Τις σχέσεις τις χτίζουν τα όχι. Όχι, τα Ναι!

Θα σου πω τώρα γιατί θέλω να είμαι δίκαιη. Στη ζωή μου έχω λίγες αλλά φιλίες ζωής. Η πρώτη και βασική είναι με την κολλητή μου από το νηπιαγωγείο, την οποία πάντρεψα και μου βάφτισε τον Γιώργο. Η δεύτερη φίλη μου είναι από την κατασκήνωση που πηγαίναμε το 1995 και τη τρίτη, που τη φωνάζω «κουμπάρα» μου, τη γνώρισα πριν 18 χρόνια, μέσω της ξαδέρφης μου. Μπορεί να μην βλεπόμαστε συχνά λόγω δουλειάς-παιδιών-σκυλιών, αλλά όταν μιλάμε είναι σαν να βρεθήκαμε χθες. Κι αυτό είναι το «μαγικό» με αυτές τις σχέσεις. Ότι είναι τόσο στέρεες, που κανένας χρόνος, καμία συνθήκη, δεν μπορεί να τις γκρεμίσει. Οτιδήποτε πέρα από αυτές τις τρεις φίλες, απέτυχε παταγωδώς.

Όχι ότι στη πορεία δεν υπήρχαν φίλοι που και αγκαλιαστήκαμε, και γελάσαμε, και κλάψαμε, και στηρίξαμε ο ένας τον άλλον. Υπήρχαν. Αλλά όταν χαθήκαμε, δεν ξαναβρεθήκαμε. Και αν με κάποιους -τυχαία-ξαναβρεθήκαμε, δεν είχαμε τί να πούμε και ξαναχαθήκαμε. Θες γιατί έκανα λάθη; Θες γιατί έκαναν λάθη; Θες γιατί κάναμε λάθη όλοι μαζί; Θες γιατί δεν ταιριάξαμε και δεν ήμασταν για παραπέρα; Θες γιατί απλά χαθήκαμε χωρίς να γίνει κάτι άλλο; Κάπου στη μέση βρίσκεται η απάντηση.

Έφαγα όμως και πολλή προδοσία στη μάπα και τουλάχιστον έχω να το λέω, πως μπορεί να είμαι ιδιόρρυθμη και δύστροπη και γενικά δύσκολος χαρακτήρας και να έχω κάνει λάθη ναι, κ@ριόλα όμως, δεν ήμουνα ποτέ. Προσπάθησαν επίμονα να μου φορέσουν αυτό το κοστουμάκι ώσπου ο χρόνος, τους διέψευσε πανηγυρικά.

Όχι δεν είμαι γαμάτη και ολόσωστη, αλλά δεν το’ χω να στη φέρω. Το ‘χω βέβαια μια χαρά να σε βρίσω ή να μην ασχοληθώ καν και απλά να σε πετάξω μέσα σε ένα βράδυ απ’ τη ζωή μου χωρίς καμιά εξήγηση. Κι αυτό είναι λάθος μου. Το έχουμε συζητήσει και με τον ψυχολόγο μου γιατί το έχω κάνει πολλές φορές -ακόμα και με άτομα που θα μπορούσα να μείνω σε ένα απλό γεια-και όμως το έκοψα και αυτό. Γιατί; Διότι δεν έχω μάθει να διεκδικώ το δίκιο μου οπότε αντί να εξηγηθώ, φεύγω. Γενικά δεν το’ χω να διαλέγω ανθρώπους. Όπως με τα αυτοκίνητα. Π.χ. το πρώτο μου αμάξι το διάλεξα επειδή ήταν μπλε. Και αφού το μπλε είναι το χρώμα μου, δεν μπορεί παρά να είναι καλό και το αμάξι. Το οποίο χάλαγε διαρκώς και ενάμιση χρόνο έκλαιγα πίσω από έναν γερανό. Αλλά τουλάχιστον ήταν μπλε.

«Δεν υπάρχουν φιλίες σήμερα, όλες είναι για το συμφέρον» μου είπε μια γνωστή, που μου ζήτησε μάλιστα, να γράψω αυτό το άρθρο. Δεν θα συμφωνήσω εντελώς, τη βρίσκω ως άποψη, ισοπεδωτική. Εξαρτάται σε τί φάση βρίσκεσαι, τί ζητάς τη δεδομένη στιγμή, ποια ανάγκη σου καλύπτεις, πόσο ώριμος είσαι να μην κρεμαστείς από πάνω τους, δηλαδή πόσο εύκολα ονομάζεις «φίλο ζωής», κάποιον που γνώρισε προχθές.

Ναι έχω στενοχωρήσει κι εγώ ανθρώπους.  Ναι έφυγα οριστικά από τη ζωή κάποιων χωρίς εξηγήσεις , επειδή τη δεδομένη στιγμή θεώρησα ότι δεν είχε νόημα να πω κάτι που θα πήγαινε στο βρόντο. Θα πήγαινε όμως στο βρόντο; Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο πως τουλάχιστον θα είχα πει αυτά που ήθελα και ή δεν θα έβρισκαν χώρο να τους τα πουν άλλοι για μένα και μάλιστα όπως ήθελαν ή θα έβλεπα μια άλλη όψη της ιστορίας που ίσως μέχρι σήμερα αγνοώ και που σίγουρα αγνοούν και εκείνοι. Ναι έχω πληγώσει κι εγώ και δεν είμαι περήφανη για τα λάθη μου. Αν κάτι με «παρηγορεί» κάπως, είναι που τουλάχιστον τα έκανα με ανθρώπους που γούσταρα και στη ζωή μου χαριστικά δεν έβαλα κανέναν. Κι αν με κάποιους δεν τα βρήκαμε, it’s ok. Δεν απαξιώνω αυτό που είχαμε ούτε θα πω τη κλασσική ατάκα-πες-με-θύμα, που ακούω συχνά, του τύπου «Κάναμε παρέα γιατί έλεγα σε όλα ναι». Τέτοιες δηλώσεις, υποτιμούν πρώτα εκείνους που τις κάνουν.

Τις σχέσεις τις χτίζουν τα όχι.
Όχι τα Ναι.
Οτιδήποτε άλλο, είναι γραφτό να καταρρεύσει.

Υπάρχει αληθινή φιλία τελικά;
Ναι υπάρχει θα πω εγώ.  Δυο τρεις άνθρωποι με τους οποίους μένεις ως το τέλος.
Αυτοί που γίνονται οικογένειά σου.
Μόνο.

Υ.γ. Όλοι σφάλουμε. Να συγχωρείτε.

Της Κυριακής Χαριτάκη

πηγή : singlewoman.gr