Ο γιος μου είναι γκέι και τον αποδέχομαι. Μη μου λέτε μπράβο, το αυτονόητο κάνω

Είμαι μαμά δύο υπέροχων αγοριών ηλικίας 17 και 15 ετών. Ο ένας μου γιος είναι ομοφυλόφιλος, ενώ ο άλλος straight. Κανείς ποτέ δεν με έχει συγχαρεί για την αγάπη και την υποστήριξη που προσφέρω στο straight γιο μου, ενώ το πόσα μπράβο και το πόσα συγχαρητήρια έχω ακούσει για την αντίστοιχη αγάπη και υποστήριξη που προσφέρω στον ομοφυλόφιλο γιο μου, δεν λέγεται.

Είχα καταλάβει από πολύ νωρίς ότι ο μεγάλος μου γιος θα γινόταν ομοφυλόφιλος καθώς από πολύ νωρίς εκδήλωσε μια «στερεότυπη» ομοφυλοφιλική συμπεριφορά (έπαιζε με κούκλες, φορούσε τα φορέματά μου, αγαπούσε στα παιδικά που έβλεπε περισσότερο τις ηρωίδες παρά τους ήρωες και γενικά πάντα ακόμα και στο σχολείο προτιμούσε την παρέα των κοριτσιών).

Όταν μεγάλωσε και ανακάλυψε τη σεξουαλική του ταυτότητα, μου το εξομολογήθηκε, όχι ότι μου έκανε εντύπωση ή ότι δεν το γνώριζα ήδη.

Όλοι εμείς οι γονείς αγαπάμε και υποστηρίζουμε τα παιδιά μας όποια επιλογή και αν κάνουν, πόσοι όμως από εμάς μαζεύουν σωρηδόν συγχαρητήρια, ακόμα και αγκαλιές και φιλιά για την υποστήριξη που προσφέρουμε σε ένα από αυτά και μάλιστα ομοφυλόφιλο; Ήταν μία αντίδραση που δεν περίμενα. Οι άνθρωποι συνήθως κρίνουν αρνητικά οτιδήποτε παρεκκλίνει από τους κανόνες της κοινωνίας, οπότε περίμενα και εγώ την ανάλογη αντίδραση.

Ωστόσο η ερώτηση παραμένει: Γιατί να με συγχαίρουν και να με επαινούν για την αγάπη που δείχνω στον ομοφυλόφιλο γιο μου; Αλλάζει κάτι για μένα; Παύει να είναι παιδί μου; Τα συχαρίκια και οι έπαινοι αφορούν το θάρρος μου, να βγω ανοιχτά και να μιλήσω, να τολμήσω την αλλαγή και να πάω κόντρα στις διακρίσεις που υπομένουν όλα αυτά τα παιδιά καθημερινά.

Την τελευταία δεκαετία έχω ακούσει δασκάλους, συναδέλφους, γνωστούς και αγνώστους να μας λένε:

«Θέλω να σου πω πόσο σε θαυμάζω για την υποστήριξη που προσφέρεις στο παιδί σου. Πρέπει να είναι πολύ δύσκολο για σένα (!). Μπράβο σε σένα και μπράβο και στο μικρό σου γιο για την υπέροχη δουλειά που κάνετε».

«Ο γιος σου είναι τόσο τυχερός που έχει μία μαμά σαν εσένα. Είσαι καταπληκτική. Συνέχισε έτσι».

«Είστε όλοι σας αξιολάτρευτοι. Εσείς, παιδιά, πόσο τυχερά είστε που έχετε μία τέτοια μαμά, το ξέρετε;».

«Δεν μπορώ να φανταστώ πόσο δύσκολο πρέπει να είναι για σένα. Είσαι μία σπουδαία μαμά. Είναι πολύ τυχερό το παιδί σου. Το ξέρεις πως δεν διαλέγουμε εμείς τα παιδιά μας, έτσι;».

Ειδικά το τελευταίο με «σκότωσε». Σαν να μου έλεγε ότι με λυπάται για το κακό που με βρήκε και μπράβο μου που το αντιμετωπίζω με τέτοιο σθένος και κουράγιο.

