Πρέπει να κρίνουμε τους άλλους με βάση την εμφάνιση τους χωρίς να προσπαθήσουμε πρώτα τους γνωρίσουμε και χωρίς να μάθουμε γιατί ενεργούν με τον τρόπο που ενεργούν;

Διαβάστε την ιστορία:

«Πριν από λίγο καιρό έπιασα δουλειά ως φύλακας στη βίλα ενός πλούσιου άντρα. Καθήκον μου ήταν να προστατεύω την είσοδο και να του ανοίγω την πύλη για να περνάει με το αυτοκίνητο του.

 

Κάθε φορά που τον έβλεπα τον χαιρετούσα αλλά ποτέ μα ποτέ δεν μου ανταπέδωσε τον χαιρετισμό. Έκανε λες και δεν υπήρχα.

Τα χρήματα που έπαιρνα δεν ήταν πολλά. Από αυτά τα περισσότερα έφευγαν στους γιατρούς και στις θεραπείες της γυναίκας μου. Ένα χρόνο πριν, μάθαμε ότι έχει καρκίνο.

Ένα μεσημέρι με είδε να ανοίγω τις σακούλες σκουπιδιών έξω από τη βίλα και να ψάχνω για καλά τρόφιμα που θα μπορούσα να πάρω σπίτι μου. Αν και με κοίταξε, ήταν λες και κοίταζε μέσα από μένα. Λες και ήμουν αόρατος. Ως συνήθως..

Την επόμενη μέρα βρήκα μια χάρτινη σακούλα στο ίδιο μέρος. Μέσα είχε μακαρόνια, ψωμί, κονσέρβες και τυριά. Ήταν λες και κάποιος τα αγόρασε και τα πέταξε κατευθείαν.

Δεν μπήκα στον κόπο καν να σκεφτώ ποιος γείτονας θα μπορούσε να κάνει ένα τόσο μεγάλο έγκλημα. Τα πήρα χαρούμενος και τα πήγα σπίτι μου.

Από εκείνη τη μέρα έβρισκα και άλλες χάρτινες σακούλες στο ίδιο μέρος. Άλλες φορές είχαν μέσα λαχανικά, άλλες μακαρόνια, άλλες κρέας. Είχε γίνει η καθημερινή μου ρουτίνα. Επιτέλους, έστω και έτσι, μπορούσα να προσφέρω κάτι καλύτερο στα παιδιά και στη γυναίκα μου.

Που και που αναρωτιόμουν για την ταυτότητα του άντρα που πέταγε κάθε μέρα τόσα καλά πράγματα, αλλά σταματούσα να το σκέφτομαι πολύ γρήγορα. Μόλις έβρισκα την επόμενη σακούλα.

Ώσπου μια μέρα όταν πήγα το πρωί στη δουλειά, μου είπαν ότι το αφεντικό μου έχει πεθάνει.

Σακούλα δεν βρήκα εκείνη τη μέρα και πίστεψα ότι θα την μάζεψε ένας από τους τόσους επισκέπτες που ήρθαν για να συλλυπηθούν την οικογένεια.

Αλλά σακούλα δεν βρήκα ούτε την δεύτερη, ούτε την τρίτη, ούτε και την τέταρτη μέρα.

Οι εβδομάδες περνούσαν και όσο περνούσαν, τόσο πιο δύσκολο ήταν για μένα να έχω πάντα φαγητό στο τραπέζι της οικογένειας μου. Έτσι αποφάσισα να ζητήσω αύξηση από τη γυναίκα του αφεντικού μου.

Η πρώτη της ερώτηση ήταν γιατί δεν παραπονέθηκα τόσο καιρό στον άντρα της για τα χρήματα. Τι να της πω; Ότι πριν έβρισκα κάθε μέρα μια σακούλα γεμάτη τρόφιμα έξω από το σπίτι της και τώρα όχι;

Ήταν όμως επίμονη και με ανάγκασε να της τα πω όλα.

Με ρώτησε πότε σταμάτησα να βρίσκω σακούλες και της είπα από τη μέρα που πέθανε ο άντρας της.

Και τότε το συνειδητοποίησα. Γιατί δεν το είχα σκεφτεί ποτέ αυτό πριν; Ίσως γιατί δεν μπορούσα να φανταστώ ότι ένας άνθρωπος που δεν έχει τη στοιχειώδη ευγένεια να πει μια καλημέρα, θα μπορούσε να κάνει μια τόσο καλή πράξη.

Η σύζυγός του άρχισε να κλαίει. Της είπα ότι την ευχαριστώ πολύ για όλα και ότι δεν θέλω πια αύξηση. Της είπα ότι θα συνεχίσω να εργάζομαι με τα ίδια χρήματα που έπαιρνα και πριν.

Τότε μου είπε ότι ήταν πολύ συγκινημένη γιατί βρήκε επιτέλους το έβδομο πρόσωπο που ο σύζυγος της έδινε κάθε μέρα σακούλες με τρόφιμα. Ήξερε τους υπόλοιπους έξι αλλά δεν μπορούσε να φανταστεί ποιος ήταν ο έβδομος.

Από εκείνη την ημέρα άρχισα και πάλι να παίρνω κάθε μέρα μια σακούλα. Αυτή τη φορά όμως δεν την έβρισκα έξω, αλλά την έφερνε ο γιος της στο σπίτι μου και μου την έδινε στα χέρια μου.

Αλλά κάθε φορά που τον ευχαριστούσα, ποτέ δεν μου απαντούσε! Ακριβώς όπως και ο πατέρας του!

Μια μέρα, του είπα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ με μια πολύ δυνατή φωνή! Εκείνος γύρισε, με κοίταξε και μου είπε παρακαλώ. Με ρώτησε αν του μίλησα ξανά γιατί έχει προβλήματα ακοής. Σαν τον πατέρα του.

Μακάρι να ζούσε και να τον είχα μπροστά μου για να του ζητήσω συγνώμη. Τόσο καιρό τον κατηγορούσα χωρίς να ξέρω την πραγματική ιστορία πίσω από τις πράξεις του. Αν με βλέπει από εκεί που είναι, ας με συγχωρέσει.»

Πόσες φορές δεν έχουμε κάνει όλοι το ίδιο λάθος; Πόσες φορές δεν κρίνουμε ανθρώπους χωρίς να γνωρίζουμε την αληθινή ιστορία πίσω από την συμπεριφορά τους;

Ας είμαστε ευγενικοί, ταπεινοί και ανεκτικοί με τους άλλους. Ειδικά με αυτούς που δεν γνωρίζουμε τι μάχες δίνουν στη ζωή τους.

πηγή : dinfo