Η 26χρονη Στέλλα που ο καρκίνος τα βρήκε «σκούρα» μαζί της. Πήρε τον έλεγχο, πάλεψε και νίκησε

Στα πιο παραγωγικά της χρόνια, εκεί που τα όνειρα της άρχισαν να γίνονται πραγματικότητα ο γιατρός της ανακοίνωσε ότι νόσησε με… καρκίνο. Αυτό που δεν ήξερε ήταν ότι απέναντι του είχε μια κοπέλα που γι’ αυτήν ο καρκίνος δεν ήταν ανίατη ασθένεια! Δε φοβήθηκε, παρά μόνο αγχώθηκε για το πώς θα το έλεγε στους γονείς της. Με περίσσιο θάρρος και θράσος απλά έκανε στον γιατρό τρεις ερωτήσεις. «Θα μπορέσω να πάω δουλειά τη Δευτέρα; Πότε θα πέσουν τα μαλλιά μου; Θα μπορώ να πίνω καφέ και να τρώω σοκολάτα;». Και εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο καρκίνος απέκτησε έναν δύσκολο αντίπαλο.

Η Στέλλα Δημητρίου γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Bristol της Αγγλίας από Κύπριους γονείς. Από πολύ μικρή ηλικία επιθυμούσε να επιστρέψει στην γενέτειρα των γονιών της. Έτσι λοιπόν στα 26 της χρόνια αποχαιρέτισε τους γονείς και τα πέντε αδέρφια της και ήρθε στην Κύπρο. Σταθμός της το χωριό Ξυλοφάγου, ώστε να βρίσκεται κοντά σε συγγενικά της πρόσωπα.

Σεπτέμβριος 2016…

Τέλος καλοκαιριού και ο βήχας κάνει την εμφάνιση του. Αρχικά η Στέλλα δεν του δίνει σημασία. Ο καιρός περνάει και ο βήχας γίνεται ακόμη πιο επίμονος. Η νεαρή επισκέπτεται τον γιατρό. «Είχα βήχα για 3 – 4 μήνες. Όταν πήγα στον γιατρό μου είπε ότι είχα βρογχίτιδα και με συμβούλεψε να πάρω αντιβίωση για κάποιο χρονικό διάστημα», μας ανέφερε η Στέλλα.

Ακολούθησε τις οδηγίες του γιατρού αλλά ο βήχας επιδεινώθηκε. Παρόλα αυτά δεν ανησύχησε, περίμενε να ‘ρθουν τα Χριστούγεννα κι όταν θα μετέβαινε στην Αγγλία, θα έπαιρνε μία δεύτερη ιατρική γνώμη.

Η υγεία της χειροτέρεψε, δυσκολευόταν να ανασάνει αλλά για ακόμη μία φορά η ιατρική διάγνωση ήταν καθησυχαστική. «Όταν επισκέφθηκα τον γιατρό στην Αγγλία, του είχα πει ότι είχα ο βήχας με βασάνιζε εδώ και καιρό και τότε μου εξήγησε ότι αφού δε συνοδεύεται από πυρετό, δεν έπρεπε να ανησυχώ».

Οι γιορτές πέρασαν, το 2017 έφθασε και η Στέλλα γύρισε στην Κύπρο. Η κούραση την είχε καταβάλλει, δυσκολευόταν να αναπνεύσει, ήθελε συνεχώς να κοιμάται ενώ τα βράδια την έλουζε ο ιδρώτας.

Η Στέλλα μαζί με τα πέντε αδέρφια της

Η διάγνωση και η ανεξήγητη ηρεμία

Η καθημερινότητα της είχε αλλάξει. Οι συνάδελφοι της την παροτρύνουν να επισκεφθεί το νοσοκομείο. Για πολλές ώρες υποβάλλεται σε ιατρικές εξετάσεις. Στο πλευρό της δύο φίλοι της. Τρεις ώρες αργότερα απέναντι της είχε τον γιατρό. «Έχεις καρκίνο πίσω από τον πνεύμονα», μία διάγνωση που θα ήταν λογικό -έστω στιγμιαία- να την τσάκιζε. Κάτι όμως που δεν έγινε.

