Έβλεπα την κατρακύλα που είχε πάρει η κόρη μου. Έβλεπα τις τρύπες στον τοίχο και τα γυαλιά στο πάτωμα. Δεν ήταν ποτέ στο σπίτι και το εγγόνι μου ήταν σχεδόν πάντα με το μπαμπά του.
Προσπάθησα πολλές φορές να τους μιλήσω. Χρειάστηκε μέχρι και να τους απειλήσω ότι θα πάρω εγώ το εγγόνι μου και δεν θα το ξαναδούν. Άργησα πολύ αλλά μετά από ένα άσχημο περιστατικό συνειδητοποίησα ότι είχα να κάνω με δύο αμετανόητους τοξικομανείς που προσπαθούσαν να επιβιώσουν με το ζόρι μεγαλώνοντας ένα παιδί που δεν έφταιγε πουθενά να τα ζει όλα αυτά.
Η κόρη μου όσο περνούσε ο καιρός έβλεπα ότι δεν είχε καμία διάθεση να ξεφύγει. Τα πράγματα δεν βελτιώνονταν. Αυτό τουλάχιστον έβλεπα. Ήταν σαν τον όλους τους ναρκομανείς. Ήταν λειτουργική μέχρι που έπαψε να είναι. Ακολουθούσε το μονοπάτι τους, βάδιζε στα χνάρια τους και ήταν ηλίου φαεινότερον ότι θα είχε την ίδια κατάληξη με τους περισσότερους.
Έμαθα τυχαία ότι στην κόρη μου και στο φίλο της έκαναν έξωση από το σπίτι. Ποτέ δεν ένιωσα πιο θυμωμένη και φοβισμένη. Ήταν και οι δύο ανίκανοι να μεγαλώσουν το παιδί τους. Είχα μεγαλώσει πέντε παιδιά, τα δύο εκ των οποίων με σοβαρές αναπηρίες και όμως τα κατάφερα. Πόσο δίκαιο ήταν όλο αυτό για ένα παιδί;
Τα συμπεθέρια που λένε, οι γονείς δηλαδή του συντρόφου της κόρης μου δεν ήταν εν ζωή οπότε και να ήθελα βοήθεια από εκεί δεν θα την έπαιρνα.
Πήγαιναν από το ένα σπίτι στο άλλο και εγώ κάθε φορά που ήθελα να δω αν το παιδί είναι καλά έκανα ξαφνικές επισκέψεις τύπου «έκπληξηηη». Όταν ήρθε η εγγονή μου να ζήσει μαζί μου οι γονείς της ζούσαν σε ένα αυτοκίνητο, μέρος στο οποίο δεν μπορούσα να κάνω επίσκεψη όπως καταλαβαίνετε. Με έπαιρναν τηλέφωνο μόνο όποτε με είχαν ανάγκη, για να τους πάω δηλαδή γάλα, πάνες και τα σχετικά.
Πέρασα πολλά για να πάρω το εγγόνι μου αλλά το έκανα και δεν θα μπορούσα να νιώσω περισσότερο ανακουφισμένη.
Είχαμε το παιδί μαζί μας σχεδόν ένα χρόνο όταν με τον άντρα μου αρχίσαμε να σκεφτόμαστε πιο έντονα την κόρη μας. Ήταν καλά; Μπορούσαμε να κάνουμε κάτι για να τη βάλουμε και πάλι στον ίσιο δρόμο; Θέλαμε την κόρη μας πίσω στη ζωή μας και τη ζωή του εγγονιού μας αλλά μπορούσε να είναι; Μπορούσε να ξαναγίνει λειτουργική για τον εαυτό της και για τους άλλους;
Η απάντηση προφανώς και ήταν όχι αλλά και εμείς δεν μπορούσαμε να γίνουμε ξανά γονείς. Θέλαμε να γίνουμε παππούδες. Αυτό ήταν το φυσικό. Έτσι είχε αποφασίσει η φύση.
