Ο πρώτος πολύ κοντινός μου άνθρωπος που έχασα ήταν ο παππούς μου.

Κι είναι καλύτερα η ζωή να κυλά φυσιολογικά κι οι γηραιότεροι να φεύγουν πρώτοι. Ξέρεις πως κάποτε θα συμβεί. Το περιμένεις. Ίσως αναλόγως και την κατάσταση της υγείας να μπορείς να προβλέψεις τη χρονική στιγμή που θα συμβεί. Μα έτοιμος δεν είσαι ποτέ.

Η ανακοίνωση της απώλειας είναι τα πιο αμήχανα δευτερόλεπτα ολόκληρης της ζωής σου. Δεν μπορείς να αντιδράσεις γιατί δεν έχεις ιδέα πώς είναι να μην υπάρχει αυτός ο άνθρωπος γύρω σου ώστε να το εκδηλώσεις. Λίγο αργότερα αρχίζεις κι υποψιάζεσαι πώς μπορεί να είναι. Και τότε ξεκινά μια ιδιαίτερα επώδυνη περίοδος.Αυτά είναι αναπόφευκτα για μας τους κοινούς θνητούς. Δεν μπορείς να επέμβεις. Δεν μπορείς να το αποφύγεις. Δεν μπορείς να γυρίσεις τον χρόνο πίσω. Δεν μπορείς να δώσεις παράταση αν η ζωή έχει αποφασίσει να λήξει το παιχνίδι. Αν μπορούσες, όμως, ωραία δε θα ‘ταν; Νομίζω καθένας που χάνει κάποιον αγαπημένο του εύχεται να γυρνούσε ο χρόνος πίσω, να είχε άλλη μια μέρα μαζί του. Κι αν την είχες αυτή τη μία μέρα, αλήθεια, τι θα έκανες;

Πολλές φορές έχω κάτσει κι έχω σκεφτεί αν είχα ακόμη μια μέρα με τον παππού μου τι θα έκανα. Κι είναι τόσα πολλά όλα αυτά που θα ‘θελα να κάνουμε μαζί που δεν ξέρω αν 24 ώρες θα ήταν αρκετές. Φαντάζει σαν την πιο γεμάτη μέρα της ζωής μου.

Οι παππούδες κι οι γιαγιάδες νομίζω είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με την παιδική μας ηλικία. Τουλάχιστον εγώ δεν μπορώ να αναπολήσω τα παιδικα μου χρόνια χωρίς να τους φέρω στο νου. Αυτή τη μία και μοναδική επιπλέον μας μέρα μαζί, θα ζητούσα απ’ τον παππού μου να μου πει ιστορίες απ’ όταν ήμουν μικρή. Πάντα έλεγε τέτοιες. Νομίζω όλοι οι μεγάλοι άνθρωποι το κάνουν αυτό. Αυτή τη φορά, όμως, θα ζητούσα να μου τις πει λίγο διαφορετικά. Όχι να μου μιλήσει για τα δικά μου αστεία και σπουδαία –όπως τα έβλεπε εκείνος– κατορθώματα. Θα ‘θελα να μου μιλήσει για τον εαυτό του. Για τη δική του ζωή όταν εγώ ήμουν παιδί. Ποια ήταν τα άγχη κι οι ανησυχίες του, οι επιθυμίες και τα όνειρά του. Ως παιδί είναι κάτι που ποτέ δεν τον ρώτησα. Όχι γιατί δε νοιαζόμουν. Αλλά γιατί ένα παιδί δεν μπορεί να αντιληφθεί πως είναι να μην είσαι παιδί κι τι μπορεί να απασχολεί έναν μεγάλο.

