«Ο Άγιος περιμένει ως και 40 χρόνια το τάμα του» η παραπάνω ρήση φαίνεται να προέκυψε στην Παράδοσή μας από καθαρά ευλαβικά κίνητρα. Ας δούμε ένα απλό παράδειγμα…
Αν κάποιος το 1870 έκανε τάμα να πάει να προσκυνήσει στην χάρη ενός Αγίου, αλλά επρόκειτο για πολύ μακρινό προσκύνημα… ήταν πραγματικά πολύ δύσκολο – και οικονομικά αλλά και πρακτικά – να το εκπληρώσει. (τώρα με τα μέσα μεταφοράς που υπάρχουν, οι μετακινήσεις σε μακρινούς προορισμούς είναι απλές και γρήγορες, αλλά τότε φάνταζε πολύ δύσκολο πράγμα Πχ άντε να πήγαινε κανείς από ένα πολύ μακρινό μέρος, στα Ιεροσόλυμα… )
Για να υπάρχει, λοιπόν, άφθονος χρόνος για την δυνατότητα εκπλήρωσης ενός τέτοιου τάματος και για να μην απελπίζεται ο κόσμος, που επάνω στην ανάγκη του έταζε δύσκολα πράγματα, υπήρξε αυτή η προφορική (ανθρώπινη) παράδοση, που όμως δεν έβλαπτε πουθενά.
Αυτή η παράδοση βέβαια μετά επεκτάθηκε και παρέμεινε έτσι και για απλά τάματα, με ό,τι αρνητικό μπορεί να συνεπάγεται αυτό.
Τώρα πια δυστυχώς, έχουν όλα υποβιβασθεί και έχουν χάσει το πραγματικό τους νόημα. Έτσι έχει γίνει και με το τάμα. Πρέπει να έχουμε κατά νου ότι όταν προσφέρουμε υλικά, τα προσφέρουμε έχοντας καθαρή καρδιά και πνευματικότητα. Όταν προσφέρουμε «κόπο», τον προσφέρουμε με επίγνωση της αμαρτωλότητας μας.
Σε κάθε περίπτωση η προσφορά μας πρέπει γίνεται με πνεύμα ταπείνωσης, ευχαριστίας και ευγνωμοσύνης προς τον Θεό (και για τα καλά και για τα «ανάποδα»).
Ο Άγιος «δεν παρεξηγεί», ούτε «θυμώνει». Αλλά περιμένει και μεσιτεύει για μας σε κάθε περίπτωση. Έτσι μια ωραία ερμηνεία των 40 χρόνων, μπορεί να είναι αυτή:
Ότι ο Άγιος (στον οποίο τάξαμε κάτι), περιμένει μέχρι και σαράντα χρόνια (δηλαδή μια ζωή ουσιαστικά), την επιστροφή μας και την μετάνοια μας, περιμένει την ουσιαστική μας προσπάθεια και αγωνιστική μας διάθεση, να πολεμήσουμε πάθη, αδυναμίες, να ενισχυθούμε στην πίστη μας, αναγνωρίζοντας πρωτίστως ότι τα πάντα, γίνονται, «Χάριτι και φιλανθρωπία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ω η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων».