Μόλις άνοιξε τα μάτια της, άλλαξε όλη μου η ζωή. Δεν μπορούσε να σταματήσει να με κοιτάζει, ούτε εγώ μπορούσα. Όπως τότε που συνάντησα τον πατέρα της, έτσι και τώρα ένιωσα πεταλούδες στο στομάχι: Αγαπάω αυτό το κοριτσάκι.
Είμαι η μεγαλύτερη από 4 αδέρφια. Άλλαζα πάνες, πριν μάθω καν να φροντίζω τον ίδιο μου τον εαυτό.
Στο σπίτι ήμουν νταντά, φίλη, νονά. Όπου κι αν πήγαινα όμως, έβλεπα τα νεογέννητα με μισό μάτι. Δεν ήμουν από αυτές που τα πλησίαζαν, τα έπαιρναν αγκαλιά ή τους έδιναν πολλή σημασία.
Τότε ξαφνικά, το αγόρι μου απέκτησε μωρό.
Ή να πω καλύτερα, το αγόρι μου και η κοπέλα του απέκτησαν μωρό.
Το αγόρι μου είναι πολυγαμικό. Έχει μακροχρόνια σχέση με την άλλη του κοπέλα και νυν μητέρα του παιδιού του εδώ και μία δεκαετία. Εμείς είμαστε μαζί ένα χρόνο.
Όταν πρωτογνωριστήκαμε, μου ανακοίνωσε, πως θα ξεκινούσε προσπάθειες με την άλλη του κοπέλα να κάνουν μωρό. Εγώ, φρεσκοχωρισμένη και με καρδιά χίλια κομμάτια, ένιωσα χαμένη και απλά του έγνεψα καταφατικά. Μου άρεσε, δεν περίμενα όμως και να κρατήσει το μεταξύ μας. Δεν ένιωθα έτοιμη.
Μετά από περίπου ένα χρόνο, η φίλη του έμεινε έγκυος και εγώ τρελάθηκα. Δεν το περίμενα τόσο γρήγορα. Πίστευα, ότι ήταν μόνο λόγια.
Σε αυτό το σημείο, με την αγάπη του και το πάθος του έχει γίνει ένα κεντρικό κομμάτι της ζωής μου.
Η ιδέα να τον χάσω, με έκανε να θυμηθώ αποσπάσματα από τη Jane Eyre.
Μπορούσα να αισθανθώ την αόρατη κορδέλα, που μας έδενε,. Και η ιδέα αποκοπής αυτής της κορδέλας ήταν τόσο αδιανόητη, όσο ο θάνατος.
Δεν το καταλαβαίνω, αλλά αυτή την αγάπη νιώθω γι’ αυτόν.
Ήξερα ότι το μωρό θα έφερνε αλλαγές. Ήξερα ότι θα μου αφιέρωνε λιγότερο χρόνο πλέον. Ήξερα ότι η νύχτα που περάσαμε μαζί, ίσως ήταν η τελευταία μας. Αλλά, όταν η φίλη του έμεινε έγκυος, ήταν σαν να σταμάτησε ο χρόνος.
Κι αν το μωρό , τον μεταμόρφωνε ξαφνικά από πολυγαμικό σε έναν αφοσιωμένο και μονογαμικό μπαμπά; Κι αν η φίλη του επέμενε, ότι πρέπει να εξοριστώ; Μήπως είχα κάνει τεράστιο λάθος να δώσω την καρδιά μου και την αγάπη μου σε έναν άνθρωπο, που είχε ήδη τόσες πολλές γυναίκες να φροντίσει;
Οι ερωτήσεις αυτές δεν εξαφανίστηκαν, όταν πήγα στο μαιευτήριο να συναντήσω την κόρη του για πρώτη φορά.
Ένας φίλος μου είπε ότι τα μωρά, αμέσως μόλις γεννιούνται, φαίνονται κάπως περίεργα και το δέρμα τους είναι ζαρωμένο σαν ηλικιωμένου ανθρώπου. Και αυτή η μικρή, ήταν κάπως έτσι.