«Μου είπε ότι έπρεπε να παραμείνω στο νοσοκομείο για νοσηλεία γιατί ο καρκίνος βρισκόταν σε σημείο που επηρέαζε κατά κάποιον την καρδία μου», ανέφερε η 30χρονη σήμερα Στέλλα. Για πολλούς ανεξήγητη η ηρεμία, με την οποία το αντιμετώπισε, «ήξερα ότι απλά έπρεπε να το περάσω. Με άγχωνε μόνο ένα πράγμα. Πώς θα το έλεγα στους γονείς μου».

Το σκέφτηκε πολύ, όπως μας εξομολογήθηκε. Έφερε στο μυαλό της την εικόνα των γονιών της. Ποιος θα ήταν αυτός που θα το αντιμετώπιζε με μεγαλύτερη ψυχραιμία;

Η απάντηση έδειξε το πρόσωπο του μπαμπά της. Ωστόσο κανένας γονιός δεν είναι έτοιμος για αυτό. Σήκωσε το τηλέφωνο και του ανακοίνωσε τα πράγματα ως είχαν. «Η αντίδραση του δεν ήταν αυτό που περίμενα. Δε με πίστευε. Μου έλεγε συνεχώς όχι, όχι, μη λες ανοησίες. Του έλεγα μπαμπά άκουσε με και πίστεψε το». Δύο με τρεις ώρες αργότερα το τηλέφωνο της χτύπησε, στην άλλη άκρη ήταν οι γονείς της. Πλέον ήταν πιο έτοιμοι να ακούσουν. «Έκλαψαν και οι δύο. Προσπάθησα να τους ηρεμήσω και τους είπα ότι όλα θα πάνε καλά».

Μία εβδομάδα αργότερα, η Στέλλα έχοντας στο πλευρό της τη ξαδέρφη της Λάουρα, βρίσκονταν και πάλι απέναντι από τον γιατρό. «Με ενημέρωσε ο γιατρός μου ότι διαγνώστηκα με Non Hodgkin Lymphoma». Είχε ξανά ακούσει για τον «Hodgkin Lymphoma», έναν άλλο είδος καρκίνου που είχε νοσήσει και η μητέρα της σε ηλικία 15 χρόνων.

Ο καρκίνος παίρνει τον έλεγχο αλλά… βρήκαν τις δικές τους διεξόδους

Πέντε ημέρες μετά ξεκίνησε χημειοθεραπεία. Στο πλευρό της ο πατέρας της και ο αδερφός της. Η μαμά της είχε αρρωστήσει και οι γιατροί της είχαν απαγορεύσει να βρίσκεται δίπλα στη Στέλλα για λίγο καιρό. Με την πρώτη ευκαιρία ήρθε κι αυτή και τα υπόλοιπα αδέρφια της. Ποτέ δεν έμεινε μόνη. Πολέμησαν μαζί της.

Έξι χημειοθεραπείες και για ένα μήνα ραδιοθεραπεία. Κύριος σύμμαχος της νεαρής η καλή της ψυχολογία. «Δεν είναι εύκολα τα πράγματα. Παλεύεις πολύ. Πας το πρωί και λες ‘είμαι δυνατή’ και όταν σου χορηγούν τα φάρμακα η ψυχολογία αλλάζει. Θες να κοιμάσαι, να έχεις την ησυχία σου. Εκεί είναι που πρέπει να κρατηθείς. Τα βράδια γίνονται είναι όντως πιο ‘σκοτεινά’. Ο καρκίνος παίρνει τον έλεγχο».

