Προσπαθώ γρήγορα γρήγορα να υπολογίσω πόσα ψιλά έχω στο πορτοφόλι μου να δω αν με φτάνουν για 2 χάμπουργκερ με πατάτες και 2 αναψυκτικά.

Τσακ τσακ κοιτάω και στο κινητό μήπως παίζουν τίποτα κουπονάκια και γλιτώσω τίποτα. Αλλά δυστυχώς όχι. Τα οικονομικά μου είναι σε κακή κατάσταση και δεν μου περισσεύουν ούτε 5 ευρώ να πάρω κάτι στα παιδιά μου.

«Συγνώμη παιδιά όχι απόψε. Η μαμά δεν έχει λεφτά. Θα πάμε την επόμενη εβδομάδα, εντάξει;».

Μου ραγίζει την καρδιά, που δεν μπορώ να αγοράσω στα παιδιά μου ούτε δυο χαμπουργκεράκια με λίγες πατάτες και δυο αναψυκτικά, αλλά αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα ενός γονέα, που βρίσκεται λίγο πριν από τα όρια της φτώχειας. Συνήθως έχω λεφτά μαζί μου έστω για ένα σακούλι πατατάκια ή κανένα παγωτό, αν και τα αποφεύγουμε. Μαγειρεύω πάντα σπίτι (ευτυχώς η δουλειά μου, μου αφήνει χρόνο), κάτι, που με εξυπηρετεί ώστε να μη χαλάω περισσότερα στα ντελίβερι και τα φαγητά έξω.

Στην άκρη του μυαλού κάθε μονογονέα βρίσκονται τα χρήματα ή η έλλειψή τους. Πρώτη μου προτεραιότητα είναι βέβαια να έχουμε ένα κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι μας, γι’ αυτό και το μεγαλύτερο μέρος του μισθού μου, πάει στο νοίκι. Προσπαθώ να κάνω οικονομία, για να μη μου έρχονται τσιμπημένοι οι λογαριασμοί, τρώμε μετρημένες μερίδες και δεν αγοράζουμε ρούχα συχνά. Στη δουλειά μου μπαίνω αμέσως στο ίντερνετ, για να ενημερωθώ για όλα, γιατί τέτοιες πολυτέλειες στο σπίτι μου δεν έχω, όχι γιατί δεν θέλω, αλλά γιατί δεν μου φτάνουν. Είμαι τυχερή, που έχω δυο εξαιρετικούς γονείς και μου πληρώνουν το λογαριασμό του τηλεφώνου, αλλιώς ούτε τηλέφωνο σπίτι δεν θα είχαμε.

Ο μπαμπάς των παιδιών μου βοηθάει κι αυτός όσο μπορεί, αλλά είναι ελεύθερος επαγγελματίας και οι δουλειές του δεν πάνε και πολύ καλά.

Τα παιδιά μου δεν ξέρουν καν ότι είμαστε φτωχοί. Μπορεί να μην έχουμε λεφτά για πολλά, αλλά τουλάχιστον φροντίζω ώστε να μην τους λείψει τίποτα από τα βασικά και να έχουν μια όσο το δυνατόν πιο φυσιολογική παιδική ηλικία. Το 90% του περιεχομένου της ντουλάπας μου είναι παλαιότερο από αυτό των παιδιών μου. Ο γιος μου τουλάχιστον είναι από τα πιο κομψά παιδιά του νηπιαγωγείου. Προτιμώ να κουρευτώ μόνη μου στο σπίτι, παρά να στερήσω τη χαρά απ’ τα παιδιά μου να πάνε κομμωτήριο μια φορά στο τόσο. Ψωνίζω καμιά φορά ρούχα από τη λαϊκή ή τα καλάθια. Μεγάλωσα κι εγώ φτωχικά και ξέρω πώς είναι να κάνεις θυσίες για τα παιδιά σου. Σίγουρα, είναι βαρύ το συναισθηματικό φορτίο για μένα, αλλά κάνω αυτό, που πρέπει να κάνω, για να επιβιώσουμε.