Είχε ίκτερο, ήταν μικροσκοπική και ούρλιαζε κάτω από ένα δυνατό φως, φορώντας ένα ενοχλητικό, χάρτινο κάλυμμα στο κεφάλι της, για να προστατεύονται τα μάτια της. Εκείνη όμως, είχε μαλλιά. Πυκνά, μαύρα μαλλιά και υπέροχα μακριά δάχτυλα. Την κοίταξα και περίμενα να νιώσω γαλήνη, λες και βλέποντας ότι ήταν πραγματική, θα με βοηθούσε να πάρω μια απόφαση.
Αλλά δεν έγινε έτσι. Ήταν απλά ένα μωρό και ήμουν ακόμα σε απόγνωση.
Αφού ο γιατρός τους έδωσε την άδεια, έφεραν το μωρό σπίτι και πίεσα τον εαυτό μου να πάω στο διαμέρισμά τους, φέρνοντας δώρα και δίνοντας ένα χέρι βοηθείας. Δεν ήξερα, αν με ήθελαν ή με χρειάζονταν, αλλά αυτοί οι άνθρωποι μου είπαν ότι ήμουν μέλος της οικογένειάς τους και, αν ήθελα να τους εμπιστευτώ, ήρθε η ώρα να το κάνω.
Μπαίνοντας στο διαμέρισμα και βλέποντας το χάος που φέρνει ένα νεογέννητο, αισθάνθηκα σαν στο σπίτι μου. Δεν ένιωσα παραγκωνισμένη ή ενοχλημένη.
Τους παρακολούθησα να κρατάνε το μωρό και να του μιλάνε και χαμογέλασα. Το κράτησα αγκαλιά 1-2 φορές, αλλά ακόμα αισθανόμουν παράξενα.
Βλέπεις, είμαι 34 και το βιολογικό μου ρολόι χτυπά. Κάθε φορά που τώρα πια έρχομαι σε επαφή με ένα μωρό, νιώθω λες και θέλω να το πάρω και ας με κατηγορήσουν για απαγωγή.
Εν τω μεταξύ, είχα αρχίσει και εγώ εκείνη την εποχή να γίνομαι πολυγαμική.
Την επόμενη φορά, που πήγα στο σπίτι τους, το μωρό άρχισε να κλαίει. Την πήρα αγκαλιά και έφερα το μπιμπερό. Κάθισα στον καναπέ και άρχισα να την ταΐζω. Ενώ έτρωγε, έβγαζε χαρούμενους ήχους ικανοποίησης και έτσι, άρχισα να μιλάω μαζί της.
Σε κάθε λέξη που της απηύθυνα, με κοιτούσε έντονα, ανοίγοντας διάπλατα τα μάτια της.
«Έχεις τόσους πολλούς ανθρώπους, που σε αγαπούν. Έχεις τόσους πολλούς ανθρώπους εδώ, που θα σε κάνουν χαρούμενη ό, τι κι αν γίνει στη ζωή σου»
Μετά ρεύτηκε, πέταξε κι ένα χαμόγελο, έκανε και ένα πριτς, γιατί είναι μωρό και τα μωρά έτσι κάνουν.
Δεν μπορούσε να σταματήσει να με κοιτάζει, ούτε εγώ μπορούσα. Όπως τότε που συνάντησα τον πατέρα της, έτσι και τώρα ένιωσα το στομάχι μου να σφίγγεται. Αγαπάω αυτό το κοριτσάκι και θέλω να είμαι παρούσα στη ζωή της.
Όσες αμφιβολίες, φόβους ή ερωτήσεις είχα, χάθηκαν.
Έχει εμένα, έχω εκείνη, έχει και τους γονείς της, επίσης.
Δεν είμαστε αυτό, που περίμενα.
Όμως τελικά, είμαστε πολλά περισσότερα.
Πηγή: yourtango.com