Για τέσσερις μήνες έπρεπε να μείνει κλεισμένη στο σπίτι. Όταν έβγαινε ήταν πολύ προσεκτική γιατί το ανοσοποιητικό της σύστημα ήταν πολύ αδύναμο.

«Ο οργανισμός μου δεχόταν τόσα φάρμακα και εγώ έπρεπε να κάνω κάτι. Έτσι μαζί με τη μαμά μου το ψάξαμε. Βρήκαμε υγιεινές τροφές που με βοήθησαν. Έπινα νερό καρύδας πριν και μετά από τις χημειοθεραπείες και είδα διαφορά. Στη διατροφή μου ένταξα το τζίτζερ το οποίο με βοηθούσε στο να μην κάνω εμετούς», η Στέλλα είναι πεπεισμένη ότι όλα αυτά βοήθησαν να γίνει το θαύμα.

Το μακρύ μαλλί και η αντιμετώπιση του μεγαλύτερου της εφιάλτης

Το μακρύ μαλλί για πολλές γυναίκες είναι ένδειξη θηλυκότητας. Το ίδιο και για τη Στέλλα η οποία τρόμαζε ότι ο καρκίνος θα υποβάθμιζε τη γυναικεία της όψη. Γι’ αυτό άλλωστε στις τρεις ερωτήσεις που έκανε αρχικά στον γιατρό ήταν και το πότε θα πέσουν τα μαλλιά της.

«Έγιναν όπως μου το είπαν. Τρεις εβδομάδες μετά την πρώτη χημειοθεραπεία ξύπνησα και βρήκα μαλλιά στο μαξιλάρι μου, χτενιζόμουν και έφευγαν τούφες. Και πάλι πίστεψα ότι θα έμενε εκεί. Ότι ίσως σε εμένα δε θα πέσουν όλα. Μέρα με τη μέρα όμως έπεφταν όλο και περισσότερο. Τότε πήρα την απόφαση να τα κόψω μόνη για να το αποφύγω όλο αυτό που ήταν ψυχοφθόρο. Τα έκοψα μέχρι τον ώμο μου. Αλλά και πάλι. Είναι δύσκολο για έναν άντρα να χάσει τα μαλλιά του, για μία γυναίκα είναι ακόμη χειρότερο. Για τη γυναίκα είναι η θηλυκότητα της. Τότε πήρα την απόφαση να τα ξυρίσω.

»Θυμάμαι εκείνη την ημέρα. Ήμουν στο σπίτι με τους γονείς μου και τη θεία μου. Με παρακολουθούσαν όταν ξύριζα το κεφάλι μου. Η θεία μου έβγαλε και βίντεο. Οι χημειοθεραπείες και γενικά ο καρκίνος ελέγχει όλο σου το σώμα. Δυσκολευόμουν ακόμη και να σταθώ στο μπάνιο. Τη στιγμή που ξύριζα το κεφάλι ένιωσα ότι έπαιρνα και πάλι τον έλεγχο».

Βίντεο με τη στιγμή που η Στέλλα ξυρίζει τα μαλλιά της

Ο αγώνας έφερνε αποτελέσματα…

Στην τέταρτη χημειοθεραπεία έκανε την πρώτη εξέταση. Τα αποτελέσματα ευχάριστα, ένας όγκος με μέγεθος μεγαλύτερο από δύο παλάμες χεριών είχε συρρικνωθεί. Έκανε ακόμη δύο χημειοθεραπείες και ο όγκος έγινε μόλις 4cm. Ούτε οι ίδιοι οι γιατροί δεν το περίμεναν.

Τον Ιούλιο ξεκίνησε τις ραδιοθεραπείες. Τελείωσε τον Αύγουστο και έπρεπε να περιμένει τρεις μήνες για να μάθει αν είχε «ξεφορτωθεί» τον καρκίνο. Τον Νοέμβριο θα έπρεπε να μεταβεί στην Αθήνα για να κάνει εξέταση σε εξειδικευμένο μηχάνημα το οποίο δεν υπάρχει στην Κύπρο.

