Δεν της άρεσαν ποτέ τα φλας. Δεν τα επιζητούσε. Από μικρό κορίτσι δεν ήθελε να είναι στο κέντρο των εξελίξεων. Δεν ήθελε να την προσέχουν. Ήθελε την ησυχία της και αγαπούσε τη μοναξιά της. Δεν την ενδιέφερε να έχει πολλούς φίλους, να έχει πολλές κατακτήσεις και να σπουδάσει στις καλύτερες σχολές. Είχα άλλα όνειρα. Πιο μικρά για κάποιους, πιο ουσιαστικά για αυτήν.
Ήθελε ποιότητα και όχι ποσότητα. Ήθελα μία αγκαλιά και όχι πολλές. Έψαχνε στην ψυχή της τα πιο μικρά της κομμάτια για να γεμίσει με ζωντάνια τον κόσμο της.
Αυτή η γυναίκα μιλούσε με τη συμπεριφορά της και όχι με τη γλώσσα της. Δεν της άρέσε να μιλάει για να την καταλάβουν.
Το καταλάβαινες από το βλέμμα της. Τα μάτια της ήταν μεγάλα και όταν τη κοιτούσες σε ηρεμούσε. Δεν μπορούσες να της αντισταθείς. Την πρόσεχες χωρίς να αναζητά τη προσοχή σου. Την άκουγες χωρίς να σου το ζητήσει.
Το περίεργο πάνω της ήταν ο τρόπος που αντιμετώπιζε τους ανθρώπους. Ειδικά αυτούς με την κακιά κουβέντα στο στόμα. Δε θύμωνε μαζί τους. Μοναχά τους παρατηρούσε. Δεν ήθελε τσακωμούς. Η κακιά κουβέντα για αυτήν ήταν ένα καλοντυμένο απωθημένο, μια ανεκπλήρωτη επιθυμία και ίσως ένας κρυφός πόθος που κινεί τη γλώσσα τους , χωρίς κανένα ίχνος σκέψης και ενδιαφέροντος. Πάντα υπολόγιζε αυτά τα δεδομένα όταν είχε να κάνει με δύσκολους ανθρώπους.
Πίστευε πως οι άνθρωποι θα την καταλάβαιναν μόνο εάν τους καταλάβαινε η ίδια. Δεν είχε απαιτήσεις από αυτούς. Είχε την ανάγκη να μιλάει με τον εαυτό της φωναχτά. Ήθελε να ακούει τη φωνή της. Της άρεσε να κάθεται μόνη της και να σκέφτεται τα προβλήματα της. Το θεωρούσε αναγκαίο κακό για την ευτυχία της. Όταν δεν μπορούσε να τα καταφέρει ζητούσε τη βοήθεια των φίλων της. Ήθελε την ματιά τους όταν έβλεπε πως δεν τα κατάφερνε. Μπορούσε να τους εμπιστευτεί και να νιώθει αδύναμη μπροστά τους.
Δεν ήταν δυνατή και το έδειχνε. Δεν μπορούσε να κρυφτεί από τους δικούς της ανθρώπους. Της ήταν αδύνατον να κρατήσει τα δάκρυα της όταν ένιωθε στεναχωρημένη και αδικημένη. Και την αδικούσαν πολλές φορές οι άνθρωποι. Την είχαν εκμεταλλευτεί και την είχαν πληγώσει. Τη θεωρούσαν δεδομένη αυτή τη γυναίκα.
Ωστόσο αυτή δεν τους κρατούσε κακία. Δεν τους άφησε να μπουν εμπόδιο στη πρόοδο της και στην πορεία της. Είχε όνειρα να κυνηγήσει και ανθρώπους να γυρέψει. Έψαχνε να βρει την ευτυχία της και όχι την επιτυχία. Δεν ήθελε να γίνει ο εγωισμός της εχθρός της. Της άρεσαν οι σιωπές και σιχαινόταν τις βιτρίνες. Δεν ήταν η τέλεια επαγγελματίας, η τέλεια σύντροφος και η τέλεια φίλη.
Δεν πρόβαλλε τον εαυτό της ως την καλύτερη στο είδος της. Ήξερε πως υπάρχουν γυναίκες καλύτερες από αυτή και τις θαύμαζε.
Αυτή η γυναίκα όμως είχε υπομονή. Τη ζήλευες καθώς αυτή συνέχιζε να περπατά και να καταφέρνει να κάνει τα μικρά της όνειρα πραγματικότητα. Δεν ήταν η ομορφιά της που σε σαγήνευε αλλά η ενέργεια και ο αέρας που εξέπεμπε καθώς την συναντούσες στο δρόμο σου. Ήξερε τον εαυτό της και δεν τον έκρυβε.
Ήταν βλέπεις διαφορετική από όλες τις άλλες που έβλεπες να περνάνε από τη ζωή σου. Αυτή η γυναίκα ήταν αυθεντική. Και ο αυθεντικός εαυτός της ήταν η ομορφιά της. Δεν έκρυβε τα δάκρυά της , ούτε έκανε τα στραβά μάτια για να την συμπαθήσεις. Ήθελε απλά να τη γνωρίσεις. Δεν ήθελε να παίξει την πρωταγωνίστρια στα μάτια σου αλλά μία γυναίκα που μιλάει όποτε χρειαστεί και δίνει τη δική της παράσταση στο σανίδι της ζωής της.
Της Κικής Τσιντζόγλου.
πηγή : anapnoes