Θα ήθελα και εγώ με τη σειρά μου να διηγηθώ την δίκη μου ιστορία, όχι για κανένα άλλο λόγο για να το δουν γυναίκες που δεν πάνε στους γιατρούς και πρέπει τελικά κάθε χρόνο να γίνονται οι «κλασικές» εξετάσεις.
Τον Αύγουστο του 2015 γέννησα μετά από 9 χρόνια και τελείως αναπάντεχα το 2ο κοριτσάκι μου. Ξεκίνησε ο θηλασμός. Να πω ότι ειχα πολύ δύσκολη εγκυμοσύνη και πολύ δύσκολη γεννα με αποτέλεσμα να χρειαστεί να μου βάλουν 4 φιάλες σίδηρο και 4 φιάλες αίμα… Νόμιζα ότι θα ήταν το τελευταίο που μου συνέβη αλλά έκανα τεράστιο λάθος.
Για 6 μήνες ζούσα την απόλυτη ευτυχία με τον άντρα μου και τα κοριτσάκια μου, όμως όταν έφτανε η ώρα να θηλασω ή να βγάλω με το θηλαστρο γάλα ήταν το μαρτύριο μου γιατί ειχα πιάσει κάτι στο στήθος και ποναγα πολύ…
Πάω στο 6μηνο στον γιατρό μου τον μεγάλο αυτό απατεώνα, ο οποίος το μόνο που τον ένοιαζε είναι τα χρήματα και ας είναι γιατρός σε δημόσιο νοσοκομείο και μου λέει πως δεν είναι τίποτα, «από τα γάλατα είναι» Ξέρω ότι μαστογραφία δεν γίνεται αυτή την περίοδο… Τι του ήταν να μου πει «Πήγαινε σε 6 μήνες να κανείς ένα υπέρηχο», ε; Τίποτα δεν του ήταν και έτσι έφτασε ο χρόνος για όλες τις εξετάσεις.
Πάω στα γενέθλια μου 17 Απριλίου να κάνω τις εξετάσεις και έρχεται η κοπελίτσα που μου κάνει τη μαστογραφία και μου κάνει ω»Ωχ…»
Τελειώνω με αυτές και μετά από 4 μέρες θα έκανα τον υπέρηχο. Τις βλέπει ο γιατρός του κέντρου με ρωτάει «Έχεις κάνει εξετάσεις ξανά;» Του λεω φυσικά και όλα καλά και μου ξεφουρνίζει τα ωραία νέα…
«Πρέπει να βρεις γρήγορα μαστολογο και από εκεί και πέρα εκείνος θα κρίνει«
Είχε αρχίσει και με έπιανε κρύος ιδρώτας, περπάταγα για 4 ώρες χωρίς να μιλάω, μόνο να περπατάω χωρίς να ξέρω τι έχω… Οταν γύρισα σπίτι ξεκίνησαν τα τηλέφωνα για να βρω γιατρό, δεν είναι και η καθημερινότητα μας αυτοί οι γιατροί… Τελικά με τα πολλά βρίσκω τον κο Χαρλαύτη, κύριος με Κ κεφάλαιο, τον καλώ και μου λέει «Ελα τώρα στο γραφείο μου στον Αγιο Σαββα«
Πήγα, βλέπει τις εξετάσεις, μου λέει «Θα κάνουμε μια μικρή επέμβαση πολύ σύντομα, αλλά όλα θα πάνε καλά«
Ο τρόπος του και η θετική του ενέργεια με έκανε να τον εμπιστευθώ αμέσως. Φυσικά το αποκορύφωμα ηταν ότι τον ρωτάω «Γιατρέ, τι πρέπει να σας δώσω από χρήματα;» και μου απαντάει «Ποτέ σε δημόσιο νοσοκομείο δεν μιλάμε για χρήματα» από εκεί να καταλάβετε…
Εφτασε η ώρα, κάνω το χειρουργείο, τελειώνει, όλα καλά νόμιζα…
Σε 10 μέρες πήγα για τα ραματα και είχε βγει το πρώτο αποτέλεσμα…
«Ρηνακι μου, θέλω να είστε ψύχραιμοι… Προχωράμε για μαστεκτομη, έχεις έναν όγκο 10 εκατοστά, ορμονοεξαρτωμενος είναι αλλά σου υπόσχομαι όλα θα πάνε τέλεια!«
Αυτό ήταν… Φεύγουμε με τον άντρα μου, μπήκαμε στο αυτοκίνητο και απλά οδηγούσε, ούτε ξέραμε που πηγαίναμε και φυσικά ούτε που μιλάγαμε…
Και εκεί μπαίνουν όλοι οι φίλοι μας… Με έπιασε αμόκ, τους έπαιρνα όλους τηλέφωνο και τους το έλεγα. Πάγωσαν όλοι, ήταν η πρώτη αντίδραση και η δεύτερη ηταν να έρθουν όλοι στο σπίτι και να μου κάνουν μια μεγάλη ζέστη αγκαλιά… Δεν με αφήσανε και δεν με έχουν αφήσει λεπτό!
