παιδί έχει μία μαμά που είναι πάνω απ’ όλα άνθρωπος».
Πηγή: scarymommy.com – singleparent.gr