«Μία εβδομάδα πριν τον προγραμματισμένο ραντεβού με ενημέρωσαν ότι δε μπορούσε να μου καλύψει το κράτος την εξέταση γιατί δεν είχα κυπριακή ταυτότητα. Εκεί πανικοβλήθηκα, τελικά επισκέφθηκα κλινική στην Αγγλία λόγω κόστους».

«Αν το μυαλό σου λέει ότι δε μπορείς τότε το σώμα σου το ακούει και δεν παλεύει»

Τα αποτελέσματα έφθασαν στον γιατρό της στην Κύπρο. Η Στέλλα απουσίαζε αλλά ήξερε ότι δε μπορούσε να την αφήσει να περιμένει. Ενημέρωσε την θεία της και αυτή τηλεφώνησε στην Στέλλα. «Όταν μου το ανακοίνωσε έκλαψα. Ήταν η δεύτερη φορά που έκλαιγα σε όλη αυτή τη διαδικασία. Η άλλη ήταν όταν άρχισα να χάνω τα μαλλιά μου».

Σε καμία περίπτωση δε σκέφτηκε ότι θα έχανε τη μάχη, δεν ήταν ίωση αλλά σαν τέτοιο τον αντιμετώπισε. «Την ίδια περίοδο που αρρώστησα εγώ, αρρώστησε ακόμη ένας γνωστός μου. Αυτός όμως το είδε εντελώς αρνητικά. Του εξήγησα πώς αν το μυαλό σου λέει ότι δε μπορείς τότε το σώμα σου το ακούει και δεν παλεύει. Εγώ ποτέ δε φοβήθηκα. Όλα συμβαίνουν για ένα λόγο και για να σε κάνουν πιο δυνατό άνθρωπο».

Μετά τη νίκη, η προσφορά στους μικρούς καρκινοπαθείς

Αυτό όμως που ραγίζει πραγματικά την καρδιά της Στέλλας και μόνο στη σκέψη και ενώ μιλούσαμε δάκρυσε είναι το γεγονός «ότι κάποια παιδιά το περνάνε αυτό, δεν είναι δίκαιο». Ήθελε να κάνει κάτι για αυτά. «Βρήκα τον Σύνδεσμο «Κάνε ένα όνειρο μία ευχή» για παιδιά με καρκίνο και συναφείς παθήσεις. Αποφάσισα να κάνω skydiving και με αυτό τον τρόπο να μαζέψω χρήματα για αυτούς. Βρήκα συμπαραστάτη μου τη ξαδέρφη μου τη Λάουρα. Περιμέναμε ότι θα μαζέψουμε γύρω στις 500 αγγλικές λίρες και έχουμε ξεπεράσει τις 3,000 λίρες».  Τα κορίτσια τα κατάφεραν…

Η ξαδέρφη της Στέλλας, Λάουρα

Η Στέλλα ζει πλέον μία δεύτερη ζωή. Το χαμόγελο τη συντροφεύει καθημερινά και παροτρύνει τους πάντες γύρω της να ζουν την κάθε τους στιγμή ενώ συμβουλεύει όσους περνάνε δύσκολα να σκέφτονται θετικά και να τρώνε υγιεινά. «Τα δύσκολα ήρθαν για να φύγουν και εμείς να γίνουμε πιο δυνατοί…».

*Για όσους θα ήθελαν να είναι συμπαραστάτες στην προσπάθεια της Στέλλας Δημητρίου να μαζέψει χρήματα για τον Σύνδεσμο έχουν τη δυνατότητα να το πράξουν στις επόμενες πέντε ημέρες μέσω αυτού του συνδέσμου https://gogetfunding.com/charity-skydive-cy/

Της Γεωργίας Μιχαήλ

πηγή : cyprustimes , diaforetiko.gr