Γράφει ο Τριστάνος

Αν είχε σχήμα η προσμονή,

θα ήταν η μορφή σου.

Χρόνια περίμενα να’ ρθείς

να νιώσω την πνοή σου.

Αν είχε γεύση η στοργή,

θα ήταν η δική σου,

όταν σε αγκάλιαζα σφιχτά,

και σου ‘λεγα κοιμήσου.

Αν δώσω ήχο στη χαρά,

θα δώσω της φωνής σου,

όταν τις πρώτες λέξεις σου,

τις μάθαινα μαζί σου!

Ζωγράφισα την ομορφιά,

χτίζοντας το κορμί σου,

τραγούδησα την ανθρωπιά,

μες την αγνή ψυχή σου.

Να σε κοιτάζω μονάχα,

είναι για μένα θαύμα,

πληγή στα στήθη μου βαθιά,

κάθε δικό σου κλάμα!

Περήφανα στολίστηκα,

κάθε σου επιτυχία,

τους φόβους σου επωμίστηκα,

σου φύτεψα θρησκεία!

Αν περιγράψω το γλυκό,

το νέκταρ, τη γαλήνη,

θα πω για φίλτρο μαγικό,

που η μυρωδιά σου δίνει!

Την ευτυχία δεν μπορείς,

ποτέ να αγοράσεις,

στου παραδείσου την αυλή,

δύσκολα θα περάσεις!

Σου έμαθα να αγαπάς,

να νοιάζεσαι, να δίνεις,

σου έμαθα να καρτεράς, να σέβεσαι,

χαρούμενη να γίνεις!

Σου χάρισα τη δύναμη

και την ευαισθησία,

λευκό πινέλο λησμονιάς,

να βάφεις κάθε γκρίζο.

Έγινες η λιακάδα μου,

ο χρυσαφένιος ουρανός,

για σένα κάστρα χτίζω!

Αν είχε στόμα η καρδιά,

θα λέγε τ’ όνομα σου,

θα φώναζε πως σ’ αγαπώ,

πως θα’ θελα να σε κοιτώ,

να βρίσκομαι κοντά σου!

Αν είχε χρώμα η ζωή,

θα ήταν το δικό σου,

αγαπημένο μου παιδί,

είσαι το δώρο του θεού,

άγγελος που’ ρθε να με βρει

και έγινες το φως μου!

πηγή : loveletters.gr