Κάποτε, πολύ πριν ο άντρας μου και εγώ αποφασίσου με κάνουμε παιδιά, συνήθιζα να κρίνω χωρίς αμφιβολία τους γονείς που χρησιμοποίησαν ιμάντα ασφαλείας στα παιδιά τους.

Μου φαινόταν ότι το παιδί αντιμετωπίζεται σαν κατοικίδιο ζώο, ή χειρότερα, ότι είναι ένας τρόπος του γονέα να μην χρειάζεται πραγματικά να δώσει ιδιαίτερη προσοχή στο παιδί του και να μπορεί να το «ελέγξει» εύκολα. Μου φαινόταν σαν το λουρί που βάζουμε στα σκυλάκια μας… Αυτές ήταν όλες οι σκέψεις που είχα κάθε φορά που έβλεπα έναν γονέα να περπατάει με το παιδί του χρησιμοποιώντας ιμάντα ασφαλείας, και ορκίστηκα ότι ποτέ δεν θα το χρησιμοποιήσω.

Και τότε γέννησα το γιο μου.

Όταν γεννήθηκε, συνειδητοποίησα πόσο συναισθηματικά δεμένοι οι γονείς με τα παιδιά τους. Αποδεικνύεται ότι οι γονείς μου ήταν 100% σωστοί όταν μου είπαν ότι ποτέ δεν καταλαβαίνω πλήρως πόσο ένας γονιός μπορεί να αγαπήσει μέχρι να γίνω γονιός ο ίδιος. Θα κάνατε οτιδήποτε για να τα προστατεύσετε, και για μερικούς γονείς, αυτό σημαίνει έναν ιμάντα ασφαλείας όταν βρίσκονται σε δημόσιους χώρους.

Ο γιος μου δεν ήθελε ποτέ να κρατάει το χέρι μου για παρατεταμένες χρονικές περιόδους, και ακόμα και τώρα πρέπει να φωνάζω για να μην περάσει μόνος του το δρόμο. Όλο αυτό έγινε ακόμα χειρότερο όταν έμαθε πώς να τρέχει. Γι’ αυτόν, το να κρατάει το χέρι μου σήμαινε ότι τον επιβράδυνα όταν ήθελε απεγνωσμένα να πάει γρήγορα.

Η γλωσσική ανάπτυξη ήταν επίσης ένα ζήτημα. Κατανοούσε τις λέξεις «όχι» και «σταμάτα», αλλά όχι απαραίτητα το βάρος της σημασίας τους. Μουσεία, πάρκα και η αναμονή για το τρένο έγιναν μάχες μεταξύ εμού και του μικρού μου παιδιού που ήθελε να τρέξει, ενώ εγώ αγωνιζόμουν να τον κρατάω κοντά μου. Εφόσον δεν συνειδητοποιούσε πόσο ζωτικής σημασίας ήταν το να ακολουθεί τις οδηγίες μου, υπήρχαν απίστευτα τρομακτικές στιγμές όπου θα έπαιζε και θα έφευγε από την περιοχή μου.

Και άντεξα αρκετά.

Το να χρησιμοποιώ ένα σακίδιο με ιμάντα ασφαλείας με έκανε να νιώθω σιγουριά όπου κι αν βρισκόμασταν. Δεν υπάρχει τίποτα πιο τρομακτικό από ένα 2χρονο που θέλει να παίξει στις ράγες του τρένου! Μερικά δευτερόλεπτα μπορούν να γίνουν θανατηφόρα και δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι. Από το να τον κρατάω μέσα και να μην πηγαίνουμε πουθενά επειδή φοβόμουν, προτίμησα χίλιες φορές να χρησιμοποιήσουμε την τσάντα με τον ιμάντα ασφαλείας…

Ενώ μισούσε να μου κρατάει το χέρι , λάτρευε το σακίδιο του! Το διαλέξαμε μαζί και πήρε το σχέδιο που του άρεσε. Έβαζε το νερό του και μερικά σνακς εκει μέσα και εγώ ένιωθα επιτέλους σιγουριά! 

Μαμάδες, σταματήστε να κρίνετε τις υπόλοιπες… Και σας το λέω εγώ που έκρινα ολόκληρη τη ζωή μου… Εάν ένας γονιός νιώθει ασφάλεια με αυτόν τον τρόπο, αφήστε τον να κάνει αυτό που νομίζει!

πηγή : babyradio.gr