Τότε σκέφτηκα το εξής: απευθύνθηκα σε ένα δικηγόρο που ασχολούνταν ενεργά με υιοθεσίες και του ζήτησα να κάνουμε μία ανοιχτή υιοθεσία κατά την οποία θα είχα την κηδεμονία του εγγονιού μου. Θα τα είχα καταφέρει αν ο κορονοϊός δεν είχε μπει στις ζωές μας. Το να της βρω καινούργιους γονείς ήταν κάτι που μπορούσα να κάνω και νόμιμα μάλιστα αν και ο δικηγόρος μου ήταν κάπως διστακτικός. Δεν είχε ξαναδεί βλέπετε παππού ή γιαγιά να του ζητούν κάτι τέτοιο. Αφού έκανε την απαραίτητη έρευνα στο τέλος μας είπε ότι ήταν κάτι που μπορούσε να κάνει.
Μας έφερε σε επαφή με τρεις οικογένειες και μας είπε να αποφασίσουμε με ποια θέλαμε να ξεκινήσουμε. Επέλεξα τις δύο από αυτές και μετά από συνάντηση μαζί τους κατέληξα στη μία.
Η πρώτη μου προσπάθεια με την οικογένεια που επιλέξαμε έγινε πριν χτυπήσει ο κορονοϊός. Ο δικηγόρος μου και εγώ συντάξαμε τη συμφωνία που θα ίσχυε μετά την υιοθεσία, με την οποία καθοριζόταν μεταξύ άλλων η θέση της οικογένειάς μου στη ζωή του εγγονιού μου. Ήταν μία απόφαση που πήραμε με πόνο ψυχής αλλά δεν γινόταν αλλιώς.
Το εγγόνι μου είναι ο μικρός μου άγγελος και το πρώτο μου εγγόνι. Ήξερα ότι ο σύζυγός μου και εγώ μπορούσαμε να της δώσουμε μία πολύ καλύτερη ζωή αλλά τι θα γινόταν αν κάποιος άλλος μπορούσε να πετύχει κάτι ακόμα καλύτερο; Δεν θα ήταν καλύτερα τα πράγματα αν είχε δύο υπέροχους γονείς και δύο υπέροχους παππούδες, δηλαδή εμάς στη ζωή της;
Με αυτό που αποφασίσαμε να κάνουμε γλιτώναμε το παιδί από μία δυσλειτουργική ζωή στο πλευρό των γονιών του και εξασφαλίζαμε μία καλή σχέση μαζί του. Όσο δύσκολο και να ήταν για μένα ήξερα ότι του εξασφάλιζα μία πολύ καλύτερη ζωή και ευτυχώς που το παιδί ήταν αρκετά μικρό για να θυμάται μελλοντικά όλα τα τραύματα που είχε υποστεί.
Η οικογένεια που επιλέξαμε ήταν μία οικογένεια που πραγματικά αγάπησα και φάνηκαν και εκείνοι να αγαπούν πολύ το παιδί. Είχαν ήδη ένα παιδί δικό τους όταν αποφάσισαν να υιοθετήσουν την εγγονή μου. Όταν πήγαμε να τους επισκεφτούμε σπίτι τους παρατηρήσαμε ότι είχαν ήδη ετοιμάσει ένα δωμάτιο για εκείνη. Εκείνη που συμπάθησα περισσότερο απ’ όλους και τα πήγαμε πολύ καλά ήταν η μητέρα του συζύγου. Από την πρώτη στιγμή κατάλαβα ότι αυτό που πηγαίναμε να κάνουμε θα λειτουργούσε.
Δυστυχώς η υιοθεσία δεν έγινε γιατί στη μητέρα παρουσιάστηκαν κάποια σοβαρά προβλήματα και αποφάσισε να διακόψει τη διαδικασία. Ο άντρας της ήταν συντετριμμένος, το ίδιο και εμείς. Πάλευα τόσο καιρό να προσφέρω στην εγγονή μου μία καλύτερη ζωή όχι να νιώσει την ίδια απόρριψη ξανά.
Ο δικηγόρος μου εκνευρίστηκε και μία μέρα με πήρε τηλέφωνο μαζί με τον επικεφαλή του γραφείου υιοθεσιών και μου είπε να προσπαθήσω ξανά με την οικογένεια που δεν επέλεξα. Είχαν και εκείνοι στεναχωρηθεί πολύ που δεν τους επέλεξα. Μου είπαν ότι κάτι τέτοιο δεν είχε ξαναγίνει, να υπαναχωρήσει δηλαδή μια οικογένεια τη στιγμή που η διαδικασία είχε δρομολογηθεί, πόσο μάλλον να υπαναχωρήσει η δεύτερη επιλογή ενός ζευγαριού.