Θα ‘θελα να γνωρίσω στον παππού μου τους φίλους μου και στους φίλους μου τον παππού μου. Ίσως έτυχε να τους δει μία-δυο φορές και να ανταλλάξουν καμιά κουβέντα. Θα ήθελα, όμως, να τους γνωρίσει πραγματικά. Να κάτσουμε για ώρες και να μιλάμε όλοι μαζί για καθετί που μας απασχολεί. Γιατί περνάμε ώρες με τη βιολογική μας οικογένεια, μα υπάρχει κι αυτή η άλλη οικογένεια, αυτή που έχουμε διαλέξει, οι φίλοι μας και θα ‘ταν όμορφο κάποιες φορές να περνάμε χρόνο και με τις δυο μας οικογένειες μαζί.

Θα ήθελα να παίξουμε ένα παιχνίδι, να διαβάσουμε ένα βιβλίο, να δούμε μια ταινία, να πάμε σ’ ένα μουσείο. Να με πάει εκεί όπου έβγαινε με τους φίλους του μικρός. Να του δείξω το στέκι μου. Να τον πάω στο αγαπημένο μου εστιατόριο. Να μου δείξει πού έβγαινε ραντεβού. Να του δείξω από πού αγοράζω ρούχα. Να μου δείξει πού ήταν η πρώτη δουλειά που έπιασε. Να οδηγήσω και να ‘ναι συνοδηγός. Να οδηγήσει και να κάτσω στο πίσω κάθισμα, όπως όταν ήμουν μικρή. Να ακούσουμε τραγούδια στο κασετόφωνό του μα και στο κινητό μου. Να γνωρίσει τον κόσμο μου και να γνωρίσω τον δικό του.

Πάνω απ’ όλα, όμως, θα ήθελα να του πω ευχαριστώ και σ’αγαπώ. Γιατί αυτά τα θεωρούμε δεδομένα και δεν τα λέμε συχνά. Κι όσοι μας αγαπούν δε μας παρεξηγούν. Ειδικά η οικογένειά μας. Μα θέλουν κι εκείνοι να τα ακούν. Κι η χαρά τους είναι απερίγραπτη όταν τα ξεστομίζουμε. Θα ήθελα να του πω κι αντίο. Γιατί ποτέ δεν πίστεψα πως θα φύγει ώστε να του φερθώ σαν να φεύγει. Κρυφά ήλπιζα πως θα ‘ναι πάντα εδώ. Κανείς δε μένει για πάντα εδώ.

Και με ενοχλεί βαθιά που αυτή η μία επιπλέον μέρα, η πιο γεμάτη μας μέρα είναι αυτή που δε θα υπάρξει ποτέ. Κι αυτό είναι και το μεγάλο λάθος που κάνουμε εμείς οι κοινοί θνητοί. Τα θεωρούμε όλα δεδομένα. Τόσο που καταλαβαίνουμε τη σημασία τους μονάχα όταν χαθούν. Μα ο χρόνος δε γυρνά πίσω κι επιπλέον μέρες δε θα μας δοθούν ποτέ. Αυτή η μία επιπλέον φανταστική μέρα που θα θέλαμε να είχαμε με κάποιον αγαπημένο μας θα πρέπει να είναι η κάθε μέρα.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο αβέβαιο κι άγνωστο απ’ το αύριο. Αν έχεις κάτι να πεις και να κάνεις, αυτό πρέπει να γίνει σήμερα. Γιατί ούτε εσύ ούτε αυτοί που νοιάζεσαι κι αγαπάς θα ‘ναι πάντα εδώ. Ξέρω πόσο κλισέ θα ακουστεί, μα θα πρέπει να ζεις την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία. Κι έτσι, όταν κάποιος θα φεύγει αυτή την επιπλέον μέρα θα την έχεις ήδη ζήσει. Κι εκείνος θα είναι για πάντα εδώ μέσα από τις αναμνήσεις που έχεις δημιουργήσει μαζί του.

Συντάκτης: Ουρανία Κάππου

Επιμέλεια κειμένου: Μάιρα Τσιρίγκα

Πηγή: pillowfights.gr