Είμαι τυχερή, που έχω στο πλάι μου, τους γονείς μου αλλιώς δεν θα μπορούσα να τα καταφέρω. Οι γονείς μου με χαρά μας άφησαν να ζήσουμε για 3 ολόκληρα χρόνια μαζί τους μέχρι να ορθοποδήσω επαγγελματικά. Η μαμά μου βρίσκει πράγματα, που αρέσουν στα παιδιά μου και τους τα στέλνει όλο χαρά. Έχω φίλους, που έρχονται σπίτι μου να κάνουμε παρέα ή μας παίρνουν και μας πάνε στα δικά τους σπίτια για φαγητό και κους κους. Κακομαθαίνουν τα παιδιά μου και τους δίνουν απεριόριστη στοργή και αγάπη.

Τα προηγούμενα Χριστούγεννα ήμουν τόσο χάλια οικονομικά, που δεν μπορούσα ούτε δώρα να πάρω στα παιδιά μου. Οι εκπληκτικοί συνάδελφοί μου (κάποιοι από τους οποίους είναι οι καλύτεροί μου φίλοι) συγκέντρωσαν χρήματα και μου έκαναν δώρο μια δωροεπιταγή, ώστε να μπορέσω να τους πάρω δώρα.

Όσο τα παιδιά μεγαλώνουν, το πράγμα γίνεται όλο και πιο δύσκολο. Εκδηλώνουν ενδιαφέρον για διάφορα πράγματα και εγώ αγχώνομαι μη μου ζητήσουν κανένα ποδόσφαιρο, καμιά κολύμβηση ή κανένα χορό. Είναι τόσο έξυπνα, που στεναχωριέμαι πραγματικά, που τους κόβω τη φόρα και το μέλλον.

Αυτή τη στιγμή δουλεύω από το σπίτι, επειδή το μικρό μου πηγαίνει στον τοπικό δημοτικό παιδικό σταθμό μειωμένου όμως ωραρίου. Ήμασταν τυχεροί, που καταφέραμε έστω αυτό, μιας και ένας ιδιωτικός παιδικός σταθμός μου ζητούσε περίπου όλο μου το μισθό. Εκεί, που είναι τώρα είναι μια χαρά. Περνάει όμορφα με τα άλλα παιδάκια και είμαι πολύ ευχαριστημένη από τη νηπιαγωγό του.

Σίγουρα, είναι καταθλιπτικό να βλέπω τους φίλους μου να πηγαίνουν οικογενειακώς διακοπές ή να μη λογαριάζουν κάθε δεκάρα, που ξοδεύουν. Θα ήθελα πολύ να έχω στο λογαριασμό μου 50 έστω ευρώ περίσσευμα στο τέλος κάθε μήνα.

Ξέρω ότι τα παιδιά δεν νοιάζονται για τα λεφτά. Το μικρό μου είναι μόλις 4 και έχει όσα χρειάζεται χωρίς να ζητάει τίποτα παραπάνω. Έχει τα παιχνίδια του, το σχολείο του, το αδερφάκι του, τη μαμά του και δεν χρειάζεται κάτι άλλο. Μακάρι η κατάστασή μου να μπορούσε να βελτιωθεί, ώστε να μπορούμε να κάνουμε απλά πράγματα, όπως ένα χαμπουργκεράκι με πατατούλες και ένα αναψυκτικό. Ξέρω ότι είναι ευτυχισμένα τώρα, όπως είναι, αλλά εγώ, σαν μάνα, θα ήθελα να μπορώ να τους προσφέρω μια μέρα γεμάτη διασκέδαση στο λούνα παρκ χωρίς να χρειάζεται να αποταμιεύω 10 μήνες.

Είμαι βέβαιη ότι όταν τα παιδιά μου κοιτάξουν πίσω στην παιδική τους ηλικία μια μέρα, δεν θα είναι τα υλικά πράγματα, που θα θυμούνται, αλλά αυτές οι ξεχωριστές στιγμές μαζί. Αυτή είναι η ελπίδα, που με κρατάει ζωντανή.

πηγή : singleparent.gr