Όπως αποδείχθηκε ήμασταν άτυχοι γιατί και η δεύτερη οικογένεια υπαναχώρησε μετά από τρεις μήνες επισκέψεων.
Τι στο καλό συνέβαινε; Μήπως το σύμπαν προσπαθούσε να μου πει κάτι; Μήπως είχε κάτι το εγγόνι μου που εγώ δεν έβλεπα;
Ήμουν έτοιμη να τα παρατήσω. Δεν άντεχα να υποβάλω άλλο το παιδί σε όλη αυτή τη διαδικασία αν και εκείνο το είχε δει σαν παιχνίδι και περνούσε υπέροχα αλλά εγώ όχι. Η καρδιά μου έσπαγε σε χίλια κομμάτια σε κάθε επίσκεψη και κάθε φορά κρατούσα την αναπνοή μου μέχρι να τελειώσει. Φοβόμουν μη δεθεί με κάποια οικογένεια και εκείνη στο τέλος την απορρίψει. Επίσης φοβόμουν ότι στο τέλος δεν θα βρισκόταν καμία οικογένεια και θα μεγάλωνα ένα ακόμη παιδί. Ότι από τα δύο και να συνέβαινε ήταν εξίσου οδυνηρό.
Ο δικηγόρος μου και το γραφείο υιοθεσιών με έπεισαν να κάνω μία τρίτη προσπάθεια αλλά αυτή τη φορά έβαλα τους δικούς μου όρους. Θα είχα το δικό μου κοινωνικό λειτουργό και θα ξεκαθάριζα κάποια πράγματα στην εκάστοτε οικογένεια για να μην έχουμε δυσάρεστες εκπλήξεις. Θα επέλεγα εγώ την οικογένεια και η συμφωνία για μετά την υιοθεσία θα υπογραφόταν πριν γνωριστούμε.
Επέλεξα οικογένεια, υπέγραψαν τη συμφωνία και περάσαμε αρκετό χρόνο για να γνωριστούν καλύτερα με το παιδί. Φαινόταν να ταιριάζουμε. Δεν είχαν άλλα παιδιά σε αντίθεση με τις άλλες οικογένειες και ήταν μεγαλύτεροι σε ηλικία σε σχέση με τους προηγούμενους, άρα πιο κατασταλαγμένοι.
Στη συνέχεια ήρθε ο κορονοϊός και διέλυσε τα πάντα. Οι διαδικασίες πάγωσαν, η πίεση ήταν μεγάλη και το πράγμα δεν προχώρησε.
Επόμενη προσπάθεια δεν υπήρξε. Πλέον ήταν φανερό ότι το παιδί μόνο μαζί μας έπρεπε να είναι. Το να μεγαλώνεις ένα παιδί που δεν είναι δικό σου είναι δύσκολο αλλά είμαι ευτυχισμένη και είναι και εκείνη ευτυχισμένη. Η ζωή μας είναι διαφορετική σε σχέση με αυτό που είχαμε οραματιστεί και έμαθα τόσα πολλά απ’ αυτήν την εμπειρία που δεν μετανιώνω για τίποτα. Αν δεν είχαν γίνει όλα αυτά, τότε δεν θα καταλάβαινα ποτέ τι έπρεπε να κάνω. Προσπάθησα να βρω μία καλύτερη εναλλακτική λύση για το εγγόνι μου μέχρι που στο τέλος ανακάλυψα ότι καλύτερη εναλλακτική ήμασταν εμείς.
Υιοθετήσαμε το εγγόνι μας και επισήμως το Φεβρουάριο του 2021. Έγινα ξανά μαμά και μαζί ξεκινήσαμε από την αρχή. Είναι ένα καταπληκτικό κοριτσάκι που μας έχει πάρει τα μυαλά.
Η κόρη μου και ο φίλος της είναι ακόμα άστεγοι και τα πράγματα προβλέπονται δυσοίωνα. Αυτό είναι το μεγάλο αγκάθι στην καρδιά μου αλλά όταν μπαίνω στο δωμάτιο της εγγονής μου και τη βλέπω να κοιμάται ήρεμη στο ζεστό της κρεβάτι μπορώ να κοιμάμαι και εγώ ήσυχη ξέροντας ότι άξιζε τον κόπο.
Πηγή: yourtango.com – singleparent.gr