Σαν έφηβη υπήρξα πολύ θυμωμένη. Οι γονείς μου ήταν πλούσιοι αλλά ηθικά θα έλεγα «φτωχοί».
Ο πατέρας μου πήρε την επιμέλειά μου, όταν η μάνα μου μπήκε φυλακή, γιατί υπό την επήρεια ναρκωτικών χτύπησε με το αμάξι της και σκότωσε έναν άντρα. Με μεγάλωσε μόνος του με τη βοήθεια της μητριάς μου, την οποία σαν παιδί έβλεπα περισσότερο σαν εχθρό παρά σαν μητέρα. Της φερόμουν απαίσια, της αντιμιλούσα, την έβριζα, την κορόιδευα και την προκαλούσα με κάθε τρόπο ειδικά μετά το θάνατο του πατέρα μου. Από τότε που χήρεψε και έμεινε μόνη της, δεν είχε καμία υποχρέωση να με κρατήσει κοντά της αλλά το έκανε και παρόλο που δεν με συμπαθούσε καθόλου έκανε υπομονή και με μεγάλωσε.
Χρόνια μετά που το μυαλό μου «έπηξε» και μπόρεσα να δω τα πράγματα από άλλη οπτική γωνία παραδέχομαι ότι αν δεν ήταν εκείνη δεν θα ζούσα τώρα. Εκείνη με πίεσε να πάω σε ψυχολόγο, εκείνη πλήρωνε φροντιστήρια και ιδιαίτερα μαθήματα, εκείνη μου μαγείρευε, εκείνη με φρόντιζε. Τελευταία φορά την είδα όταν ήμουν 20 χρονών όταν με κάλεσε να περάσουμε μαζί τα Χριστούγεννα και εγώ αντί να δεχτώ και να πάω, της μίλησα πολύ άσχημα στο τηλέφωνο και της το έκλεισα στα μούτρα.
Σήμερα στα 30 μου μπορώ να πω ότι η ψυχοθεραπεία με βοήθησε πολύ και με έκανε να δω τα λάθη μου. Λυπάμαι και ντρέπομαι πραγματικά για τον τρόπο που της φέρθηκα. Είτε με αγαπούσε είτε όχι ενήργησε σαν γονέας περισσότερο από την πραγματική μου μητέρα. Η ανατροφή μου ήταν δύσκολη υπόθεση και κάτι που δεν ήταν υποχρεωμένη να κάνει αλλά το έκανε και εγώ δεν της είπα ποτέ ούτε ένα ευχαριστώ, αντίθετα την κακομεταχειρίστηκα όσο κανέναν άλλο. Έκανε ό, τι μπορούσε για να με γλιτώσει από τα ναρκωτικά, το αλκοόλ και την κατάθλιψη, τα οποία είχαν παρασύρει τη μητέρα μου και τα κατάφερε.
Δεν ξέρω τι θα έκανα στη θέση της. Πιστεύω ότι δεν θα τα κατάφερνα τόσο καλά όσο εκείνη. Θέλω να την ευχαριστήσω αλλά φοβάμαι. Έχει προχωρήσει στη ζωή της, έχει ξαναπαντρευτεί και έχει και δύο παιδιά. Δεν θέλω να τους ταράξω ούτε όμως και να τη φέρω σε δύσκολη θέση θυμίζοντάς της πράγματα από το παρελθόν που θέλει να ξεχάσει. Φοβάμαι ότι ο πατέρας μου ίσως και να την κακοποιούσε. Την κακοποιούσα όμως και εγώ με το δικό μου τρόπο.
Πέρασε πολλά εξαιτίας μου. Την καταριόμουν σε καθημερινή βάση, έσπαγα ό, τι έβρισκα μπροστά μου και γενικά ήμουν σκέτος εφιάλτης. Ήμουν τόσο θυμωμένη που το μόνο που ήθελα ήταν να βλάπτω τους γύρω μου και μιας και δεν υπήρχε κανείς άλλος εύκαιρος γύρω μου ξέσπαγα σε εκείνη. Δεν το λέω για να δικαιολογηθώ. Το ξέρω ότι φταίω και δεν υπάρχει δικαιολογία για ό, τι έκανα.
Αξίζει τον κόπο να την ψάξω; Έχω πολλά να της πω. Μήπως είναι αργά για συγγνώμη; Κι αν με δει; Μήπως άθελά μου την πληγώσω;
Σοφία
Πηγή: singleparent.gr