H οικογένεια μιας 68χρονης γυναίκας που πάλευε χρόνια με τη σκλήρυνση κατά πλάκας μοιράζονται την ιστορία της σε μια προσπάθεια να παλέψουν για το δικαίωμα της ευθανασίας. Η Flora Lormier είχε διαγνωστεί με σκλήρυνση κατά πλάκας όταν ήταν 20 ετών, αλλά η κατάστασή της χειροτέρεψε τα τελευταία δύο χρόνια.
Άπειρες φορές είχε ικετεύσει τον άντρα και την κόρη της να τη βοηθήσουν να πεθάνει. Είχε παραλύσει από τη μέση και κάτω και το υπόλοιπο σώμα της υπέφερε από τους πόνους. Ο άντρας της, Tom, και η κόρη της, Tracey Taylor, μοιράστηκαν με τον κόσμο τις φωτογραφίες της γυναίκας όσο ήταν στο τελικό στάδιο της ασθένειας.
Πιο ευάλωτη από ποτέ, είχε απομείνει από εκείνη την όμορφη γυναίκα μόνο μια μάζα από δέρμα και κόκαλα πλέον. Το μαρτύριο έλαβε τέλος για αυτήν το Δεκέμβρη.
Η Taylor, από την πόλη Glenrothes, της Σκωτίας, δηλώνει “Η μητέρα μου υπέφερε. Ήταν ένα βασανιστήριο. Ήμασταν όλοι γύρω της όταν πέθανε αλλά δεν έφυγε ειρηνικά. Αυτές τις φωτογραφίες πρέπει να τις δει ο κόσμος για να καταλάβει για ποιο λόγο παλεύουμε για το δικαίωμα όλων στην ευθανασία.”
“Δεν υπήρχε τίποτα που μπορούσαμε να κάνουμε για να την ελευθερώσουμε από τον πόνο. Της δίναμε υπνωτικά και μορφίνη για να βοηθήσουμε αλλά δεν έκανε τίποτα. Ήταν σαν αιχμάλωτη σε στρατόπεδο συγκέντρωσης πολέμου. Γιατί να πρέπει ένας άνθρωπος να υποφέρει τόσο; Το κράτος πρέπει να αναγνωρίσει στον κόσμο το δικαίωμά του στην απόφαση να δώσει τέλος στη ζωή του.”
Ο κύριος Lormier είναι τυφλός και πέρασε τα τελευταία δύο χρόνια στο πλευρό της γυναίκας του.
Όταν πέθανε το Δεκέμβρη, σε τίποτα δεν θύμιζε εκείνη την δυνατή γυναίκα που είχε αγαπήσει ο επί 51 χρόνια σύζυγός της, Tom.
Η κόρη της, Tracey Taylor, λέει: “Ο κόσμος πρέπει να καταλάβει για ποιο λόγο έχουμε δικαίωμα στην επιλογή μας να δώσουμε τέλος στη ζωή μας.”
Σήμερα, η ευθανασία ορίζεται σαν τερματισμός της ζωής κάποιου, υποβοηθούμενη αυτοκτονία και είναι απαγορευμένη από το Βρετανικό Δίκαιο.
Ο σύζυγός της αποδημήσασας ήταν μαζί της 51 υπέροχα χρόνια και είχε 3 παιδιά μαζί της. Το να την βλέπει να χειροτερεύει έτσι μέρα με τη μέρα ήταν τραγικό. Η σκλήρυνση κατά πλάκας επηρεάζει την εγκεφαλική λειτουργία, τη σπονδυλική στήλη και έχει συμπτώματα εξαιρετικά βαριά και επώδυνα.
Δεν υπάρχει θεραπεία για την κατάσταση και ο μέσος όρος ζωής για τους ασθενείς είναι 10 χρόνια λιγότερα από το προσδόκιμο.
Ο σύζυγός της δηλώνει “Δεν ήθελε να γίνεται βάρος. Ήταν η αγαπημένη ασθενής των νοσοκόμων και των γιατρών γιατί δεν παραπονιόταν ποτέ για τίποτα. Όποτε είχε κάποια κρίση πάντα ήθελε να απολογείται και να ζητάει συγγνώμη. Στο τέλος η κατάστασή της ήταν όντως εκφυλιστική. Ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι και έλεγε, δεν θέλω να είμαι πια εδώ, ή, δεν θέλω να δω άλλο αύριο. Πάλευε για να μιλήσει, αλλά καταλαβαίναμε ό,τι έλεγε.”
Σχετικά με την ευθανασία υπάρχουν δύο τρόποι, η ενεργητική και η παθητική ευθανασία. Η ενεργητική, στην οποία κάποιος παρεμβαίνει εκ προθέσεως, είναι νόμιμη μόνο στο Λουξεμβούργο, την Ολλανδία και το Βέλγιο. Υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις, σε αυτές τις χώρες, ο ασθενής μπορεί να λάβει βοήθεια ώστε να πεθάνει, εφόσον πληρεί τις προϋποθέσεις. Μπορεί κανείς να ζητήσει να βάλει τέλος στη ζωή του, αν έχει κριθεί νοητικά διαυγής και βιώνει εμφανώς έντονους πόνους. Στις περισσότερες περιπτώσεις, χορηγούνται ειδικά χαλαρωτικά και υπερβολικές δόσεις φαρμάκων στους ασθενείς με αποτέλεσμα να οδηγηθούν στο θάνατο. Στην παθητική ευθανασία, οι γιατροί απλά σταματούν να χορηγούν φάρμακα στον ασθενή. Η παθητική ευθανασία είναι νόμιμη στην Ελβετία, το Μεξικό και 5 πολιτείες των ΗΠΑ.
πηγή : diaforetiko