Εφτασε λοιπόν η μεγάλη ώρα, όλοι εκεί, λεπτό δεν μείνανε μακριά μου… Τους λεω «Δεν φοβάμαι το χειρουργείο, το αύριο σκέφτομαι» και τελικά ειχα πολύ δίκιο…
Με χαμόγελο λοιπόν μπήκα στο χειρουργειο, το οποίο τελειωσε με επιτυχία. Οταν βγήκα δεν κατάλαβα τι γινόταν γιατί ειχα παντού και πολλές γάζες, ωστόσο πραγματικά το αντιμετώπισα πολύ ψύχραιμα… Ολοι εκεί, φίλοι, συγγενείς, συνέχεια κοντά μου!
Έμεινα περίπου μια εβδομάδα στο νοσοκομείο και αυτό γιατί ειχα κάτι σωληνάκια και δεν ήθελε ο γιατρός να φύγω να πάω σπίτι που έχω τα παιδιά να με δουν έτσι, όμως ειχα τόσο πολύ στήριξη στο νοσοκομείο και ιδιαίτερα από τους εθελοντές ψυχολόγους του Αγίου Σαββα που κάνουν τέλεια δουλειά… Ομως είχε αρχίσει η διαδικασία της τρέλας… Τι θα γίνει αύριο; Όμως και πάλι με χαμόγελο, δεν σταμάτησα ποτέ να χαμογελάω, νομίζω ότι αυτό είναι που με σώζει!
Με το που βγήκα λεω του άντρα μου του Χρήστου «Πάμε σε παρακαλώ σε αυτά τα καταστήματα που πουλάνε τα ειδικά σουτιέν, δεν θέλω τα παιδιά να καταλάβουν κάτι» και πήγαμε. Μόλις έφτασα σπίτι και μόνο ότι αυτό δεν φαινόταν ήμουν πολύ καλύτερα και οι μέρες περναγανε ήρεμα μέχρι να βγει η βιοψία… Οταν έφτασε η ώρα, πήγα πάλι στον αγαπημένο γιατρό μου και μου σκάει την επόμενη βόμβα το καλό νέο είναι ότι τελειωσε, το κακό ότι προληπτικά πρέπει να κάνουμε σωστή θεραπεία δηλ 8 χημειοθεραπείες και ακτινοβολίες… Αυτό ήταν το χαμόγελο πάγωσε και ξεσπασα, έκλαψα πολύ, είπα «Δεν είναι δυνατόν από μια βλακεία που δεν με πονήρεψε ο γυναικολόγος να ταλαιπωρούμαι έτσι για περίπου 2 μήνες…» Εβλεπα όνειρα πως μπορεί να πεθάνει αυτός ο γιατρός, ειχα αρχίσει να τρελαινομαι, όμως είδα τα κορίτσια μου και λεω δεν θα του κάνω το χατήρι και ξεκίνησε το μαρτύριο της χημειοθεραπείας…
Μια φορά δεν ένιωσα ασθενης, προσπάθησα με αξιοπρέπεια να τις κάνω χωρίς στεναχώρια… Δουλεύω κανονικά, έλειπα μόνο την εβδομάδα που την έκανα, έχω γίνει πολύ χάλια και εμφανισιακά αλλά και σωματικά αλλά δεν το έχω βάλει κάτω! Προσπαθώ να δείχνω όσο μπορώ πιο καλά. Οι φίλοι μου φυσικά όλοι εκεί, σε όλες τις θεραπείες ήταν εκεί… Στις 15 Νοεμβρίου τελειωσαν και τώρα ξεκινάω τις ακτινοβολίες και με πολύ καλά αποτελέσματα…
Αυτό όλο το έγραψα γιατί σώθηκα επειδή δεν έπαψα λεπτό να γελάω και να λεω η ζωή είναι ωραία… Εχεις ακόμα πολλά να δεις! Και έτσι είναι!
Ο καρκίνος θέλει αισιοδοξία για να μπορέσεις να τον αντιμετωπίσεις!
πηγή : eimaimama.gr