Τα σχόλια αυτά συνήθως συνοδεύονται από μία αγκαλιά, ένα απαλό χτύπημα στην πλάτη και ένα χαμόγελο. Με συγχαίρουν και το βλέπεις ότι το νιώθουν. Το κάνουν και χαίρονται που το κάνουν. Αυτό είναι το πρόβλημα. Νιώθω σαν να με κοροϊδεύουν μέσα στη μούρη επειδή κάνω το αυτονόητο: Αγαπάω τα παιδιά μου όπως και αν είναι.

Στα αυτιά μου όλα αυτά τα σχόλια έχουν το ίδιο άκουσμα: «Μπράβο σου που δεν απέρριψες το ομοφυλόφιλο παιδί σου».

Αν θέλετε να με συγχαίρετε για κάτι τόσο αυτονόητο όπως είναι η άνευ όρων αγάπη για τα παιδιά μου τι να σας πω; Συνεχίστε να με επαινείτε. Το γεγονός ότι αποδέχτηκα την ομοφυλοφιλία του γιου μου δεν με κάνει εκπληκτική μαμά. Με κάνει γονέα.

Δεν αξίζω κανένα μετάλλιο. Κάνω αυτό που πρέπει να κάνει ο καθένας: Να υποστηρίζει τα παιδιά του όποιες επιλογές και αν κάνουν στη ζωή τους βάζοντας ένα τέλος στην ομοφοβία που επικρατεί στην κοινωνία μας.

Όσο και να μου αρέσει η υποστήριξη των γύρω μου, δεν θα σας κρύψω ότι τα σχόλια αυτά κατά βάθος με ενοχλούν, γιατί πλασάρουν το ρατσισμό και την ομοφοβία ως κάτι το φυσιολογικό. Μου φαίνεται πως έχουμε ξεχάσει τι είναι φυσιολογικό και τι όχι. Φυσιολογικό είναι να αγαπάς το παιδί σου επειδή είναι παιδί σου και όχι γιατί επέλεξε να βάλει στο κρεβάτι του έναν άντρα και όχι μία κοπέλα.

Τα σχόλια αυτά περνούν το μήνυμα στο γιο μου και σε άλλα ομοφυλόφιλα παιδιά ότι δεν αξίζουν να αγαπηθούν. Προσωπικά ποτέ δεν θα πλησίαζα κανέναν να του πω πόσο σπουδαίος γονιός είναι μόνο και μόνο επειδή αγαπάει το παιδί του που είναι ομοφυλόφιλο, άρρωστο, ανάπηρο ή οτιδήποτε άλλο.

Δεν μου αρέσει να κάνουν το γιο μου να αισθάνεται ότι οι γονείς του ή τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς του δεν πρέπει να τον αγαπούν ή ότι πρέπει να ζητήσει συγχώρεση για το μεγάλο αυτό αμάρτημα. Δεν θέλω να τον κάνουν να νιώσει ότι είναι ένα λάθος της φύσης.

Ο ρατσισμός, ο σεξισμός, η ομοφοβία και η άρνηση πρέπει να σταματήσουν να είναι ο κανόνας και να γίνουν η εξαίρεση. Πρέπει η ανθρωπότητα να ξυπνήσει και να καταλάβει ότι τα λόγια είναι αρκετά για να βλάψουν ή να επουλώσουν τις πληγές κάποιου. Μπορούν να μας δώσουν δύναμη, αλλά και να μας την πάρουν.

Επομένως σας παρακαλώ, σταματήστε να συγχαίρετε εμένα ή οποιονδήποτε άλλο γονέα για την αποδοχή, την αγάπη και την υποστήριξη προς τα ομοφυλόφιλα παιδιά μας, τους φίλους μας, τα αδέρφια μας. Κάνουμε απλά το αυτονόητο. Αν πρέπει να πούμε συγχαρητήρια σε κάποιον, πρέπει να το πούμε στα ίδια τα παιδιά. Ανήκουν σε μία μεγάλη, περιθωριοποιημένη ομάδα που ζει μέσα στο φόβο και την απόρριψη.

πηγή : singleparent.gr